Ta strona korzysta z ciasteczek aby świadczyć usługi na najwyższym poziomie. Dalsze korzystanie ze strony oznacza, że zgadzasz się na ich użycie.cookies.html
Data pl v0.2 - by KESS
Dzisiaj jest czwartek, 09 lutego 2023 r. 40 dzień roku
Odwiedzin: Dzisiaj: 1221 Ogólnie: 6934302
Dz
Dz.U.03.58.515
USTAWA
z
dnia 20 czerwca 1997 r.
Prawo
o ruchu drogowym
(tekst jednolity)
Dział I
Przepisy
ogólne
Art. 1. 1. Ustawa reguluje zasady ruchu na
drogach publicznych oraz w strefach zamieszkania, warunki dopuszczenia pojazdów
do tego ruchu, wymagania w stosunku do osób kierujących pojazdami i innych
uczestników ruchu oraz zasady kontroli ruchu drogowego.
2. Przepisy
ustawy stosuje się również do ruchu odbywającego się poza drogami publicznymi,
jeżeli jest to konieczne dla uniknięcia zagrożenia bezpieczeństwa uczestników
tego ruchu.
orzeczenia sądów
Art. 2. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) "droga" - wydzielony pas terenu składający się z
jezdni, pobocza, chodnika, drogi dla pieszych lub drogi dla rowerów, łącznie z
torowiskiem pojazdów szynowych znajdującym się w obrębie tego pasa,
przeznaczony do ruchu lub postoju pojazdów, ruchu pieszych, jazdy wierzchem lub
pędzenia zwierząt;
2) "droga twarda" - drogę z jezdnią o nawierzchni
bitumicznej, betonowej, kostkowej, klinkierowej lub brukowcowej oraz z płyt
betonowych lub kamienno-betonowych, jeżeli długość nawierzchni przekracza 20 m;
inne drogi są drogami gruntowymi;
3) "autostrada" - drogę dwujezdniową, oznaczoną
odpowiednimi znakami drogowymi, na której nie dopuszcza się ruchu poprzecznego,
przeznaczoną tylko do ruchu pojazdów samochodowych, które na równej, poziomej
jezdni mogą rozwinąć prędkość co najmniej 40 km/h, w tym również w razie
ciągnięcia przyczep;
4) "droga ekspresowa" - drogę dwu- lub jednojezdniową,
oznaczoną odpowiednimi znakami drogowymi, na której skrzyżowania występują
wyjątkowo, przeznaczoną tylko do ruchu pojazdów samochodowych;
5) "droga dla rowerów" - drogę lub jej część przeznaczoną
do ruchu rowerów jednośladowych, oznaczoną odpowiednimi znakami drogowymi;
6) "jezdnia" - część drogi przeznaczoną do ruchu
pojazdów; określenie to nie dotyczy torowisk wydzielonych z jezdni;
7) "pas ruchu" - każdy z podłużnych pasów jezdni
wystarczający do ruchu jednego rzędu pojazdów wielośladowych, oznaczony lub
nieoznaczony znakami drogowymi;
8) "pobocze" - część drogi przyległą do jezdni, która
może być przeznaczona do ruchu pieszych lub niektórych pojazdów, postoju
pojazdów, jazdy wierzchem lub pędzenia zwierząt;
9) "chodnik" - część drogi przeznaczoną do ruchu
pieszych;
10) "skrzyżowanie" - przecięcie się w jednym poziomie dróg
mających jezdnię, ich połączenie lub rozwidlenie, łącznie z powierzchniami utworzonymi
przez takie przecięcia, połączenia lub rozwidlenia; określenie to nie dotyczy
przecięcia, połączenia lub rozwidlenia drogi twardej z drogą gruntową lub
stanowiącą dojazd do obiektu znajdującego się przy drodze;
11) "przejście dla pieszych" - powierzchnię jezdni, drogi
dla rowerów lub torowiska przeznaczoną do przechodzenia przez pieszych,
oznaczoną odpowiednimi znakami drogowymi;
12) "przejazd dla rowerzystów" - powierzchnię jezdni lub
torowiska przeznaczoną do przejeżdżania przez rowerzystów, oznaczoną
odpowiednimi znakami drogowymi;
13) "przystanek" - miejsce zatrzymywania się pojazdów
transportu publicznego, oznaczone odpowiednimi znakami drogowymi;
14) "tunel" - budowlę na drodze, oznaczoną odpowiednimi
znakami drogowymi;
15) "obszar zabudowany" - obszar oznaczony odpowiednimi
znakami drogowymi;
16) "strefa zamieszkania" - obszar obejmujący drogi
publiczne lub inne drogi, na którym obowiązują szczególne zasady ruchu
drogowego, a wjazdy i wyjazdy oznaczone są odpowiednimi znakami drogowymi;
17) "uczestnik ruchu" - pieszego, kierującego, a także
inne osoby przebywające w pojeździe lub na pojeździe znajdującym się na drodze;
18) "pieszy" - osobę znajdującą się poza pojazdem na
drodze i niewykonującą na niej robót lub czynności przewidzianych odrębnymi
przepisami; za pieszego uważa się również osobę prowadzącą, ciągnącą lub
pchającą rower, motorower, motocykl, wózek dziecięcy, podręczny lub inwalidzki,
osobę poruszającą się w wózku inwalidzkim, a także osobę w wieku do 10 lat kierującą
rowerem pod opieką osoby dorosłej;
19) "kolumna pieszych" - zorganizowaną grupę pieszych
prowadzoną przez kierownika lub dowódcę;
20) "kierujący" - osobę, która kieruje pojazdem lub
zespołem pojazdów, a także osobę, która prowadzi kolumnę pieszych, jedzie
wierzchem albo pędzi zwierzęta pojedynczo lub w stadzie;
21) "kierowca" - osobę uprawnioną do kierowania pojazdem
silnikowym;
22) "szczególna ostrożność" - ostrożność polegającą na
zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestnika ruchu do warunków i
sytuacji zmieniających się na drodze, w stopniu umożliwiającym odpowiednio
szybkie reagowanie;
23) "ustąpienie pierwszeństwa" - powstrzymanie się od
ruchu, jeżeli ruch mógłby zmusić innego kierującego do zmiany kierunku lub pasa
ruchu albo istotnej zmiany prędkości, a pieszego - do zatrzymania się,
zwolnienia lub przyspieszenia kroku;
24) "ruch kierowany" - ruch otwierany i zamykany za pomocą
sygnalizacji świetlnej albo przez uprawnioną osobę;
25) "niedostateczna widoczność" - widoczność występującą
od zmierzchu do świtu, a także w warunkach zmniejszonej przejrzystości
powietrza od świtu do zmierzchu;
26) "wymijanie" - przejeżdżanie (przechodzenie) obok
pojazdu lub uczestnika ruchu poruszającego się w przeciwnym kierunku;
27) "omijanie" - przejeżdżanie (przechodzenie) obok
nieporuszającego się pojazdu, uczestnika ruchu lub przeszkody;
28) "wyprzedzanie" - przejeżdżanie (przechodzenie) obok
pojazdu lub uczestnika ruchu poruszającego się w tym samym kierunku;
29) "zatrzymanie pojazdu" - unieruchomienie pojazdu
niewynikające z warunków lub przepisów ruchu drogowego, trwające nie dłużej niż
1 minutę, oraz każde unieruchomienie pojazdu wynikające z tych warunków lub
przepisów;
30) "postój pojazdu" - unieruchomienie pojazdu
niewynikające z warunków lub przepisów ruchu drogowego, trwające dłużej niż 1
minutę;
31) "pojazd" - środek transportu przeznaczony do
poruszania się po drodze oraz maszynę lub urządzenie do tego przystosowane;
32) "pojazd silnikowy" - pojazd wyposażony w silnik, z
wyjątkiem motoroweru i pojazdu szynowego;
33) "pojazd samochodowy" - pojazd silnikowy, którego
konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to
nie obejmuje ciągnika rolniczego;
34) "pojazd wolnobieżny" - pojazd silnikowy, którego konstrukcja
ogranicza prędkość jazdy do 25 km/h, z wyłączeniem ciągnika rolniczego;
35) "pojazd członowy" - zespół pojazdów składający się z
pojazdu silnikowego złączonego z naczepą;
36) "pojazd specjalny" - pojazd samochodowy lub przyczepę,
konstrukcyjnie nieprzeznaczone do przewozu osób lub ładunków;
37) "pojazd używany do celów specjalnych" - pojazd
samochodowy przystosowany w sposób szczególny do przewozu osób lub ładunków,
używany przez Siły Zbrojne, Policję, Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego,
Agencję Wywiadu, Straż Graniczną, kontrolę skarbową, Służbę Celną, jednostki
ochrony przeciwpożarowej, Inspekcję Transportu Drogowego i Służbę Więzienną;
38) "pojazd uprzywilejowany" - pojazd wysyłający sygnały
świetlne w postaci niebieskich świateł błyskowych i jednocześnie sygnały
dźwiękowe o zmiennym tonie, jadący z włączonymi światłami mijania lub
drogowymi; określenie to obejmuje również pojazdy jadące w kolumnie, na której
początku i na końcu znajdują się pojazdy uprzywilejowane wysyłające dodatkowo
sygnały świetlne w postaci czerwonego światła błyskowego;
39) "pojazd zabytkowy" - pojazd, który na podstawie
odrębnych przepisów został wpisany do rejestru zabytków lub ujęty w centralnej
ewidencji dóbr kultury;
40) "samochód osobowy" - pojazd samochodowy przeznaczony
konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich
bagażu;
41) "autobus" - pojazd samochodowy przeznaczony
konstrukcyjnie do przewozu więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą;
41a) "autobus szkolny" - autobus przeznaczony do
przewozu dzieci do szkoły, barwy pomarańczowej, oznaczony z przodu i z tyłu
prostokątnymi tablicami barwy białej, z napisem barwy czarnej "autobus
szkolny";
42) "samochód ciężarowy" - pojazd samochodowy przeznaczony
konstrukcyjnie do przewozu ładunków; określenie to obejmuje również samochód
ciężarowo-osobowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu ładunków i osób w
liczbie od 4 do 9 łącznie z kierowcą;
43) "taksówka" - pojazd samochodowy odpowiednio wyposażony
i oznaczony, przeznaczony do przewozu za ustaloną na podstawie taksometru
opłatą:
a) osób w liczbie nie większej niż 9 łącznie z kierowcą oraz ich
bagażu podręcznego (taksówka osobowa),
b) ładunków o masie nieprzekraczającej 2,5 t (taksówka bagażowa);
44) "ciągnik rolniczy" - pojazd silnikowy skonstruowany do
używania łącznie ze sprzętem do prac rolnych, leśnych lub ogrodniczych; ciągnik
taki może być również przystosowany do ciągnięcia przyczep oraz do prac
ziemnych;
45) "motocykl" - pojazd samochodowy jednośladowy lub z
bocznym wózkiem - wielośladowy;
46) "motorower" - pojazd jednośladowy lub dwuśladowy
zaopatrzony w silnik spalinowy o pojemności skokowej nieprzekraczającej 50 cm3,
którego konstrukcja ogranicza prędkość jazdy do 45 km/h;
47) "rower" - pojazd jednośladowy lub wielośladowy
poruszany siłą mięśni osoby jadącej tym pojazdem;
48) "wózek inwalidzki" - pojazd konstrukcyjnie
przeznaczony do poruszania się osoby niepełnosprawnej, napędzany siłą mięśni
lub za pomocą silnika, którego konstrukcja ogranicza prędkość jazdy do
prędkości pieszego;
49) "zespół pojazdów" - pojazdy złączone ze sobą w celu
poruszania się po drodze jako całość; nie dotyczy to pojazdów złączonych w celu
holowania;
50) "przyczepa" - pojazd bez silnika, przystosowany do
łączenia go z innym pojazdem;
51) "przyczepa lekka" - przyczepę, której dopuszczalna
masa całkowita nie przekracza 750 kg;
52) "naczepa" - przyczepę, której część spoczywa na
pojeździe silnikowym i obciąża ten pojazd;
53) "masa własna" - masę pojazdu z jego normalnym
wyposażeniem, paliwem, olejami, smarami i cieczami w ilościach nominalnych, bez
kierującego;
54) "dopuszczalna masa całkowita" - największą określoną
właściwymi warunkami technicznymi masę pojazdu obciążonego osobami i ładunkiem,
dopuszczonego do poruszania się po drodze;
55) "rzeczywista masa całkowita" - masę pojazdu łącznie z
masą znajdujących się na nim rzeczy i osób;
56) "dopuszczalna ładowność" - największą masę ładunku i
osób, jaką może przewozić pojazd, która stanowi różnicę dopuszczalnej masy
całkowitej i masy własnej pojazdu;
57) "nacisk osi" - sumę nacisków, jaką na drogę wywierają
koła znajdujące się na jednej osi.
orzeczenia sądów
projekty ustaw
Dział II
Ruch
drogowy
Rozdział 1
Zasady
ogólne
Art. 3. 1. Uczestnik ruchu i inna osoba
znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego
wymaga - szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby
spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten
utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz
narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie.
2. Przepis
ust. 1 stosuje się odpowiednio do osoby znajdującej się w pobliżu drogi, jeżeli
jej zachowanie mogłoby pociągnąć za sobą skutki, o których mowa w tym
przepisie.
3. Jeżeli
uczestnik ruchu lub inna osoba spowodowała jednak zagrożenie bezpieczeństwa
ruchu drogowego, jest obowiązana przedsięwziąć niezbędne środki w celu
niezwłocznego usunięcia zagrożenia, a gdyby nie mogła tego uczynić, powinna o
zagrożeniu uprzedzić innych uczestników ruchu.
Art. 4. Uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na
drodze mają prawo liczyć, że inni uczestnicy tego ruchu przestrzegają przepisów
ruchu drogowego, chyba że okoliczności wskazują na możliwość odmiennego ich
zachowania.
Art. 5. 1. Uczestnik ruchu i inna osoba
znajdująca się na drodze są obowiązani stosować się do poleceń i sygnałów
dawanych przez osoby kierujące ruchem lub uprawnione do jego kontroli, sygnałów
świetlnych oraz znaków drogowych, nawet wówczas, gdy z przepisów ustawy wynika
inny sposób zachowania niż nakazany przez te osoby, sygnały świetlne lub znaki
drogowe.
2. Polecenia
i sygnały dawane przez osoby kierujące ruchem lub uprawnione do jego kontroli
mają pierwszeństwo przed sygnałami świetlnymi i znakami drogowymi.
3. Sygnały
świetlne mają pierwszeństwo przed znakami drogowymi regulującymi pierwszeństwo
przejazdu.
Art. 6. 1. Polecenia lub sygnały może dawać
uczestnikowi ruchu lub innej osobie znajdującej się na drodze:
1) policjant;
2) żołnierz Żandarmerii Wojskowej lub wojskowego organu
porządkowego, zabezpieczający przemarsz lub przejazd kolumny wojskowej albo w
razie akcji związanej z ratowaniem życia lub mienia;
3) funkcjonariusz Straży Granicznej w strefie nadgranicznej;
3a) inspektor Inspekcji Transportu Drogowego;
3b) umundurowany inspektor kontroli skarbowej lub funkcjonariusz
celny;
4) pracownik kolejowy na przejeździe kolejowym;
5) pracownik zarządu drogi lub inna osoba wykonująca roboty na
drodze na zlecenie lub za zgodą zarządu drogi;
6) osoba nadzorująca bezpieczne przejście dzieci przez jezdnię, w
wyznaczonym miejscu;
7) kierujący autobusem szkolnym w miejscach postoju związanych z
wsiadaniem lub wysiadaniem dzieci.
2. Osoby,
o których mowa w ust. 1 i ust. 4 pkt 2, powinny być łatwo rozpoznawalne i
widoczne z dostatecznej odległości, zarówno w dzień, jak i w nocy.
3. Przepis
ust. 2 w zakresie łatwej rozpoznawalności:
1) dotyczy osoby wymienionej w ust. 1 pkt 1 tylko poza obszarem
zabudowanym;
2) nie dotyczy kierującego autobusem szkolnym, jeżeli sygnał do
zatrzymania innych pojazdów dawany jest przez tę osobę bez wychodzenia z
odpowiednio oznaczonego pojazdu.
4. Minister
właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
transportu, uwzględniając potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa i porządku w
trakcie kierowania ruchem drogowym oraz sprawnego wykonywania czynności w tym
zakresie:
1) określi, w drodze rozporządzenia, organizację i sposób kierowania
ruchem drogowym;
2) może upoważnić, w drodze rozporządzenia, inne osoby do
wykonywania czynności, o których mowa w ust. 1, oraz określić okoliczności,
szczegółowe warunki i sposób wykonywania tych czynności.
akty wykonawcze
projekty ustaw
Art. 7. 1. Znaki i sygnały drogowe wyrażają
ostrzeżenia, zakazy, nakazy lub informacje.
2. Minister
właściwy do spraw transportu i minister właściwy do spraw wewnętrznych, w
porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej, uwzględniając w szczególności
konieczność dostosowania sygnałów drogowych do postanowień umów
międzynarodowych, określi, w drodze rozporządzenia, znaki i sygnały
obowiązujące w ruchu drogowym, ich znaczenie i zakres obowiązywania.
3. Minister
właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
wewnętrznych, uwzględniając konieczność zapewnienia czytelności i zrozumiałości
znaków i sygnałów drogowych dla uczestników ruchu drogowego, określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowe warunki techniczne dla znaków i sygnałów drogowych
oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego, a także warunki ich umieszczania
na drogach.
akty wykonawcze
Art. 8. 1. Osoba niepełnosprawna o obniżonej
sprawności ruchowej, kierująca pojazdem samochodowym oznaczonym kartą
parkingową może nie stosować się do niektórych znaków drogowych dotyczących
zakazu ruchu lub postoju, w zakresie określonym przepisami, o których mowa w
art. 7 ust. 2.
2. Przepis
ust. 1 stosuje się również do:
1) kierującego pojazdem przewożącego osobę o obniżonej sprawności
ruchowej;
2) pracowników placówek zajmujących się opieką, rehabilitacją lub
edukacją osób niepełnosprawnych pozostających pod opieką tych placówek.
3. Karta
parkingowa powinna być umieszczona za przednią szybą pojazdu samochodowego w
sposób umożliwiający jej odczytanie.
4. Kartę
parkingową wydaje osobie niepełnosprawnej starosta. Za wydanie karty
parkingowej pobiera się opłatę w wysokości ustalonej przez ministra właściwego
do spraw transportu.
5. Kartę
parkingową osobie, o której mowa w ust. 1, wydaje się na podstawie, wydanego
przez zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności, orzeczenia o zaliczeniu
do znacznego, umiarkowanego, lub lekkiego stopnia niepełnosprawności o
przyczynie niepełnosprawności z kodu R lub N lub na podstawie orzeczenia
wydanego przez organy rentowe równoważnego na mocy przepisów szczególnych z
orzeczeniami o niepełnosprawności.
5a. W
przypadku osób niepełnosprawnych posiadających orzeczenia zaliczające do
stopnia lekkiego kartę parkingową wydaje się na podstawie orzeczenia, wraz ze
wskazaniem, o którym mowa w art. 6b ust. 3 pkt 9 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997
r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób
niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776, z późn. zm.). W przypadku orzeczeń
wydanych przez organy rentowe równoważnych z orzeczeniami o stopniu lekkim, w
których nie określono przyczyny niepełnosprawności, kartę parkingową wydaje się
na podstawie orzeczenia, wraz z zaświadczeniem lekarskim potwierdzającym
ograniczenie sprawności ruchowej.
5b. Kartę
parkingową placówkom zajmującym się opieką, rehabilitacją lub edukacją osób
niepełnosprawnych wydaje starosta.
6. Przepis
ust. 1 stosuje się odpowiednio w stosunku do kierujących pojazdami
zaopatrzonymi w kartę parkingową wydaną za granicą.
7. Minister
właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia:
1) wzór karty parkingowej, uwzględniając w szczególności
konieczność ujednolicenia wzoru karty parkingowej z rozwiązaniami przyjętymi w
krajach europejskich, w celu umożliwienia korzystania osobom niepełnosprawnym z
ulg i przywilejów w ruchu drogowym, określonych w przepisach prawa krajowego;
1a) wzór oraz tryb wydania karty parkingowej dla placówek, o których
mowa w ust. 2 pkt 2;
2) wysokość opłat za wydanie karty parkingowej, uwzględniając
koszty związane z jej wydaniem i dystrybucją.
8. Minister
właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
zabezpieczenia społecznego i ministrem właściwym do spraw zdrowia określi, w
drodze rozporządzenia, rodzaj placówek zajmujących się opieką, rehabilitacją lub
edukacją osób niepełnosprawnych uprawnionych do uzyskania karty parkingowej
oraz tryb wydawania tym placówkom karty parkingowej, mając na względzie
zapewnienie wydawania karty właściwym placówkom.
akty wykonawcze
Art. 8a. (skreślony).
Art. 9. Uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na
drodze są obowiązani ułatwić przejazd pojazdu uprzywilejowanego, w
szczególności przez niezwłoczne usunięcie się z jego drogi, a w razie potrzeby
zatrzymanie się.
Art. 10. 1. Minister właściwy do spraw transportu
sprawuje nadzór nad zarządzaniem ruchem na drogach krajowych.
2. Wojewoda
sprawuje nadzór nad zarządzaniem ruchem na drogach wojewódzkich, powiatowych i
gminnych oraz na drogach publicznych położonych w miastach na prawach powiatu i
w mieście stołecznym Warszawie.
3. Generalny
Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad zarządza ruchem na drogach krajowych, z
zastrzeżeniem ust. 6.
4. Marszałek
województwa zarządza ruchem na drogach wojewódzkich, z zastrzeżeniem ust. 6.
5. Starosta
zarządza ruchem na drogach powiatowych i gminnych, z zastrzeżeniem ust. 6.
6. Prezydent
miasta zarządza ruchem na drogach publicznych położonych w miastach na prawach
powiatu, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych.
7. Zarządzanie
ruchem na drogach w strefie zamieszkania, z wyjątkiem dróg publicznych, należy
do podmiotów zarządzających tymi drogami.
8. Generalny
Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad może powierzyć zadania w zakresie
zarządzania ruchem na drogach krajowych marszałkowi województwa.
9. Drogami
krajowymi, wojewódzkimi, powiatowymi i gminnymi są drogi publiczne określone
zgodnie z przepisami o drogach publicznych.
10. Organy
sprawujące nadzór nad zarządzaniem ruchem na drogach mogą nakazać zmianę
organizacji ruchu ze względu na ważny interes ogólnospołeczny lub konieczność
zapewnienia ruchu tranzytowego.
11. Minister
właściwy do spraw transportu, mając na uwadze konieczność ochrony dróg przed
zniszczeniem oraz zapewnienie bezpieczeństwa ruchu w okresie zwiększonego
natężenia ruchu pojazdów osobowych, może wprowadzić, w drodze rozporządzenia,
okresowe ograniczenia ruchu pojazdów na drogach lub zakaz ruchu niektórych
rodzajów pojazdów.
12. Minister
właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
wewnętrznych i Ministrem Obrony Narodowej, uwzględniając w szczególności:
1) konieczność zapewnienia bezpieczeństwa wszystkim uczestnikom
ruchu drogowego,
2) potrzebę efektywnego wykorzystania dróg publicznych,
3) potrzeby społeczności lokalnej,
określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe warunki zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad
tym zarządzaniem.
akty wykonawcze
Rozdział 2
Ruch
pieszych
Art. 11. 1. Pieszy jest obowiązany korzystać z
chodnika lub drogi dla pieszych, a w razie ich braku - z pobocza. Jeżeli nie ma
pobocza lub czasowo nie można z niego korzystać, pieszy może korzystać z
jezdni, pod warunkiem zajmowania miejsca jak najbliżej jej krawędzi i
ustępowania miejsca nadjeżdżającemu pojazdowi.
2. Pieszy
idący po poboczu lub jezdni jest obowiązany iść lewą stroną drogi.
3. Piesi
idący jezdnią są obowiązani iść jeden za drugim. Na drodze o małym ruchu, w
warunkach dobrej widoczności, dwóch pieszych może iść obok siebie.
4. Korzystanie
przez pieszego z drogi dla rowerów jest dozwolone tylko w razie braku chodnika
lub pobocza albo niemożności korzystania z nich. Pieszy, z wyjątkiem osoby
niepełnosprawnej, korzystając z tej drogi, jest obowiązany ustąpić miejsca
rowerowi.
5. Przepisów
ust. 1-4 nie stosuje się w strefie zamieszkania. W strefie tej pieszy korzysta
z całej szerokości drogi i ma pierwszeństwo przed pojazdem.
Art. 12. 1. Kolumna pieszych, z wyjątkiem
pieszych w wieku do 10 lat, może się poruszać tylko prawą stroną jezdni.
2. Do
kolumny pieszych w wieku do 10 lat stosuje się odpowiednio przepisy art. 11
ust. 1 i 2.
3. Liczba
pieszych idących jezdnią w kolumnie obok siebie nie może przekraczać 4, a w
kolumnie wojskowej - 6, pod warunkiem że kolumna nie zajmuje więcej niż połowy
szerokości jezdni.
4. Piesi
w wieku do 10 lat mogą iść w kolumnie tylko dwójkami pod nadzorem co najmniej
jednej osoby pełnoletniej.
5. Długość
kolumny pieszych nie może przekraczać 50 m. Odległość między kolumnami nie może
być mniejsza niż 100 m.
6. Jeżeli
przemarsz kolumny pieszych odbywa się w warunkach niedostatecznej widoczności:
1) pierwszy i ostatni z idących z lewej strony są obowiązani nieść
latarki:
a) pierwszy - ze światłem białym, skierowanym do przodu,
b) ostatni - ze światłem czerwonym, skierowanym do tyłu;
2) w kolumnie o długości przekraczającej 20 m idący po lewej
stronie z przodu i z tyłu są obowiązani używać elementów odblaskowych
odpowiadających właściwym warunkom technicznym, a ponadto idący po lewej
stronie są obowiązani nieść dodatkowe latarki ze światłem białym, rozmieszczone
w taki sposób, aby odległość między nimi nie przekraczała 10 m;
3) światło latarek powinno być widoczne z odległości co najmniej
150 m.
7. Zabrania
się:
1) ruchu po jezdni kolumny pieszych w czasie mgły; zakaz ten nie
dotyczy kolumny wojskowej lub policyjnej;
2) ruchu po jezdni kolumny pieszych w wieku do 10 lat w warunkach
niedostatecznej widoczności;
3) prowadzenia po jezdni kolumny pieszych przez osobę w wieku
poniżej 18 lat.
Art. 13. 1. Pieszy, przechodząc przez jezdnię lub
torowisko, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność oraz, z zastrzeżeniem
ust. 2 i 3, korzystać z przejścia dla pieszych. Pieszy znajdujący się na tym
przejściu ma pierwszeństwo przed pojazdem.
2. Przechodzenie
przez jezdnię poza przejściem dla pieszych jest dozwolone, gdy odległość od
przejścia przekracza 100 m. Jeżeli jednak skrzyżowanie znajduje się w
odległości mniejszej niż 100 m od wyznaczonego przejścia, przechodzenie jest
dozwolone również na tym skrzyżowaniu.
3. Przechodzenie
przez jezdnię poza przejściem dla pieszych, o którym mowa w ust. 2, jest
dozwolone tylko pod warunkiem, że nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa ruchu
lub utrudnienia ruchu pojazdów. Pieszy jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa
pojazdom i do przeciwległej krawędzi jezdni iść drogą najkrótszą, prostopadle
do osi jezdni.
4. Jeżeli
na drodze znajduje się przejście nadziemne lub podziemne dla pieszych, pieszy
jest obowiązany korzystać z niego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.
5. Na
obszarze zabudowanym, na drodze dwujezdniowej lub po której kursują tramwaje po
torowisku wyodrębnionym z jezdni, pieszy przechodząc przez jezdnię lub
torowisko jest obowiązany korzystać tylko z przejścia dla pieszych.
6. Przechodzenie
przez torowisko wyodrębnione z jezdni jest dozwolone tylko w miejscu do tego
przeznaczonym.
7. Jeżeli
wysepka dla pasażerów na przystanku komunikacji publicznej łączy się z
przejściem dla pieszych, przechodzenie do i z przystanku jest dozwolone tylko
po tym przejściu.
8. Jeżeli
przejście dla pieszych wyznaczone jest na drodze dwujezdniowej, przejście na
każdej jezdni uważa się za przejście odrębne. Przepis ten stosuje się
odpowiednio do przejścia dla pieszych w miejscu, w którym ruch pojazdów jest
rozdzielony wysepką lub za pomocą innych urządzeń na jezdni.
Art. 14. Zabrania się:
1) wchodzenia na jezdnię:
a) bezpośrednio przed jadący pojazd, w tym również na przejściu dla
pieszych,
b) spoza pojazdu lub innej przeszkody ograniczającej widoczność
drogi;
2) przechodzenia przez jezdnię w miejscu o ograniczonej widoczności
drogi;
3) zwalniania kroku lub zatrzymywania się bez uzasadnionej potrzeby
podczas przechodzenia przez jezdnię lub torowisko;
4) przebiegania przez jezdnię;
5) chodzenia po torowisku;
6) wchodzenia na torowisko, gdy zapory lub półzapory są opuszczone
lub opuszczanie ich rozpoczęto;
7) przechodzenia przez jezdnię w miejscu, w którym urządzenie
zabezpieczające lub przeszkoda oddzielają drogę dla pieszych albo chodnik od
jezdni, bez względu na to, po której stronie jezdni one się znajdują.
Art. 15. Przepisów art. 11-14 nie stosuje się w razie zamknięcia
ruchu pojazdów na drodze.
Rozdział 3
Ruch
pojazdów
Oddział 1
Zasady
ogólne
Art. 16. 1. Kierującego pojazdem obowiązuje ruch
prawostronny.
2. Kierujący
pojazdem, korzystając z drogi dwujezdniowej, jest obowiązany jechać po prawej
jezdni; do jezdni tych nie wlicza się jezdni przeznaczonej do dojazdu do
nieruchomości położonej przy drodze.
3. Kierujący
pojazdem, korzystając z jezdni dwukierunkowej co najmniej o czterech pasach
ruchu, jest obowiązany zajmować pas ruchu znajdujący się na prawej połowie
jezdni.
4. Kierujący
pojazdem jest obowiązany jechać możliwie blisko prawej krawędzi jezdni. Jeżeli
pasy ruchu na jezdni są wyznaczone, nie może zajmować więcej niż jednego pasa.
5. Kierujący
pojazdem zaprzęgowym, rowerem, motorowerem, wózkiem ręcznym oraz osoba
prowadząca pojazd napędzany silnikiem są obowiązani poruszać się po poboczu,
chyba że nie nadaje się ono do jazdy lub ruch pojazdu utrudniałby ruch
pieszych.
6. Kierujący
pojazdem znajdującym się na części jezdni, po której jeżdżą pojazdy szynowe,
jest obowiązany ustąpić miejsca nadjeżdżającemu pojazdowi szynowemu.
Oddział 2
Włączanie
się do ruchu
Art. 17. 1. Włączanie się do ruchu następuje przy
rozpoczynaniu jazdy po postoju lub zatrzymaniu się niewynikającym z warunków
lub przepisów ruchu drogowego oraz przy wjeżdżaniu:
1) na drogę z nieruchomości, z obiektu przydrożnego lub dojazdu do
takiego obiektu, z drogi niebędącej drogą publiczną oraz ze strefy
zamieszkania;
2) na drogę z pola lub na drogę twardą z drogi gruntowej;
3) na jezdnię z pobocza, z chodnika lub z pasa ruchu dla pojazdów
powolnych;
3a) na jezdnię lub pobocze z drogi dla rowerów, z wyjątkiem wjazdu na
przejazd dla rowerzystów;
4) pojazdem szynowym - na drogę z zajezdni lub na jezdnię z pętli.
2. Kierujący
pojazdem, włączając się do ruchu, jest obowiązany zachować szczególną
ostrożność oraz ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu.
Art. 18. 1. Kierujący pojazdem, zbliżając się do
oznaczonego przystanku autobusowego (trolejbusowego) na obszarze zabudowanym,
jest obowiązany zmniejszyć prędkość, a w razie potrzeby zatrzymać się, aby
umożliwić kierującemu autobusem (trolejbusem) włączenie się do ruchu, jeżeli
kierujący takim pojazdem sygnalizuje kierunkowskazem zamiar zmiany pasa ruchu lub
wjechania z zatoki na jezdnię.
2. Kierujący
autobusem (trolejbusem), o którym mowa w ust. 1, może wjechać na sąsiedni pas
ruchu lub na jezdnię dopiero po upewnieniu się, że nie spowoduje to zagrożenia
bezpieczeństwa ruchu drogowego.
Art. 18a. 1. Kierujący pojazdem, zbliżając się do
miejsca postoju autobusu szkolnego, jest obowiązany:
1) zatrzymać się, o ile kierujący tym autobusem podał sygnał
zatrzymania;
2) zmniejszyć prędkość, a w razie potrzeby zatrzymać się, aby
umożliwić kierującemu tym autobusem wjazd na jezdnię lub sąsiedni pas ruchu, o
ile sygnalizuje on zamiar wykonania takiego manewru.
2. Kierujący
autobusem szkolnym w sytuacji, o której mowa w ust. 1, może wjechać na sąsiedni
pas ruchu lub jezdnię dopiero po upewnieniu się, że nie spowoduje to zagrożenia
bezpieczeństwa ruchu drogowego.
Oddział 3
Prędkość
i hamowanie
Art. 19. 1. Kierujący pojazdem jest obowiązany
jechać z prędkością zapewniającą panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem
warunków, w jakich ruch się odbywa, a w szczególności: rzeźby terenu, stanu i
widoczności drogi, stanu i ładunku pojazdu, warunków atmosferycznych i
natężenia ruchu.
2. Kierujący
pojazdem jest obowiązany:
1) jechać z prędkością nieutrudniającą jazdy innym kierującym;
2) hamować w sposób niepowodujący zagrożenia bezpieczeństwa ruchu
lub jego utrudnienia;
3) utrzymywać odstęp niezbędny do uniknięcia zderzenia w razie
hamowania lub zatrzymania się poprzedzającego pojazdu.
3. Poza
obszarem zabudowanym, na jezdniach dwukierunkowych o dwóch pasach ruchu,
kierujący pojazdem objętym indywidualnym ograniczeniem prędkości albo pojazdem
lub zespołem pojazdów o długości przekraczającej 7 m jest obowiązany utrzymywać
taki odstęp od pojazdu silnikowego znajdującego się przed nim, aby inne
wyprzedzające pojazdy mogły bezpiecznie wjechać w lukę utrzymywaną między tymi
pojazdami. Przepisu tego nie stosuje się, jeżeli kierujący pojazdem przystępuje
do wyprzedzania lub gdy wyprzedzanie jest zabronione.
orzeczenia sądów
Art. 20. 1. Prędkość dopuszczalna pojazdu lub
zespołu pojazdów na obszarze zabudowanym wynosi 60 km/h, z zastrzeżeniem ust.
2.
2. Prędkość
dopuszczalna pojazdu lub zespołu pojazdów w strefie zamieszkania wynosi 20
km/h.
3. Prędkość
dopuszczalna poza obszarem zabudowanym, z zastrzeżeniem ust. 4 i 5, wynosi w
przypadku:
1) samochodu osobowego, motocykla lub samochodu ciężarowego o
dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t:
a) na autostradzie - 130 km/h,
b) na drodze ekspresowej dwujezdniowej - 110 km/h,
c) na drodze ekspresowej jednojezdniowej oraz na drodze
dwujezdniowej co najmniej o dwóch pasach przeznaczonych dla każdego kierunku
ruchu - 100 km/h,
d) na pozostałych drogach - 90 km/h;
2) zespołu pojazdów lub pojazdu niewymienionego w pkt 1:
a) na autostradzie, drodze ekspresowej lub drodze dwujezdniowej co
najmniej o dwóch pasach przeznaczonych dla każdego kierunku ruchu - 80 km/h,
b) na pozostałych drogach - 70 km/h.
4. Dopuszczalna
prędkość autobusu spełniającego dodatkowe warunki techniczne określone w
przepisach, o których mowa w art. 66 ust. 5, na autostradzie i drodze
ekspresowej wynosi 100 km/h.
5. (skreślony).
6. Prędkość
dopuszczalna niektórych pojazdów, z zastrzeżeniem ust. 2, wynosi:
1) ciągnika rolniczego (również z przyczepą) - 30 km/h;
2) pojazdu z urządzeniem wystającym do przodu więcej niż 1,5 m od
siedzenia dla kierującego - 30 km/h na obszarze zabudowanym i 60 km/h poza
obszarem zabudowanym;
3) motocykla (również z przyczepą) i motoroweru, którymi przewozi
się dziecko w wieku do 7 lat - 40 km/h.
Art. 21. 1. Organ zarządzający ruchem na drogach
może zmniejszyć lub zwiększyć, za pomocą znaków drogowych, prędkość
dopuszczalną pojazdów obowiązującą na obszarze zabudowanym.
2. Prędkość
dopuszczalna, o której mowa w ust. 1, może być:
1) zmniejszona - jeżeli warunki bezpieczeństwa ruchu na drodze lub
jej odcinku za tym przemawiają;
2) zwiększona - jeżeli warunki ruchu na drodze lub jej odcinku
zapewniają zachowanie bezpieczeństwa ruchu.
3. Organ
zarządzający ruchem na drogach może zmniejszyć, za pomocą znaków drogowych,
prędkość dopuszczalną pojazdów obowiązującą poza obszarem zabudowanym, jeżeli
warunki bezpieczeństwa ruchu na drodze lub jej odcinku za tym przemawiają.
4. Organ
rejestrujący pojazd może ustalić dla indywidualnego pojazdu dopuszczalną
prędkość niższą niż określona w art. 20, jeżeli jest to uzasadnione konstrukcją
lub stanem technicznym pojazdu. Ograniczenie prędkości należy uwidocznić na
znaku umieszczonym z tyłu pojazdu.
Oddział 4
Zmiana
kierunku jazdy lub pasa ruchu
Art. 22. 1. Kierujący pojazdem może zmienić
kierunek jazdy lub zajmowany pas ruchu tylko z zachowaniem szczególnej
ostrożności.
2. Kierujący
pojazdem jest obowiązany zbliżyć się:
1) do prawej krawędzi jezdni - jeżeli zamierza skręcić w prawo;
2) do środka jezdni lub na jezdni o ruchu jednokierunkowym do lewej
jej krawędzi - jeżeli zamierza skręcić w lewo.
3. Przepisu
ust. 2 nie stosuje się, jeżeli wymiary pojazdu uniemożliwiają skręcenie zgodnie
z zasadą określoną w tym przepisie lub dopuszczalna jest jazda wyłącznie w
jednym kierunku.
4. Kierujący
pojazdem, zmieniając zajmowany pas ruchu, jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa
pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierza wjechać, oraz pojazdowi
wjeżdżającemu na ten pas z prawej strony.
5. Kierujący
pojazdem jest obowiązany zawczasu i wyraźnie sygnalizować zamiar zmiany
kierunku jazdy lub pasa ruchu oraz zaprzestać sygnalizowania niezwłocznie po
wykonaniu manewru.
6. Zabrania
się zawracania:
1) w tunelu, na moście, wiadukcie lub drodze jednokierunkowej;
2) na autostradzie;
3) na drodze ekspresowej, z wyjątkiem skrzyżowania lub miejsca do
tego przeznaczonego;
4) w warunkach, w których mogłoby to zagrozić bezpieczeństwu ruchu
na drodze lub ruch ten utrudnić.
Oddział 5
Wymijanie,
omijanie i cofanie
Art. 23. 1. Kierujący pojazdem jest obowiązany:
1) przy wymijaniu zachować bezpieczny odstęp od wymijanego pojazdu
lub uczestnika ruchu, a w razie potrzeby zjechać na prawo i zmniejszyć prędkość
lub zatrzymać się;
2) przy omijaniu zachować bezpieczny odstęp od omijanego pojazdu,
uczestnika ruchu lub przeszkody, a w razie potrzeby zmniejszyć prędkość;
omijanie pojazdu sygnalizującego zamiar skręcenia w lewo może odbywać się tylko
z jego prawej strony;
3) przy cofaniu ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub
uczestnikowi ruchu i zachować szczególną ostrożność, a w szczególności:
a) sprawdzić, czy wykonywany manewr nie spowoduje zagrożenia
bezpieczeństwa ruchu lub jego utrudnienia,
b) upewnić się, czy za pojazdem nie znajduje się przeszkoda; w razie
trudności w osobistym upewnieniu się kierujący jest obowiązany zapewnić sobie
pomoc innej osoby.
2. Zabrania
się cofania pojazdem w tunelu, na moście, wiadukcie, autostradzie lub drodze
ekspresowej.
Oddział 6
Wyprzedzanie
Art. 24. 1. Kierujący pojazdem jest obowiązany
przed wyprzedzaniem upewnić się w szczególności, czy:
1) ma odpowiednią widoczność i dostateczne miejsce do wyprzedzania
bez utrudnienia komukolwiek ruchu;
2) kierujący, jadący za nim, nie rozpoczął wyprzedzania;
3) kierujący, jadący przed nim na tym samym pasie ruchu, nie
zasygnalizował zamiaru wyprzedzania innego pojazdu, zmiany kierunku jazdy lub
zmiany pasa ruchu.
2. Kierujący
pojazdem jest obowiązany przy wyprzedzaniu zachować szczególną ostrożność, a
zwłaszcza bezpieczny odstęp od wyprzedzanego pojazdu lub uczestnika ruchu. W
razie wyprzedzania pojazdu jednośladowego lub kolumny pieszych odstęp ten nie
może być mniejszy niż 1 m.
3. Kierujący
pojazdem jest obowiązany przy wyprzedzaniu przejeżdżać z lewej strony
wyprzedzanego pojazdu, z zastrzeżeniem ust. 4, 5 i 10.
4. Pojazd
szynowy może być wyprzedzany tylko z prawej strony, chyba że położenie torów
uniemożliwia takie wyprzedzanie lub wyprzedzanie odbywa się na jezdni
jednokierunkowej.
5. Wyprzedzanie
pojazdu lub uczestnika ruchu, który sygnalizuje zamiar skręcenia w lewo, może
odbywać się tylko z jego prawej strony.
6. Kierującemu
pojazdem wyprzedzanym zabrania się w czasie wyprzedzania i bezpośrednio po nim
zwiększania prędkości. Kierujący pojazdem wolnobieżnym, ciągnikiem rolniczym
lub pojazdem bez silnika jest obowiązany zjechać jak najbardziej na prawo i - w
razie potrzeby - zatrzymać się w celu ułatwienia wyprzedzania.
7. Zabrania
się wyprzedzania pojazdu silnikowego jadącego po jezdni:
1) przy dojeżdżaniu do wierzchołka wzniesienia;
2) na zakręcie oznaczonym znakami ostrzegawczymi;
3) na skrzyżowaniu, z wyjątkiem skrzyżowania o ruchu okrężnym lub
na którym ruch jest kierowany.
8. Dopuszcza
się wyprzedzanie w miejscach, o których mowa w ust. 7 pkt 1 i 2, na jezdni:
1) jednokierunkowej;
2) dwukierunkowej na odcinku z wyznaczonymi pasami ruchu, pod
warunkiem że kierujący nie wjeżdża na część jezdni przeznaczoną do ruchu w
kierunku przeciwnym - w miejscu, gdzie jest to zabronione znakami na jezdni.
9. Dopuszcza
się wyprzedzanie w miejscu, o którym mowa w ust. 7 pkt 3, pojazdu
sygnalizującego zamiar skręcenia, pod warunkiem że kierujący nie wjeżdża na
część jezdni przeznaczoną do ruchu w kierunku przeciwnym.
10. Dopuszcza
się wyprzedzanie z prawej strony na odcinku drogi z wyznaczonymi pasami ruchu,
przy zachowaniu warunków określonych w ust. 1 i 7:
1) na jezdni jednokierunkowej;
2) na jezdni dwukierunkowej, jeżeli co najmniej dwa pasy ruchu na
obszarze zabudowanym lub trzy pasy ruchu poza obszarem zabudowanym przeznaczone
są do jazdy w tym samym kierunku.
11. Zabrania
się wyprzedzania pojazdu uprzywilejowanego na obszarze zabudowanym.
Oddział 7
Przecinanie
się kierunków ruchu
Art. 25. 1. Kierujący pojazdem, zbliżając się do
skrzyżowania, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustąpić
pierwszeństwa pojazdowi nadjeżdżającemu z prawej strony, a jeżeli skręca w lewo
- także jadącemu z kierunku przeciwnego na wprost lub skręcającemu w prawo.
2. Przepisu
ust. 1 nie stosuje się do pojazdu szynowego, który ma pierwszeństwo w stosunku
do innych pojazdów, bez względu na to, z której strony nadjeżdża.
3. Przepisy
ust. 1 i 2 stosuje się również w razie przecinania się kierunków ruchu poza
skrzyżowaniem.
4. Kierującemu
pojazdem zabrania się:
1) wjeżdżania na skrzyżowanie, jeżeli na skrzyżowaniu lub za nim
nie ma miejsca do kontynuowania jazdy;
2) rozdzielania kolumny pieszych.
Art. 26. 1. Kierujący pojazdem, zbliżając się do
przejścia dla pieszych, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i
ustąpić pierwszeństwa pieszemu znajdującemu się na przejściu.
2. Kierujący
pojazdem, który skręca w drogę poprzeczną, jest obowiązany ustąpić
pierwszeństwa pieszemu przechodzącemu na skrzyżowaniu przez jezdnię drogi, na
którą wjeżdża.
3. Kierującemu
pojazdem zabrania się:
1) wyprzedzania pojazdu na przejściu dla pieszych i bezpośrednio
przed nim, z wyjątkiem przejścia, na którym ruch jest kierowany;
2) omijania pojazdu, który jechał w tym samym kierunku, lecz
zatrzymał się w celu ustąpienia pierwszeństwa pieszemu;
3) jazdy wzdłuż po chodniku lub przejściu dla pieszych.
4. Kierujący
pojazdem, przejeżdżając przez chodnik lub drogę dla pieszych, jest obowiązany
jechać powoli i ustąpić pierwszeństwa pieszemu.
5. Przepis
ust. 4 stosuje się odpowiednio podczas jazdy po placu, na którym ze względu na
brak wyodrębnienia jezdni i chodników ruch pieszych i pojazdów odbywa się po
tej samej powierzchni.
6. Kierujący
pojazdem jest obowiązany zachować szczególną ostrożność przy przejeżdżaniu obok
oznaczonego przystanku tramwajowego nieznajdującego się przy chodniku. Jeżeli
przystanek nie jest wyposażony w wysepkę dla pasażerów, a na przystanek wjeżdża
tramwaj lub stoi na nim, kierujący jest obowiązany zatrzymać pojazd w takim
miejscu i na taki czas, aby zapewnić pieszemu swobodne dojście do tramwaju lub
na chodnik. Przepisy te stosuje się odpowiednio przy ruchu innych pojazdów
komunikacji publicznej.
7. W
razie przechodzenia przez jezdnię osoby niepełnosprawnej, używającej
specjalnego znaku, lub osoby o widocznej ograniczonej sprawności ruchowej,
kierujący jest obowiązany zatrzymać pojazd w celu umożliwienia jej przejścia.
Art. 27. 1. Kierujący pojazdem, zbliżając się do
przejazdu dla rowerzystów, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i
ustąpić pierwszeństwa rowerowi znajdującemu się na przejeździe.
2. (skreślony).
3. Kierujący
pojazdem, przejeżdżając przez drogę dla rowerów poza jezdnią, jest obowiązany
ustąpić pierwszeństwa rowerowi.
4. Kierującemu
pojazdem zabrania się wyprzedzania pojazdu na przejeździe dla rowerzystów i
bezpośrednio przed nim, z wyjątkiem przejazdu, na którym ruch jest kierowany.
Art. 28. 1. Kierujący pojazdem, zbliżając się do
przejazdu kolejowego oraz przejeżdżając przez przejazd, jest obowiązany
zachować szczególną ostrożność. Przed wjechaniem na tory jest on obowiązany
upewnić się, czy nie zbliża się pojazd szynowy, oraz przedsięwziąć odpowiednie
środki ostrożności, zwłaszcza jeżeli wskutek mgły lub z innych powodów
przejrzystość powietrza jest zmniejszona.
2. Kierujący
jest obowiązany prowadzić pojazd z taką prędkością, aby mógł go zatrzymać w
bezpiecznym miejscu, gdy nadjeżdża pojazd szynowy lub gdy urządzenie
zabezpieczające albo dawany sygnał zabrania wjazdu na przejazd.
3. Kierującemu
pojazdem zabrania się:
1) objeżdżania opuszczonych zapór lub półzapór oraz wjeżdżania na
przejazd, jeżeli opuszczanie ich zostało rozpoczęte lub podnoszenie nie zostało
zakończone;
2) wjeżdżania na przejazd, jeżeli po drugiej stronie przejazdu nie
ma miejsca do kontynuowania jazdy;
3) wyprzedzania pojazdu na przejeździe kolejowym i bezpośrednio
przed nim;
4) omijania pojazdu oczekującego na otwarcie ruchu przez przejazd,
jeżeli wymagałoby to wjechania na część jezdni przeznaczoną dla przeciwnego
kierunku ruchu.
4. W
razie unieruchomienia pojazdu na przejeździe kolejowym, kierujący jest
obowiązany niezwłocznie usunąć go z przejazdu, a jeżeli nie jest to możliwe,
ostrzec kierującego pojazdem szynowym o niebezpieczeństwie.
5. Kierujący
pojazdem lub zespołem pojazdów o długości przekraczającej 10 m, który nie może
rozwinąć prędkości większej niż 6 km/h, przed wjazdem na przejazd kolejowy jest
obowiązany upewnić się, czy w czasie potrzebnym na przejechanie przez ten
przejazd nie nadjedzie pojazd szynowy, lub uzgodnić czas tego przejazdu z
dróżnikiem kolejowym.
6. Przepisy
ust. 1-4 stosuje się odpowiednio przy przejeżdżaniu przez tory tramwajowe;
przepis ust. 3 pkt 3 nie dotyczy skrzyżowania lub przejazdu tramwajowego, na
którym ruch jest kierowany.
Oddział 8
Ostrzeganie
oraz jazda w warunkach zmniejszonej przejrzystości powietrza
Art. 29. 1. Kierujący pojazdem może używać
sygnału dźwiękowego lub świetlnego, w razie gdy zachodzi konieczność
ostrzeżenia o niebezpieczeństwie.
2. Zabrania
się:
1) nadużywania sygnału dźwiękowego lub świetlnego;
2) używania sygnału dźwiękowego na obszarze zabudowanym, chyba że
jest to konieczne w związku z bezpośrednim niebezpieczeństwem;
3) ostrzegania światłami drogowymi w warunkach, w których może to
spowodować oślepienie innych kierujących.
Art. 30. 1. Kierujący pojazdem jest obowiązany
zachować szczególną ostrożność w czasie jazdy w warunkach zmniejszonej
przejrzystości powietrza, spowodowanej mgłą, opadami atmosferycznymi lub innymi
przyczynami, a ponadto:
1) kierujący pojazdem silnikowym jest obowiązany:
a) włączyć światła mijania lub przeciwmgłowe przednie albo oba te
światła jednocześnie,
b) poza obszarem zabudowanym podczas mgły dawać krótkotrwałe sygnały
dźwiękowe w czasie wyprzedzania lub omijania;
2) kierujący innym pojazdem niż pojazd, o którym mowa w pkt 1, jest
obowiązany:
a) włączyć światła, w które pojazd jest wyposażony,
b) korzystać z pobocza drogi, a jeżeli nie jest to możliwe, jechać
jak najbliżej krawędzi jezdni i nie wyprzedzać innego pojazdu.
2. Obowiązek
używania świateł, o którym mowa w ust. 1, dotyczy kierującego pojazdem także
podczas zatrzymania wynikającego z warunków lub przepisów ruchu drogowego.
3. Kierujący
pojazdem może używać tylnych świateł przeciwmgłowych, jeżeli zmniejszona
przejrzystość powietrza ogranicza widoczność na odległość mniejszą niż 50 m. W
razie poprawy widoczności kierujący pojazdem jest obowiązany niezwłocznie
wyłączyć te światła.
Oddział 9
Holowanie
Art. 31. 1. Kierujący może holować pojazd
silnikowy tylko pod warunkiem, że:
1) prędkość pojazdu holującego nie przekracza 30 km/h na obszarze
zabudowanym i 60 km/h poza tym obszarem;
2) pojazd holujący ma włączone światła mijania również w okresie
dostatecznej widoczności;
3) w pojeździe holowanym znajduje się kierujący mający uprawnienie
do kierowania tym pojazdem, chyba że pojazd jest holowany w sposób wykluczający
potrzebę kierowania nim;
4) pojazd holowany jest połączony z pojazdem holującym w sposób
wykluczający odczepienie się w czasie jazdy; nie dotyczy to holowania
motocykla, który powinien być połączony z pojazdem holującym połączeniem
giętkim w sposób umożliwiający łatwe odczepienie;
5) pojazd holowany, z wyjątkiem motocykla, jest oznaczony z tyłu po
lewej stronie ostrzegawczym trójkątem odblaskowym, a w okresie niedostatecznej
widoczności ma ponadto włączone światła pozycyjne; zamiast oznaczenia trójkątem
odblaskowym pojazd holowany może wysyłać żółte sygnały błyskowe w sposób
widoczny dla innych uczestników ruchu;
6) w pojeździe holowanym na połączeniu sztywnym jest sprawny co
najmniej jeden układ hamulców, a w pojeździe holowanym na połączeniu giętkim -
dwa układy;
7) odległość między pojazdami wynosi nie więcej niż 3 m przy
połączeniu sztywnym, a od 4 do 6 m przy połączeniu giętkim, przy czym
połączenie jest oznakowane na przemian pasami białymi i czerwonymi albo
zaopatrzone w chorągiewkę barwy żółtej lub czerwonej; przepisu tego nie stosuje
się w razie holowania pojazdów jednostek wojskowych podporządkowanych
Ministrowi Obrony Narodowej.
2. Zabrania
się holowania:
1) pojazdu o niesprawnym układzie kierowniczym lub o niesprawnych
hamulcach, chyba że sposób holowania wyklucza potrzebę ich użycia;
2) pojazdu za pomocą połączenia giętkiego, jeżeli w pojeździe tym
działanie układu hamulcowego uzależnione jest od pracy silnika, a silnik jest
unieruchomiony;
3) więcej niż jednego pojazdu, z wyjątkiem pojazdu członowego;
4) pojazdem z przyczepą (naczepą);
5) na autostradzie, z wyjątkiem holowania przez pojazdy
przeznaczone do holowania do najbliższego wyjazdu lub miejsca obsługi
podróżnych.
3. W
razie holowania pojazdu w sposób wykluczający potrzebę kierowania nim lub
użycia hamulców, rzeczywista masa całkowita pojazdu holowanego nie może
przekraczać rzeczywistej masy całkowitej pojazdu holującego.
Oddział 10
Ruch
pojazdów w kolumnie
Art. 32. 1. Liczba pojazdów jadących w
zorganizowanej kolumnie nie może przekraczać:
1) samochodów osobowych, motorowerów lub motocykli - 10;
2) rowerów jednośladowych - 15;
3) pozostałych pojazdów - 5.
2. Odległość
między jadącymi kolumnami nie może być mniejsza niż 500 m dla kolumn pojazdów
samochodowych oraz 200 m dla kolumn pozostałych pojazdów.
3. (skreślony).
4. Jazda
w kolumnie nie zwalnia kierującego pojazdem od przestrzegania obowiązujących
przepisów ruchu drogowego.
5. Przepisów
ust. 1 i 2 nie stosuje się do pojazdów uprzywilejowanych oraz do pojazdów
jednostek podporządkowanych Ministrowi Obrony Narodowej.
6. Zabrania
się wjeżdżania między jadące w kolumnie rowery jednośladowe oraz pojazdy, o
których mowa w ust. 5.
7. Minister
właściwy do spraw wewnętrznych oraz Minister Obrony Narodowej, w porozumieniu z
ministrem właściwym do spraw transportu, kierując się koniecznością zapewnienia
porządku oraz zasadą bezpieczeństwa ruchu drogowego, określą, w drodze
rozporządzenia, sposób organizacji i oznakowania kolumn pojazdów jednostek
podporządkowanych Ministrowi Obrony Narodowej.
akty wykonawcze
Oddział 11
Przepisy
dodatkowe o ruchu rowerów, motorowerów oraz pojazdów zaprzęgowych
Art. 33. 1. Kierujący rowerem jednośladowym jest
obowiązany korzystać z drogi dla rowerów lub z drogi dla rowerów i pieszych.
Kierujący rowerem, korzystając z drogi dla rowerów i pieszych, jest obowiązany
zachować szczególną ostrożność i ustępować miejsca pieszym.
1a. W
razie braku drogi dla rowerów lub drogi dla rowerów i pieszych kierujący
rowerem jednośladowym jest obowiązany korzystać z pobocza, z zastrzeżeniem art.
16 ust. 5, a jeżeli nie jest to możliwe - z jezdni.
2. Dziecko
w wieku do 7 lat może być przewożone na rowerze, pod warunkiem że jest ono
umieszczone na dodatkowym siodełku zapewniającym bezpieczną jazdę.
3. Kierującemu
rowerem lub motorowerem zabrania się:
1) jazdy po jezdni obok innego uczestnika ruchu;
2) jazdy bez trzymania co najmniej jednej ręki na kierownicy oraz
nóg na pedałach lub podnóżkach;
3) czepiania się pojazdów.
4. Na
przejeździe dla rowerzystów, kierującemu rowerem zabrania się:
1) wjeżdżania bezpośrednio przed jadący pojazd;
2) zwalniania lub zatrzymywania się bez uzasadnionej przyczyny.
5. Korzystanie
z chodnika lub drogi dla pieszych przez kierującego rowerem jednośladowym jest
dozwolone wyjątkowo, gdy:
1) opiekuje się on osobą w wieku do lat 10 kierującą rowerem lub
2) szerokość chodnika wzdłuż drogi, po której ruch pojazdów
dozwolony jest z prędkością większą niż 60 km/h, wynosi co najmniej 2 m i brak
jest wydzielonej drogi dla rowerów.
6. Kierujący
rowerem, korzystając z chodnika lub drogi dla pieszych, jest obowiązany jechać
powoli, zachować szczególną ostrożność i ustępować miejsca pieszym.
7. Kierujący
rowerem może jechać lewą stroną jezdni na zasadach określonych dla ruchu
pieszych w przepisach art. 11 ust. 1-3, jeżeli opiekuje się on osobą kierującą
rowerem w wieku do lat 10.
Art. 34. 1. Do zaprzęgu może być używane tylko
zwierzę niepłochliwe, odpowiednio sprawne fizycznie i dające sobą kierować.
2. Kierujący
pojazdem zaprzęgowym jest obowiązany utrzymywać pojazd i zaprzęg w takim stanie,
aby mógł nad nimi panować.
3. Bezpośrednio
jeden za drugim może jechać nie więcej niż 5 pojazdów zaprzęgowych. Odległość
między piątym pojazdem a następnym nie może być mniejsza niż 200 m.
4. Kierujący
pojazdem zaprzęgowym przy wjeżdżaniu na drogę twardą w miejscu, gdzie nie ma
dostatecznej widoczności drogi, jest obowiązany prowadzić zwierzę za uzdę.
5. Kierującemu
pojazdem zaprzęgowym zabrania się:
1) przeciążania zwierzęcia;
2) jazdy obok innego uczestnika ruchu na jezdni;
3) pozostawiania pojazdu niezabezpieczonego przed ruszeniem;
4) jazdy pojazdem na płozach bez dzwonków lub grzechotek.
Rozdział 4
Ruch
zwierząt
Art. 35. 1. Jazda wierzchem i pędzenie zwierząt
powinny się odbywać po drodze przeznaczonej do pędzenia zwierząt. W razie braku
takiej drogi jazda wierzchem i pędzenie zwierząt mogą odbywać się po poboczu, a
jeżeli brak jest pobocza - po jezdni.
2. Do
jazdy wierzchem i pędzenia zwierząt stosuje się odpowiednio przepisy art. 34
ust. 1 i 2 oraz przepisy o ruchu pojazdów.
Art. 36. 1. Zabrania się jazdy wierzchem:
1) bez uzdy;
2) obok innego uczestnika ruchu na jezdni;
3) po drodze oznaczonej znakami z numerem drogi międzynarodowej
oraz po drodze, na której obowiązuje zakaz ruchu pojazdów zaprzęgowych;
4) po drodze twardej w okresie niedostatecznej widoczności;
5) po drodze twardej osobie w wieku poniżej 17 lat.
2. Jeździec
może prowadzić luzem tylko jedno zwierzę po swojej prawej stronie.
Art. 37. 1. Zwierzęta w stadzie mogą być pędzone
po drodze tylko pod odpowiednim nadzorem. Zwierzę pojedyncze może być
prowadzone tylko na uwięzi.
2. Poganiacz
zwierząt jest obowiązany:
1) iść po lewej stronie pędzonych zwierząt;
2) w okresie niedostatecznej widoczności nieść latarkę z widocznym
z odległości co najmniej 150 m światłem białym.
3. Zwierzęta
mogą być prowadzone luzem przy pojeździe zaprzęgowym z jego prawej strony, w
liczbie nie większej niż 2 sztuki.
4. Zabrania
się:
1) pędzenia zwierząt po drodze oznaczonej znakami z numerem drogi
międzynarodowej, a po innej drodze twardej - w okresie od zmierzchu do świtu;
2) pędzenia zwierząt po drodze twardej osobie w wieku poniżej 13
lat;
3) pędzenia zwierząt w poprzek drogi w miejscu niewidocznym na
dostateczną odległość;
4) zatrzymywania zwierząt na jezdni;
5) zajmowania przez zwierzęta więcej niż prawej połowy jezdni albo
drogi dla pieszych lub rowerów.
5. Rada
powiatu może wprowadzić zakaz pędzenia zwierząt na określonych drogach lub
obszarach oraz w określonym czasie.
Rozdział 5
Porządek
i bezpieczeństwo ruchu na drogach
Oddział 1
Przepisy
porządkowe
Art. 38. Kierujący pojazdem jest obowiązany mieć przy
sobie i okazywać na żądanie uprawnionego organu wymagane dla danego rodzaju
pojazdu lub kierującego:
1) dokument stwierdzający uprawnienie do kierowania pojazdem;
2) dokument stwierdzający dopuszczenie pojazdu do ruchu;
3) dokument stwierdzający zawarcie umowy obowiązkowego
ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub stwierdzający
opłacenie składki tego ubezpieczenia;
4) świadectwo kwalifikacji;
5) inne dokumenty, jeżeli obowiązek taki wynika z odrębnej ustawy.
projekty ustaw
Art. 39. 1. Kierujący pojazdem samochodowym oraz
osoba przewożona takim pojazdem wyposażonym w pasy bezpieczeństwa są obowiązani
korzystać z tych pasów podczas jazdy, z zastrzeżeniem ust. 3.
2. Obowiązek
korzystania z pasów bezpieczeństwa nie dotyczy:
1) osoby mającej orzeczenie lekarskie o przeciwwskazaniu do
używania pasów;
2) kobiety o widocznej ciąży;
3) kierującego taksówką osobową podczas przewożenia pasażera;
4) instruktora lub egzaminatora podczas szkolenia lub
egzaminowania;
5) policjanta, funkcjonariusza Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego,
Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, inspektora kontroli skarbowej,
funkcjonariusza celnego i Służby Więziennej, żołnierza Sił Zbrojnych - podczas
przewożenia osoby (osób) zatrzymanej;
6) funkcjonariusza Biura Ochrony Rządu podczas wykonywania
czynności służbowych;
7) zespołu medycznego w czasie udzielania pomocy medycznej;
8) konwojenta podczas przewożenia wartości pieniężnych;
9) osoby chorej lub niepełnosprawnej przewożonej na noszach lub w
wózku inwalidzkim.
3. W
pojeździe samochodowym wyposażonym w pasy bezpieczeństwa dziecko w wieku do 12
lat, nieprzekraczające 150 cm wzrostu, przewozi się w foteliku ochronnym lub
innym urządzeniu do przewożenia dzieci, odpowiadającym wadze i wzrostowi
dziecka oraz właściwym warunkom technicznym.
4. Przepis
ust. 3 nie dotyczy przewozu dziecka taksówką osobową, pojazdem pogotowia
ratunkowego lub Policji.
Art. 40. 1. Kierujący motocyklem lub motorowerem
oraz osoba przewożona takimi pojazdami są obowiązani używać w czasie jazdy
hełmów ochronnych odpowiadających właściwym warunkom technicznym.
2. Przepisu
ust. 1 nie stosuje się w odniesieniu do motocykli fabrycznie wyposażonych w
pasy bezpieczeństwa.
Art. 41. Osoba wykonująca roboty lub inne czynności na
drodze jest obowiązana używać w sposób widoczny dla innych uczestników ruchu
elementów odblaskowych odpowiadających właściwym warunkom technicznym.
Art. 42. Niewidomy podczas samodzielnego poruszania
się po drodze jest obowiązany nieść białą laskę w sposób widoczny dla innych
uczestników ruchu.
Art. 43. 1. Dziecko w wieku do 7 lat może
korzystać z drogi tylko pod opieką osoby, która osiągnęła wiek co najmniej 10 lat.
Nie dotyczy to strefy zamieszkania.
2. Dziecko
w wieku do 15 lat, poruszające się po drodze po zmierzchu poza obszarem
zabudowanym, jest obowiązane używać elementów odblaskowych w sposób widoczny
dla innych uczestników ruchu.
3. Przepisy
ust. 1 i 2 nie dotyczą drogi przeznaczonej wyłącznie dla pieszych.
Art. 44. 1. Kierujący pojazdem w razie
uczestniczenia w wypadku drogowym jest obowiązany:
1) zatrzymać pojazd, nie powodując przy tym zagrożenia
bezpieczeństwa ruchu drogowego;
2) przedsięwziąć odpowiednie środki w celu zapewnienia
bezpieczeństwa ruchu w miejscu wypadku;
3) niezwłocznie usunąć pojazd z miejsca wypadku, aby nie powodował
zagrożenia lub tamowania ruchu, jeżeli nie ma zabitego lub rannego;
4) podać swoje dane personalne, dane personalne właściciela lub
posiadacza pojazdu oraz dane dotyczące zakładu ubezpieczeń, z którym zawarta
jest umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, na żądanie
osoby uczestniczącej w wypadku.
2. Jeżeli
w wypadku jest zabity lub ranny, kierujący pojazdem jest obowiązany ponadto:
1) udzielić niezbędnej pomocy ofiarom wypadku oraz wezwać pogotowie
ratunkowe i Policję;
2) nie podejmować czynności, które mogłyby utrudnić ustalenie
przebiegu wypadku;
3) pozostać na miejscu wypadku, a jeżeli wezwanie pogotowia lub
Policji wymaga oddalenia się - niezwłocznie powrócić na to miejsce.
3. Przepisy
ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do innych osób uczestniczących w wypadku.
Art. 45. 1. Zabrania się:
1) kierowania pojazdem, prowadzenia kolumny pieszych, jazdy
wierzchem lub pędzenia zwierząt osobie w stanie nietrzeźwości, w stanie po
użyciu alkoholu lub środka działającego podobnie do alkoholu;
2) holowania pojazdu kierowanego przez osobę, o której mowa w pkt
1;
3) otwierania drzwi pojazdu, pozostawiania otwartych drzwi lub
wysiadania bez upewnienia się, że nie spowoduje to zagrożenia bezpieczeństwa
ruchu lub jego utrudnienia;
4) wykorzystywania drogi lub poszczególnych jej części w sposób
niezgodny z przeznaczeniem, chyba że przepisy szczegółowe stanowią inaczej;
5) wjeżdżania na pas między jezdniami;
6) pozostawiania na drodze przedmiotów, które mogłyby zagrozić
bezpieczeństwu ruchu; jeżeli jednak usunięcie ich nie jest możliwe, należy je
oznaczyć w sposób widoczny w dzień i w nocy;
7) umieszczania na drodze lub w jej pobliżu urządzeń wysyłających
lub odbijających światło w sposób powodujący oślepienie albo wprowadzających w
błąd uczestników ruchu;
8) samowolnego umieszczania lub włączania albo usuwania lub
wyłączania znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń
ostrzegawczo-zabezpieczających lub kontrolnych na drodze, jak również zmiany
ich położenia lub ich zasłaniania;
9) zaśmiecania lub zanieczyszczania drogi;
10) samowolnego umieszczania na drodze jakichkolwiek znaków, napisów
lub symboli.
2. Kierującemu
pojazdem zabrania się:
1) korzystania podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania
słuchawki lub mikrofonu w ręku;
2) przewożenia osoby, o której mowa w ust. 1 pkt 1, na rowerze lub
motorowerze albo motocyklu, chyba że jest przewożona w bocznym wózku;
3) przewożenia pasażera w sposób niezgodny z art. 39, 40 lub 63
ust. 1;
4) przewożenia w foteliku ochronnym dziecka siedzącego tyłem do
kierunku jazdy na przednim siedzeniu pojazdu samochodowego wyposażonego w
poduszkę powietrzną dla pasażera;
5) przewożenia, poza specjalnym fotelikiem ochronnym, dziecka w
wieku do 12 lat na przednim siedzeniu pojazdu samochodowego.
Oddział 2
Zatrzymanie
i postój
Art. 46. 1. Zatrzymanie i postój pojazdu są
dozwolone tylko w miejscu i w warunkach, w których jest on z dostatecznej
odległości widoczny dla innych kierujących i nie powoduje zagrożenia
bezpieczeństwa ruchu drogowego lub jego utrudnienia.
2. Kierujący
pojazdem, zatrzymując pojazd na jezdni, jest obowiązany ustawić go jak
najbliżej jej krawędzi oraz równolegle do niej.
3. W
czasie postoju na drodze poza obszarem zabudowanym pojazd powinien znajdować
się, jeżeli to tylko możliwe, poza jezdnią.
4. Kierujący
pojazdem jest obowiązany stosować sposób zatrzymania lub postoju wskazany
znakami drogowymi.
5. Kierujący
pojazdem jest obowiązany w czasie postoju zabezpieczyć pojazd przed możliwością
jego uruchomienia przez osobę niepowołaną oraz zachować inne środki ostrożności
niezbędne do uniknięcia wypadku.
Art. 47. 1. Dopuszcza się zatrzymanie lub postój
na chodniku kołami jednego boku lub przedniej osi pojazdu samochodowego o
dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 2,5 t, pod warunkiem że:
1) na danym odcinku jezdni nie obowiązuje zakaz zatrzymania lub
postoju;
2) szerokość chodnika pozostawionego dla pieszych jest taka, że nie
utrudni im ruchu i jest nie mniejsza niż 1,5 m;
3) pojazd umieszczony przednią osią na chodniku nie tamuje ruchu
pojazdów na jezdni.
2. Dopuszcza
się, przy zachowaniu warunków określonych w ust. 1 pkt 2, zatrzymanie lub
postój na chodniku przy krawędzi jezdni całego samochodu osobowego, motocykla,
motoroweru lub roweru. Inny pojazd o dopuszczalnej masie całkowitej
nieprzekraczającej 2,5 t może być w całości umieszczony na chodniku tylko w
miejscu wyznaczonym odpowiednimi znakami drogowymi.
Art. 48. (skreślony).
Art. 49. 1. Zabrania się zatrzymania pojazdu:
1) na przejeździe kolejowym, na przejeździe tramwajowym, na
skrzyżowaniu oraz w odległości mniejszej niż 10 m od przejazdu lub
skrzyżowania;
2) na przejściu dla pieszych, na przejeździe dla rowerzystów oraz w
odległości mniejszej niż 10 m przed tym przejściem lub przejazdem; na drodze
dwukierunkowej o dwóch pasach ruchu zakaz ten obowiązuje także za tym
przejściem lub przejazdem;
3) w tunelu, na moście lub na wiadukcie;
4) na jezdni wzdłuż linii ciągłej oraz w pobliżu jej punktów
krańcowych, jeżeli zmusiłoby to innych kierujących pojazdami wielośladowymi do
najeżdżania na tę linię;
5) na jezdni obok linii przerywanej wyznaczającej krawędź jezdni
oraz na jezdni i na poboczu obok linii ciągłej wyznaczającej krawędź jezdni;
6) w odległości mniejszej niż 10 m od przedniej strony znaku lub
sygnału drogowego, jeżeli zostałyby one zasłonięte przez pojazd;
7) na jezdni przy jej lewej krawędzi, z wyjątkiem zatrzymania lub
postoju pojazdu na obszarze zabudowanym na drodze jednokierunkowej lub na
jezdni dwukierunkowej o małym ruchu;
8) na pasie między jezdniami;
9) w odległości mniejszej niż 15 m od słupka lub tablicy
oznaczającej przystanek, a na przystanku z zatoką - na całej jej długości;
10) w odległości mniejszej niż 15 m od punktów krańcowych wysepki,
jeżeli jezdnia z prawej jej strony ma tylko jeden pas ruchu;
11) na drodze dla rowerów.
2. Zabrania
się postoju:
1) w miejscu utrudniającym wjazd lub wyjazd, w szczególności do i z
bramy, garażu, parkingu lub wnęki postojowej;
2) w miejscu utrudniającym dostęp do innego prawidłowo
zaparkowanego pojazdu lub wyjazd tego pojazdu;
3) przed i za przejazdem kolejowym, po obu stronach drogi, na
odcinku od przejazdu kolejowego do słupka wskaźnikowego z jedną kreską;
4) w strefie zamieszkania w innym miejscu niż wyznaczone w tym
celu;
5) na obszarze zabudowanym, pojazdu lub zespołu pojazdów o
dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 16 t lub o długości przekraczającej
12 m, poza wyznaczonymi w tym celu parkingami.
3. Zabrania
się zatrzymania lub postoju pojazdu na autostradzie lub drodze ekspresowej w
innym miejscu niż wyznaczone w tym celu. Jeżeli unieruchomienie pojazdu
nastąpiło z przyczyn technicznych, kierujący pojazdem jest obowiązany usunąć
pojazd z jezdni oraz ostrzec innych uczestników ruchu.
4. Zakaz
zatrzymania lub postoju pojazdu nie dotyczy unieruchomienia pojazdu
wynikającego z warunków lub przepisów ruchu drogowego.
Art. 50. 1. Kierujący pojazdem jest obowiązany
sygnalizować postój pojazdu silnikowego lub przyczepy z powodu uszkodzenia lub
wypadku:
1) na autostradzie lub drodze ekspresowej - w każdym przypadku;
2) na pozostałych drogach twardych:
a) poza obszarem zabudowanym - w razie postoju na jezdni w miejscu,
w którym jest to zabronione, a na poboczu, jeżeli pojazd nie jest widoczny z
dostatecznej odległości,
b) na obszarze zabudowanym - w razie postoju na jezdni w miejscu, w
którym zatrzymanie jest zabronione.
2. Postój
pojazdu, o którym mowa w ust. 1, należy sygnalizować w sposób następujący:
1) na autostradzie lub drodze ekspresowej - przez:
a) włączenie świateł awaryjnych pojazdu, a jeżeli pojazd nie jest w
nie wyposażony, należy włączyć światła pozycyjne,
b) umieszczenie ostrzegawczego trójkąta odblaskowego w odległości 100
m za pojazdem; trójkąt ten umieszcza się na jezdni lub poboczu, odpowiednio do
miejsca unieruchomienia pojazdu;
2) na pozostałych drogach:
a) poza obszarem zabudowanym - przez umieszczenie w odległości 30-50
m za pojazdem ostrzegawczego trójkąta odblaskowego i włączenie świateł
awaryjnych; w razie gdy pojazd nie jest wyposażony w światła awaryjne, należy
włączyć światła pozycyjne,
b) na obszarze zabudowanym - przez włączenie świateł awaryjnych, a
jeżeli pojazd nie jest w nie wyposażony, należy włączyć światła pozycyjne i
umieścić ostrzegawczy trójkąt odblaskowy za pojazdem lub na nim, na wysokości
nie większej niż 1 m.
3. Sygnalizowanie,
o którym mowa w ust. 1 i 2, obowiązuje przez cały czas postoju pojazdu.
Art. 50a. 1. Pojazd pozostawiony bez tablic
rejestracyjnych lub pojazd, którego stan wskazuje na to, że nie jest używany,
może zostać usunięty z drogi przez straż gminną lub Policję na koszt
właściciela lub posiadacza.
2. Pojazd
usunięty w trybie określonym w ust. 1, nieodebrany na wezwanie gminy przez
uprawnioną osobę w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia, uznaje się za
porzucony z zamiarem wyzbycia się. Pojazd ten przechodzi na własność gminy z
mocy ustawy.
3. Przepisu
ust. 2 nie stosuje się, gdy nieodebranie pojazdu nastąpiło z przyczyn
niezależnych od osoby zobowiązanej.
4. Przepis
ust. 2 stosuje się odpowiednio, gdy w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia
pojazdu nie została ustalona osoba uprawniona do jego odbioru.
5. Minister
właściwy do spraw wewnętrznych, kierując się zasadą poszanowania prawa
własności oraz potrzebą zapewnienia porządku na drogach publicznych, określi, w
drodze rozporządzenia:
1) szczegółowy tryb oraz jednostki i warunki ich współdziałania w
zakresie usuwania pojazdów bez tablic rejestracyjnych lub których stan wskazuje
na to, że nie są używane;
2) tryb postępowania w zakresie przejęcia pojazdu na własność
gminy.
akty wykonawcze
Oddział 3
Używanie
świateł zewnętrznych
Art. 51. 1. Kierujący pojazdem jest obowiązany
używać świateł mijania podczas jazdy w warunkach normalnej przejrzystości
powietrza:
1) w czasie od zmierzchu do świtu;
2) w okresie od 1 października do ostatniego dnia lutego - przez
całą dobę;
3) w tunelu.
2. W
czasie od świtu do zmierzchu w warunkach normalnej przejrzystości powietrza,
zamiast świateł mijania, kierujący pojazdem może używać świateł do jazdy
dziennej.
3. W
czasie od zmierzchu do świtu, na nieoświetlonych drogach, zamiast świateł
mijania lub łącznie z nimi, kierujący pojazdem może używać świateł drogowych, o
ile nie oślepi innych kierujących albo pieszych poruszających się w kolumnie.
Kierujący pojazdem, używając świateł drogowych, jest obowiązany przełączyć je
na światła mijania w razie zbliżania się:
1) pojazdu nadjeżdżającego z przeciwka, przy czym jeżeli jeden z
kierujących wyłączył światła drogowe - drugi jest obowiązany uczynić to samo;
2) do pojazdu poprzedzającego, jeżeli kierujący może być oślepiony;
3) pojazdu szynowego lub komunikacji wodnej, jeżeli poruszają się w
takiej odległości, że istnieje możliwość oślepienia kierujących tymi pojazdami.
4. Kierujący
motocyklem, motorowerem lub pojazdem szynowym jest obowiązany używać podczas
jazdy świateł mijania, z zastrzeżeniem ust. 3.
5. Na
drodze krętej, oznaczonej odpowiednimi znakami drogowymi, kierujący pojazdem
może używać przednich świateł przeciwmgłowych od zmierzchu do świtu, również w
warunkach normalnej przejrzystości powietrza.
6. Przepisów
ust. 1-4 nie stosuje się do kierujących pojazdami, które nie są wyposażone w
światła mijania, drogowe lub światła do jazdy dziennej. W przypadkach
określonych w ust. 1 pkt 1 i 3 zamiast tych świateł należy używać świateł
stanowiących obowiązkowe wyposażenie pojazdów.
7. Przepisy
ust. 1-5 stosuje się odpowiednio podczas zatrzymania pojazdu, wynikającego z
warunków lub przepisów ruchu drogowego. Jeżeli zatrzymanie trwa ponad 1 minutę,
dopuszcza się wyłączenie świateł zewnętrznych pojazdu, o ile na tym samym pasie
ruchu, przed tym pojazdem i za nim, stoją inne pojazdy.
Art. 52. 1. Kierujący pojazdem silnikowym lub
szynowym, w warunkach niedostatecznej widoczności, podczas zatrzymania
niewynikającego z warunków ruchu lub przepisów ruchu drogowego oraz podczas
postoju, jest obowiązany używać świateł pozycyjnych przednich i tylnych lub
świateł postojowych. W pojeździe niezłączonym z przyczepą oraz w zespole
pojazdów o długości nieprzekraczającej 6 m dopuszcza się włączenie świateł
postojowych jedynie od strony środka jezdni.
2. Podczas
zatrzymania lub postoju, w miejscu oświetlonym w stopniu zapewniającym widoczność
pojazdu lub znajdującym się poza jezdnią i poboczem, wszystkie światła pojazdu
mogą być wyłączone. Przepis ten nie dotyczy pojazdu szynowego oraz pojazdu, na
którym znajduje się urządzenie lub ładunek, wystające poza pojazd i wymagające
oznaczenia odrębnymi światłami.
3. Światło
oświetlające przedmioty przydrożne (szperacz) może być włączone tylko podczas
zatrzymania lub postoju, pod warunkiem że nie oślepi innych uczestników ruchu.
Ograniczenie to nie dotyczy pojazdu uprzywilejowanego.
Oddział 4
Warunki
używania pojazdów w ruchu drogowym
Art. 53. 1. Pojazdem uprzywilejowanym w ruchu
drogowym może być pojazd samochodowy:
1) jednostek ochrony przeciwpożarowej;
2) pogotowia ratunkowego;
3) Policji;
4) jednostki ratownictwa chemicznego;
5) Straży Granicznej;
6) Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego;
7) Agencji Wywiadu;
8) Sił Zbrojnych;
9) Służby Więziennej;
10) Biura Ochrony Rządu;
11) Inspekcji Transportu Drogowego;
12) jednostki niewymienionej w pkt 1-11, jeżeli jest używany w
związku z ratowaniem życia lub zdrowia ludzkiego - na podstawie zezwolenia
ministra właściwego do spraw wewnętrznych.
1a. Minister
właściwy do spraw wewnętrznych stwierdza wygaśnięcie zezwolenia, o którym mowa
w ust. 1 pkt 12, gdy ustaną okoliczności uzasadniające wykorzystanie pojazdu
jako uprzywilejowanego.
2. Kierujący
pojazdem uprzywilejowanym może, pod warunkiem zachowania szczególnej
ostrożności, nie stosować się do przepisów o ruchu pojazdów, zatrzymaniu i
postoju oraz do znaków i sygnałów drogowych tylko w razie, gdy:
1) uczestniczy:
a) w akcji związanej z ratowaniem życia, zdrowia ludzkiego lub
mienia albo koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa lub porządku publicznego
albo
b) w przejeździe kolumny pojazdów uprzywilejowanych,
c) w wykonywaniu zadań związanych bezpośrednio z zapewnieniem
bezpieczeństwa osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe, którym na
mocy odrębnych przepisów przysługuje ochrona;
2) pojazd wysyła jednocześnie sygnały świetlny i dźwiękowy; po
zatrzymaniu pojazdu nie wymaga się używania sygnału dźwiękowego;
3) w pojeździe włączone są światła drogowe lub mijania.
3. Kierujący
pojazdem uprzywilejowanym jest obowiązany stosować się do poleceń i sygnałów
dawanych przez osoby kierujące ruchem lub upoważnione do jego kontroli.
4. Minister
właściwy do spraw wewnętrznych, uwzględniając w szczególności konieczność
zapewnienia porządku, sprawności i bezpieczeństwa ruchu drogowego, określi, w
drodze rozporządzenia, okoliczności, w jakich używane są pojazdy
uprzywilejowane w kolumnach.
akty wykonawcze
orzeczenia sądów
Art. 54. 1. Pojazd wykonujący na drodze prace
porządkowe, remontowe lub modernizacyjne powinien wysyłać żółte sygnały
błyskowe.
2. Kierujący
pojazdem, o którym mowa w ust. 1, może, pod warunkiem zachowania szczególnej
ostrożności, nie stosować się do przepisów o obowiązku jazdy na jezdni lub przy
jej prawej krawędzi oraz o zatrzymaniu i postoju, z tym że:
1) na jezdni jednokierunkowej oraz poza obszarem zabudowanym,
podczas oczyszczania drogi ze śniegu, dopuszcza się również jazdę przy lewej
krawędzi jezdni;
2) jazdę po chodniku dopuszcza się tylko przy zachowaniu
bezpieczeństwa pieszych.
2a. Kierujący
pojazdem, o którym mowa w ust. 1, może korzystać z autostrady lub drogi
ekspresowej nawet wtedy, gdy pojazd ten nie jest pojazdem samochodowym lub jego
konstrukcja uniemożliwia rozwinięcie prędkości co najmniej 40 km/h.
3. Pojazd,
który ze względu na konstrukcję, ładunek lub nietypowe zachowanie na drodze
może zagrażać bezpieczeństwu w ruchu drogowym, powinien wysyłać żółte sygnały
błyskowe.
4. Zabrania
się, z zastrzeżeniem art. 31 ust. 1 pkt 5, używania żółtych sygnałów błyskowych
do innych celów niż określone w ust. 1 i 3.
Art. 55. 1. Pojazd do nauki jazdy lub
przeprowadzania egzaminu państwowego oznacza się tablicą kwadratową barwy
niebieskiej z białą literą "L", umieszczoną na pojeździe. W warunkach
niedostatecznej widoczności tablica umieszczona na pojeździe, z wyłączeniem
tablicy na motocyklu, powinna być oświetlona. Tablica, którą oznaczony jest
motocykl, powinna być wykonana z materiału odblaskowego.
2. Podczas
kierowania pojazdem do nauki jazdy przez osobę inną niż osoba ubiegająca się o
uprawnienie do kierowania pojazdem tablica, o której mowa w ust. 1, powinna być
zasłonięta lub złożona.
3. Kierujący
pojazdem, przejeżdżając obok pojazdu, o którym mowa w ust. 1, lub jadąc za nim,
jest obowiązany zachować szczególną ostrożność.
Art. 56. (skreślony).
Art. 57. 1. Pojazd przewożący zorganizowaną grupę
dzieci lub młodzieży w wieku do 18 lat oznacza się z przodu i z tyłu kwadratowymi
tablicami barwy żółtej z symbolem dzieci barwy czarnej. W warunkach
niedostatecznej widoczności tablice powinny być oświetlone, chyba że są
wykonane z materiału odblaskowego. Kierujący tym pojazdem jest obowiązany
włączyć światła awaryjne podczas wsiadania lub wysiadania dzieci lub młodzieży.
2. Kierujący
pojazdem, omijając pojazd, o którym mowa w ust. 1, jest obowiązany w czasie
wsiadania lub wysiadania dzieci lub młodzieży zachować szczególną ostrożność i
w razie potrzeby zatrzymać się.
3. Zabrania
się oznaczania pojazdu tablicami, o których mowa w ust. 1, w czasie, gdy dzieci
lub młodzież nie są przewożone.
Art. 57a. 1. Kierujący autobusem szkolnym podczas
wsiadania lub wysiadania dzieci jest obowiązany włączyć światła awaryjne.
2. Kierujący
pojazdem, przejeżdżając obok autobusu szkolnego, jest obowiązany zachować
szczególną ostrożność.
3. Jeżeli
autobus szkolny przewozi inne osoby lub nie przewozi żadnych osób, tablice z
napisem "autobus szkolny" powinny być zdjęte, zasłonięte lub złożone.
Art. 58. 1. Pojazd przeznaczony konstrukcyjnie do
przewozu osób niepełnosprawnych oznacza się z przodu i z tyłu kwadratowymi
tablicami barwy niebieskiej z międzynarodowym symbolem wózka inwalidzkiego
barwy białej. Tablice te powinny być wykonane z materiału odblaskowego.
Kierujący tym pojazdem jest obowiązany włączyć światła awaryjne podczas
wsiadania lub wysiadania osoby niepełnosprawnej.
2. Kierujący
pojazdem, omijając pojazd, o którym mowa w ust. 1, jest obowiązany w czasie
wsiadania lub wysiadania osoby niepełnosprawnej zachować szczególną ostrożność
i w razie potrzeby zatrzymać się.
Art. 59. 1. Pojazd zarejestrowany w
Rzeczypospolitej Polskiej, który ma być używany w ruchu międzynarodowym,
powinien być oznaczony znakiem z literami "PL".
2. Pojazd
zarejestrowany za granicą uczestniczący w ruchu na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej powinien być oznaczony znakiem określającym państwo, w którym jest
zarejestrowany.
Art. 60. 1. Zabrania się:
1) używania pojazdu w sposób zagrażający bezpieczeństwu osoby
znajdującej się w pojeździe lub poza nim;
2) zakrywania świateł oraz urządzeń sygnalizacyjnych, tablic
rejestracyjnych lub innych wymaganych tablic albo znaków, które powinny być
widoczne;
3) ozdabiania tablic rejestracyjnych oraz umieszczania z przodu lub
z tyłu pojazdu znaków, napisów lub przedmiotów, które ograniczają czytelność
tych tablic;
4) umieszczania na pojeździe znaku określającego inne państwo niż
to, w którym pojazd został zarejestrowany.
2. Zabrania
się kierującemu:
1) oddalania się od pojazdu, gdy silnik jest w ruchu;
2) używania pojazdu w sposób powodujący uciążliwości związane z
nadmierną emisją spalin do środowiska lub nadmiernym hałasem;
3) pozostawiania pracującego silnika podczas postoju na obszarze
zabudowanym; nie dotyczy to pojazdu wykonującego czynności na drodze;
4) ciągnięcia za pojazdem osoby na nartach, sankach, wrotkach lub
innym podobnym urządzeniu;
5) używania opon z umieszczonymi w nich na trwałe elementami
przeciwślizgowymi.
3. Używanie
łańcuchów przeciwślizgowych na oponach jest dozwolone tylko na drodze pokrytej
śniegiem.
Art. 61. 1. Ładunek nie może powodować
przekroczenia dopuszczalnej masy całkowitej lub dopuszczalnej ładowności
pojazdu.
2. Ładunek
na pojeździe umieszcza się w taki sposób, aby:
1) nie powodował przekroczenia dopuszczalnych nacisków osi pojazdu
na drogę;
2) nie naruszał stateczności pojazdu;
3) nie utrudniał kierowania pojazdem;
4) nie ograniczał widoczności drogi lub nie zasłaniał świateł,
urządzeń sygnalizacyjnych, tablic rejestracyjnych lub innych tablic albo
znaków, w które pojazd jest wyposażony.
3. Ładunek
umieszczony na pojeździe powinien być zabezpieczony przed zmianą położenia lub
wywoływaniem nadmiernego hałasu. Nie może on mieć odrażającego wyglądu lub
wydzielać odrażającej woni.
4. Urządzenia
służące do mocowania ładunku powinny być zabezpieczone przed rozluźnieniem się,
swobodnym zwisaniem lub spadnięciem podczas jazdy.
5. Ładunek
sypki może być umieszczony tylko w szczelnej skrzyni ładunkowej, zabezpieczonej
dodatkowo odpowiednimi zasłonami uniemożliwiającymi wysypywanie się ładunku na
drogę.
6. Ładunek
wystający poza płaszczyzny obrysu pojazdu może być na nim umieszczony tylko
przy zachowaniu następujących warunków:
1) ładunek wystający poza boczne płaszczyzny obrysu pojazdu może
być umieszczony tylko w taki sposób, aby całkowita szerokość pojazdu z
ładunkiem nie przekraczała 2,55 m, a przy szerokości pojazdu 2,55 m nie
przekraczała 3 m, jednak pod warunkiem umieszczenia ładunku tak, aby z jednej
strony nie wystawał na odległość większą niż 23 cm;
2) ładunek nie może wystawać z tyłu pojazdu na odległość większą
niż 2 m od tylnej płaszczyzny obrysu pojazdu lub zespołu pojazdów; w przypadku
przyczepy kłonicowej odległość tę liczy się od osi przyczepy;
3) ładunek nie może wystawać z przodu pojazdu na odległość większą
niż 0,5 m od przedniej płaszczyzny obrysu i większą niż 1,5 m od siedzenia dla
kierującego.
7. Przy
przewozie drewna długiego dopuszcza się wystawanie ładunku z tyłu za przyczepę
kłonicową na odległość nie większą niż 5 m.
8. Ładunek
wystający poza przednią lub boczne płaszczyzny obrysu pojazdu powinien być
oznaczony. Dotyczy to również ładunku wystającego poza tylną płaszczyznę obrysu
pojazdu na odległość większą niż 0,5 m.
9. Ustala
się następujące oznakowanie ładunku:
1) ładunek wystający z przodu pojazdu oznacza się chorągiewką barwy
pomarańczowej lub dwoma białymi i dwoma czerwonymi pasami, tak aby były
widoczne z boków i z przodu pojazdu, a w okresie niedostatecznej widoczności
ponadto światłem białym umieszczonym na najbardziej wystającej do przodu części
ładunku;
2) ładunek wystający z boku pojazdu oznacza się chorągiewką barwy
pomarańczowej o wymiarach co najmniej 50 x 50 cm, umieszczoną przy najbardziej
wystającej krawędzi ładunku, a ponadto w okresie niedostatecznej widoczności
białym światłem odblaskowym skierowanym do przodu oraz czerwonym światłem i
czerwonym światłem odblaskowym skierowanym do tyłu; światła te nie powinny
znajdować się w odległości większej niż 40 cm od najbardziej wystającej krawędzi
ładunku; jeżeli długość wystającego z boku ładunku, mierzona wzdłuż pojazdu,
przekracza 3 m, to chorągiewkę i światła umieszcza się odpowiednio przy
przedniej i tylnej części ładunku;
3) ładunek wystający z tyłu pojazdu oznacza się pasami białymi i czerwonymi
umieszczonymi bezpośrednio na ładunku lub na tarczy na jego tylnej płaszczyźnie
albo na zawieszonej na końcu ładunku bryle geometrycznej (np. stożku,
ostrosłupie); widoczna od tyłu łączna powierzchnia pasów powinna wynosić co
najmniej 1.000 cm2, przy czym nie może być mniej niż po dwa pasy
każdej barwy; ponadto w okresie niedostatecznej widoczności na najbardziej
wystającej do tyłu krawędzi ładunku umieszcza się czerwone światło i czerwone
światło odblaskowe; przy przewozie drewna długiego zamiast oznakowania pasami
białymi i czerwonymi dopuszcza się oznakowanie końca ładunku chorągiewką lub
tarczą barwy pomarańczowej;
4) ładunek wystający z tyłu samochodu osobowego lub przyczepy
ciągniętej przez samochód osobowy może być oznaczony chorągiewką barwy
czerwonej o wymiarach co najmniej 50 x 50 cm, umieszczoną przy najbardziej
wystającej krawędzi ładunku.
10. Wysokość
pojazdu z ładunkiem nie może przekraczać 4 m.
11. Jeżeli
masa, naciski osi lub wymiary pojazdu wraz z ładunkiem lub bez ładunku są większe
od dopuszczalnych, przewidzianych dla danej drogi w przepisach określających
warunki techniczne pojazdów oraz określonych w ust. 6, 8 i 10, przejazd pojazdu
jest dozwolony tylko pod warunkiem uzyskania zezwolenia.
12-14. (skreślone).
akty wykonawcze
orzeczenia sądów
Art. 62. 1. Rzeczywista masa całkowita przyczepy
ciągniętej przez:
1) samochód osobowy, samochód ciężarowy o dopuszczalnej masie
całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t lub autobus - nie może przekraczać
rzeczywistej masy całkowitej pojazdu ciągnącego;
2) samochód ciężarowy o dopuszczalnej masie całkowitej
przekraczającej 3,5 t - nie może przekraczać rzeczywistej masy całkowitej tego
samochodu powiększonej o 40%;
3) motocykl lub motorower - nie może przekraczać masy własnej
motocykla lub motoroweru, jednak nie może przekraczać 100 kg.
2. Przepis
ust. 1 nie dotyczy naczep.
3. Przepisy
ust. 1 i 2 nie dotyczą pojazdów Sił Zbrojnych, Policji, Straży Granicznej oraz
straży pożarnej.
4. Zespół
pojazdów może składać się najwyżej z 3 pojazdów, a zespół ciągnięty przez
pojazd silnikowy inny niż ciągnik rolniczy lub pojazd wolnobieżny - z 2
pojazdów.
4a. Długość
zespołu 2 pojazdów nie może przekraczać 18,75 m, a 3 pojazdów - 22 m, z
wyjątkiem zespołu pojazdów złożonego z:
1) pojazdu samochodowego i naczepy, których długość nie może
przekraczać 16,5 m;
2) motocykla i przyczepy, motoroweru lub roweru i przyczepy,
którego długość nie może przekraczać 4 m.
4b. Przejazd
zespołu pojazdów złożonego z liczby pojazdów większej niż określona w ust. 4
lub o długości większej niż określona w ust. 4a wymaga zezwolenia, o którym
mowa w art. 64 ust. 1.
5. Długości
zespołów pojazdów określone w ust. 4a nie dotyczą tramwajów.
Art. 63. 1. Przewóz osób może odbywać się tylko
pojazdem do tego przeznaczonym lub przystosowanym. Liczba przewożonych osób nie
może przekraczać liczby miejsc określonych w dowodzie rejestracyjnym, z
zastrzeżeniem ust. 4. W pojeździe niepodlegającym rejestracji liczba
przewożonych osób wynika z konstrukcyjnego przeznaczenia pojazdu.
2. Dopuszcza
się przewóz osób samochodem ciężarowym poza kabiną kierowcy, pod warunkiem że:
1) pojazd odpowiada wymaganym warunkom technicznym do przewozu
osób;
2) osoby nie znajdują się między ładunkiem a kabiną kierowcy;
3) osoby przewożone są na miejscach siedzących;
4) pojazd nie przekracza prędkości 50 km/h.
3. Zabrania
się przewozu osób w przyczepie, z tym że dopuszcza się przewóz:
1) dzieci do szkół lub przedszkoli i z powrotem w przyczepie
dostosowanej do przewozu osób, ciągniętej przez ciągnik rolniczy;
2) konwojentów, drużyn roboczych i osób wykonujących czynności
ładunkowe w przyczepie ciągniętej przez ciągnik rolniczy pod warunkiem, że:
a) liczba przewożonych osób nie przekracza 5,
b) osoby stojące trzymają się uchwytów,
c) osoby nie znajdują się pomiędzy ładunkiem a przednią ścianą
przyczepy,
d) prędkość zespołu pojazdów nie przekracza 20 km/h.
4. Przepisów
ust. 1-3 nie stosuje się do przewozu pojazdami Sił Zbrojnych, Policji, Straży
Granicznej, Służby Więziennej oraz straży pożarnej.
5. Kierującemu
pojazdem silnikowym, który przewozi osobę, zabrania się palenia tytoniu lub
spożywania pokarmów w czasie jazdy. Nie dotyczy to kierującego samochodem
ciężarowym, który przewozi osobę w kabinie kierowcy, i kierującego samochodem
osobowym, z wyjątkiem taksówki.
Art. 64. 1. Ruch pojazdu lub zespołu pojazdów,
którego masa, naciski osi lub wymiary wraz z ładunkiem lub bez ładunku są
większe od dopuszczalnych, przewidzianych dla danej drogi w przepisach
określających warunki techniczne pojazdów oraz określonych w art. 61 ust. 6, 8
i 10, jest dozwolony tylko pod warunkiem uzyskania zezwolenia.
2. Zezwolenia
na przejazd, o których mowa w ust. 1, wydaje się:
1) na czas nieokreślony;
2) na czas określony w zezwoleniu;
3) na jednokrotny przejazd w wyznaczonym czasie po ustalonej
trasie.
3. Zezwolenia,
o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, wydaje starosta.
4. Zezwolenie,
o którym mowa w ust. 2 pkt 3, wydaje Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i
Autostrad lub upoważniona przez niego państwowa lub samorządowa jednostka
organizacyjna, po uzgodnieniu z właściwymi dla trasy przejazdu zarządami dróg,
jeżeli istnieje możliwość wyznaczenia trasy przejazdu, w szczególności ze
względu na stan techniczny drogi i innych obiektów budowlanych położonych w jej
pobliżu.
5. Przepis
ust. 1 nie dotyczy:
1) pojazdów straży pożarnej biorących udział w akcjach
ratowniczych;
2) należących do Sił Zbrojnych, Policji lub Straży Granicznej
pojazdów specjalnych, pojazdów używanych do celów specjalnych oraz pojazdów
używanych w związku z przewozem pojazdów specjalnych.
6. Minister
właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe
warunki i tryb wydawania zezwoleń, o których mowa w ust. 1, ustalając w
szczególności:
1) pojazdy, dla których wydawane są poszczególne rodzaje zezwoleń;
2) wymagania i stan techniczny dróg, który umożliwia wyznaczenie
trasy przejazdu.
7. Minister
Obrony Narodowej oraz minister właściwy do spraw wewnętrznych i Minister
Sprawiedliwości, uwzględniając szczególny charakter zadań związanych z
obronnością oraz konieczność zapewnienia porządku, sprawności i bezpieczeństwa
ruchu, określą, w drodze rozporządzenia:
1) warunki poruszania się po drogach pojazdów, o których mowa w
ust. 5;
2) warunki przewozu osób pojazdami, o których mowa w art. 63 ust.
4.
akty wykonawcze
Oddział 5
Wykorzystanie
dróg w sposób szczególny
Art. 65. 1. Zawody sportowe, rajdy, wyścigi,
zgromadzenia i inne imprezy, które powodują utrudnienie ruchu lub wymagają
korzystania z drogi w sposób szczególny, mogą odbywać się pod warunkiem
uzyskania zezwolenia. Zezwolenie wydaje organ zarządzający ruchem na drodze,
właściwy ze względu na miejsce rozpoczęcia imprezy.
2. Zezwolenie,
o którym mowa w ust. 1, wydaje się po:
1) zasięgnięciu opinii właściwego ze względu na miejsce przeprowadzenia
imprezy komendanta wojewódzkiego Policji;
2) uzgodnieniu warunków przeprowadzenia imprezy z organami
zarządzającymi ruchem na drogach, na których impreza się odbywa.
3. (skreślony).
4. Organ
wydający zezwolenie może:
1) odmówić wydania zezwolenia:
a) w razie uzyskania negatywnej opinii organów, o których mowa w
ust. 2 i 3,
b) jeżeli impreza zagraża bezpieczeństwu ruchu,
c) jeżeli impreza utrudni ruch drogowy na znacznym obszarze;
2) cofnąć wydane zezwolenie, jeżeli:
a) impreza zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego,
b) warunki ruchu, przy uwzględnieniu których zezwolenie zostało
wydane, uległy zmianie.
5. Organ
kontroli ruchu drogowego może przerwać imprezę, jeżeli:
1) jest prowadzona bez zezwolenia;
2) miejsce, trasa lub czas jej trwania wykraczają poza warunki
określone w zezwoleniu;
3) jej przebieg w bezpośredni sposób zagraża bezpieczeństwu.
6. Przepisy
określone w ust. 1-5 nie dotyczą procesji, pielgrzymek i konduktów
pogrzebowych, które poruszają się po drogach na zasadach określonych w
odrębnych przepisach.
7. (utracił
moc).
orzeczenia sądów
projekty ustaw
Dział III
Pojazdy
Rozdział 1
Warunki
techniczne pojazdów
Art. 66. 1. Pojazd uczestniczący w ruchu ma być
tak zbudowany, wyposażony i utrzymany, aby korzystanie z niego:
1) nie zagrażało bezpieczeństwu osób nim jadących lub innych
uczestników ruchu, nie naruszało porządku ruchu na drodze i nie narażało
kogokolwiek na szkodę;
2) nie zakłócało spokoju publicznego przez powodowanie hałasu
przekraczającego poziom określony w przepisach szczegółowych;
3) nie powodowało wydzielania szkodliwych substancji w stopniu
przekraczającym wielkości określone w przepisach szczegółowych;
4) nie powodowało niszczenia drogi;
5) zapewniało dostateczne pole widzenia kierowcy oraz łatwe, wygodne
i pewne posługiwanie się urządzeniami do kierowania, hamowania, sygnalizacji i
oświetlenia drogi przy równoczesnym jej obserwowaniu;
6) nie powodowało zakłóceń radioelektrycznych w stopniu
przekraczającym wielkości określone w przepisach szczegółowych.
1a. (1)
Autobus o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 10 t, samochód
ciężarowy i pojazd silnikowy, o którym mowa w art. 2 pkt 35, o dopuszczalnej
masie całkowitej przekraczającej 12 t, powinien być wyposażony w homologowany
ogranicznik prędkości montowany przez producenta lub jednostkę przez niego
upoważnioną, ograniczający maksymalną prędkość autobusu do 100 km/h, a
samochodu ciężarowego i pojazdu silnikowego, o którym mowa w art. 2 pkt 35, do
85 km/h, tak aby prędkość rzeczywista tego pojazdu nie mogła przekroczyć 90
km/h.
1b. (2)
Przepis ust. 1a nie dotyczy pojazdu:
1) specjalnego lub używanego do celów specjalnych Policji, Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Służby
Więziennej, Sił Zbrojnych i jednostek ochrony przeciwpożarowej;
2) zabytkowego;
3) nierozwijającego, ze względów konstrukcyjnych, prędkości
większej niż odpowiednio określone w ust. 1a;
4) używanego do prowadzenia badań naukowych na drogach;
5) przeznaczonego wyłącznie do robót publicznych na obszarach
miejskich.
1c. (3)
Minister właściwy do spraw transportu, mając na uwadze szczególne zagrożenia
występujące podczas przewozu towarów niebezpiecznych, może określić w drodze
rozporządzenia niższe niż ustalone w ust. 1a wartości ustawień urządzeń ograniczających
maksymalną prędkość pojazdów przewożących niektóre towary niebezpieczne.
2. Urządzenia
i wyposażenie pojazdu, w szczególności zapewniające bezpieczeństwo ruchu i
ochronę środowiska przed ujemnymi skutkami używania pojazdu, powinny być utrzymane
w należytym stanie oraz działać sprawnie i skutecznie.
3. Urządzenia
służące do łączenia pojazdu ciągnącego z przyczepą powinny zapewnić bezpieczne
ciągnięcie przyczepy o dopuszczalnej masie całkowitej przewidzianej do
ciągnięcia przez ten pojazd, uniemożliwić samoczynne odłączenie się przyczepy
oraz zapewnić prawidłowe działanie świateł i hamulców, o ile przyczepa jest w
nie wyposażona.
3a. Pojazd
uczestniczący w ruchu powinien posiadać nadane przez producenta, z zastrzeżeniem
art. 66a, cechy identyfikacyjne:
1) numer VIN albo numer nadwozia, podwozia lub ramy;
2) numer silnika.
4. Zabrania
się:
1) umieszczania wewnątrz i zewnątrz pojazdu wystających spiczastych
albo ostrych części lub przedmiotów, które mogą spowodować uszkodzenie ciała
osób jadących w pojeździe lub innych uczestników ruchu;
2) stosowania w pojeździe przedmiotów wyposażenia i części
nieodpowiadających warunkom określonym w przepisach szczegółowych;
3) umieszczania w pojeździe lub na nim urządzeń stanowiących
obowiązkowe wyposażenie pojazdu uprzywilejowanego, wysyłających sygnały
świetlne w postaci niebieskich lub czerwonych świateł błyskowych albo sygnał
dźwiękowy o zmiennym tonie;
4) wyposażania pojazdu w urządzenie informujące o działaniu sprzętu
kontrolno-pomiarowego używanego przez organy kontroli ruchu drogowego lub
działanie to zakłócające albo przewożenia w pojeździe takiego urządzenia w
stanie wskazującym na gotowość jego użycia; nie dotyczy to pojazdów specjalnych
Sił Zbrojnych, Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu i
Straży Granicznej;
5) wymiany nadwozia pojazdu posiadającego cechy identyfikacyjne, o
których mowa w ust. 3a pkt 1;
6) dokonywania zmian konstrukcyjnych zmieniających rodzaj pojazdu,
z wyjątkiem:
a) pojazdu, na którego typ zostało wydane świadectwo homologacji lub
decyzja zwalniająca pojazd z homologacji,
b) pojazdu, w którym zmian konstrukcyjnych dokonał przedsiębiorca
prowadzący działalność gospodarczą w tym zakresie.
5. Minister
właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrami właściwym do spraw
wewnętrznych oraz Obrony Narodowej określi, w drodze rozporządzenia, warunki
techniczne pojazdów oraz zakres ich niezbędnego wyposażenia.
6. Ministrowie
Obrony Narodowej oraz właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw transportu określą, w drodze rozporządzenia, warunki
techniczne pojazdów specjalnych i używanych do celów specjalnych Sił Zbrojnych.
7. Minister
właściwy do spraw wewnętrznych, Minister Obrony Narodowej, minister właściwy do
spraw finansów publicznych oraz Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z
ministrem właściwym do spraw transportu określą, w drodze rozporządzenia,
warunki techniczne pojazdów specjalnych i używanych do celów specjalnych
Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży
Granicznej, kontroli skarbowej, Służby Celnej, Służby Więziennej i straży
pożarnej.
8. W
rozporządzeniach, o których mowa w ust. 5-7, należy uwzględnić w szczególności:
1) konieczność zapewnienia bezpiecznego korzystania z pojazdów;
2) zapewnienie możliwie najmniejszego negatywnego wpływu pojazdów
na środowisko;
3) przepisy i porozumienia międzynarodowe dotyczące pojazdów, ich
wyposażenia i części;
4) przeznaczenie pojazdów oraz sposób ich wykorzystania.
akty wykonawcze
Art. 66a. 1. Cechy identyfikacyjne, o których
mowa w art. 66 ust. 3a, nadaje i umieszcza producent.
2. Starosta
właściwy w sprawach rejestracji pojazdu wydaje decyzję o nadaniu cech
identyfikacyjnych w przypadku pojazdu:
1) zbudowanego przy wykorzystaniu nadwozia, podwozia lub ramy
konstrukcji własnej, którego markę określa się jako "SAM";
2) w którym dokonano wymiany ramy, podwozia lub silnika na
odpowiednio ramę, podwozie lub silnik bez numeracji fabrycznej;
3) odzyskanego po kradzieży, w którym cecha identyfikacyjna uległa
zatarciu lub sfałszowaniu;
4) nabytego na licytacji publicznej lub od podmiotu wykonującego
orzeczenie o przepadku pojazdu na rzecz Skarbu Państwa, w którym cecha
identyfikacyjna uległa zatarciu lub sfałszowaniu;
5) w którym cecha identyfikacyjna uległa zatarciu lub sfałszowaniu,
a prawomocnym orzeczeniem sądu zostało ustalone prawo własności pojazdu;
6) w którym cecha identyfikacyjna uległa skorodowaniu lub została
zniszczona podczas wypadku drogowego albo podczas naprawy.
3. Okoliczności,
o których mowa w ust. 2 pkt 6, powinny być stwierdzone pisemną opinią
rzeczoznawcy samochodowego, o którym mowa w art. 79a; opinia powinna wskazywać
pierwotne cechy identyfikacyjne lub jednoznacznie wykluczać ingerencję w pole
numerowe w celu umyślnego ich zniszczenia lub zafałszowania.
4. Umieszczone
cechy identyfikacyjne starosta wpisuje w dowodzie rejestracyjnym i w karcie
pojazdu, jeżeli była wydana.
5. Minister
właściwy do spraw transportu, uwzględniając znaczenie cech identyfikacyjnych
dla zapewnienia pewności i bezpieczeństwa obrotu pojazdami, określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowy sposób oraz tryb ich nadawania i umieszczania w
przypadkach, o których mowa w ust. 2.
Art. 67. 1. Minister właściwy do spraw transportu
może w indywidualnych, uzasadnionych przypadkach zezwolić na odstępstwo od
warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać pojazdy.
2. Rada
powiatu może wprowadzić obowiązek wyposażenia pojazdów zaprzęgowych w hamulec
uruchamiany z miejsca zajmowanego przez kierującego.
orzeczenia sądów
Art. 68. 1. Producent lub importer nowego pojazdu
samochodowego, ciągnika rolniczego, motoroweru, tramwaju lub przyczepy oraz
przedmiotów ich wyposażenia lub części jest obowiązany uzyskać na każdy nowy
typ tych pojazdów świadectwo homologacji wydane przez ministra właściwego do
spraw transportu.
2. Za
producenta, o którym mowa w ust. 1, uważa się również podmiot dokonujący
montażu lub zabudowy pojazdów.
3. Przepis
ust. 1 dotyczy również instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do
zasilania gazem oraz sposobu jej montażu przez różne podmioty.
4. Świadectwo
homologacji wydaje się na podstawie wyników badań homologacyjnych polegających
na sprawdzeniu, czy dany typ pojazdu, przedmiot jego wyposażenia lub część odpowiadają
warunkom określonym w:
1) przepisach art. 66;
2) regulaminach stanowiących załączniki do Porozumienia dotyczącego
przyjęcia jednolitych wymagań technicznych dla pojazdów kołowych, wyposażenia i
części, które mogą być stosowane w tych pojazdach, oraz wzajemnego uznawania
homologacji udzielonych na podstawie tych wymagań, sporządzonego w Genewie dnia
20 marca 1958 r. (Dz. U. z 2001 r. Nr 104, poz. 1135 i 1136), przyjętych do
stosowania przez Rzeczpospolitą Polską wraz ze zmianami obowiązującymi od daty
wejścia ich w życie;
3) polskich normach przyjętych do obowiązkowego stosowania(4).
5. Minister
właściwy do spraw transportu lub jednostka przez niego upoważniona może
przeprowadzać kontrolę produkcji pojazdów, przedmiotów ich wyposażenia lub
części objętych homologacją typu co do ich zgodności z warunkami określonymi w
świadectwie homologacji.
6. Badania
homologacyjne i kontrola zgodności produkcji są przeprowadzane na koszt
producenta, importera lub podmiotu dokonującego montażu instalacji gazowej.
7. W
przypadku produkcji danego typu pojazdu przez różne podmioty, badania
homologacyjne przeprowadza się odrębnie dla każdej wersji typu pojazdu.
8. W
razie zmiany warunków stanowiących podstawę wydania świadectwa homologacji,
producent lub importer jest obowiązany uzyskać nowe świadectwo homologacji na
dany typ pojazdu, przedmiot wyposażenia lub część.
9. W
razie wprowadzenia zmian w typie pojazdu, przedmiocie wyposażenia lub części
wpływających na zmianę warunków stanowiących podstawę wydania świadectwa
homologacji, producent lub importer jest obowiązany uzyskać nowe świadectwo
homologacji na dany typ pojazdu, przedmiot wyposażenia lub część.
10. Minister
właściwy do spraw transportu cofa świadectwo homologacji w razie stwierdzenia,
że pojazd, przedmiot wyposażenia lub część nie odpowiadają warunkom określonym
w świadectwie homologacji.
11. Przepisy
ust. 1-10 nie dotyczą pojazdu:
1) zabytkowego;
2) zbudowanego przy wykorzystaniu nadwozia, podwozia lub ramy
konstrukcji własnej, którego markę określa się jako "SAM";
3) specjalnego lub używanego do celów specjalnych Sił Zbrojnych,
Policji, Straży Granicznej, kontroli skarbowej, Służby Celnej, Służby
Więziennej oraz straży pożarnej;
4) wyprodukowanego lub importowanego w ilości jednej sztuki rocznie.
12. Pojazdy,
o których mowa w ust. 11 pkt 1 i 2, podlegają badaniu co do zgodności z
warunkami technicznymi, które przeprowadza się na koszt wnioskodawcy.
13. Minister
właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
wewnętrznych i Ministrem Obrony Narodowej, uwzględniając w szczególności
przepisy i porozumienia międzynarodowe w zakresie badań homologacyjnych,
określi, w drodze rozporządzenia, warunki i tryb wydawania lub cofania
świadectw homologacji, zakres i sposób przeprowadzania badań homologacyjnych,
kontroli zgodności produkcji lub montażu z warunkami homologacji, wzory
dokumentów związanych z homologacją oraz jednostki upoważnione do
przeprowadzania badań homologacyjnych, kontroli zgodności produkcji lub montażu
z warunkami homologacji.
14. Minister
właściwy do spraw transportu, uwzględniając w szczególności konieczność
zapewnienia bezpiecznego korzystania z pojazdów oraz zakres warunków
technicznych pojazdów podlegających badaniu, określi, w drodze rozporządzenia,
zakres i sposób przeprowadzania badań zgodności pojazdów z warunkami
technicznymi, o których mowa w ust. 12, wzory dokumentów związanych z tymi
badaniami oraz jednostki upoważnione do tych badań.
akty wykonawcze
orzeczenia sądów
Art. 69. 1. Producent lub importer nowych
pojazdów są obowiązani wydać wyciąg ze świadectwa homologacji do każdego
pojazdu, na którego typ wydano świadectwo homologacji, lub odpis decyzji
zwalniającej pojazd z homologacji.
2. Wyciąg
ze świadectwa homologacji lub odpis decyzji zwalniającej pojazd z homologacji
przekazuje się właścicielowi pojazdu.
Art. 70. Minister właściwy do spraw transportu może
zwolnić producenta lub importera określonego typu pojazdu, przedmiotu
wyposażenia lub części z obowiązku, o którym mowa w art. 68 ust. 1.
Rozdział 2
Warunki
dopuszczenia pojazdów do ruchu
Art. 71. 1. Dokumentem stwierdzającym
dopuszczenie do ruchu pojazdu samochodowego, ciągnika rolniczego, motoroweru
lub przyczepy jest dowód rejestracyjny albo pozwolenie czasowe. Przepis ten nie
dotyczy pojazdów, o których mowa w ust. 3.
2. Pojazdy
określone w ust. 1 są dopuszczone do ruchu, jeżeli odpowiadają warunkom
określonym w art. 66 oraz są zarejestrowane i zaopatrzone w zalegalizowane
tablice (tablicę) rejestracyjne, a w przypadku pojazdów samochodowych, z
wyłączeniem motocykli, w nalepkę kontrolną.
3. Pojazd
niewymieniony w ust. 1, przyczepa motocyklowa oraz przyczepa specjalna
przeznaczona do ciągnięcia przez ciągnik rolniczy lub pojazd wolnobieżny jest
dopuszczony do ruchu, jeżeli odpowiada warunkom określonym w art. 66.
4. Zespół
pojazdów składający się z pojazdu samochodowego o dopuszczalnej masie
całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t i przyczepy albo autobusu i przyczepy może
być dopuszczony do ruchu po uzyskaniu odpowiedniej adnotacji w dowodzie rejestracyjnym
pojazdu silnikowego, dokonanej na podstawie przeprowadzonego badania
technicznego. Przepis ten nie dotyczy motocykla.
5. Pojazd
zarejestrowany za granicą dopuszcza się do ruchu, jeżeli odpowiada wymaganym
warunkom technicznym i jest zaopatrzony w tablice rejestracyjne z numerem
rejestracyjnym składającym się z liter alfabetu łacińskiego i cyfr arabskich
oraz w znak wyróżniający państwo, w którym dokonano rejestracji, a kierujący
pojazdem ma przy sobie dokument stwierdzający dokonanie rejestracji. Pojazd
taki, po dokonaniu ostatecznej odprawy celnej przywozowej, dopuszcza się do
ruchu na okres nieprzekraczający 30 dni.
Art. 72. 1. Rejestracji dokonuje się na
podstawie:
1) dowodu własności pojazdu lub dokumentu potwierdzającego
powierzenie pojazdu, o którym mowa w art. 73 ust. 5;
2) karty pojazdu, jeżeli była wydana;
3) wyciągu ze świadectwa homologacji albo odpisu decyzji
zwalniającej pojazd z homologacji, jeżeli są wymagane;
4) zaświadczenia o pozytywnym wyniku badania technicznego pojazdu,
jeżeli jest wymagane;
5) dowodu rejestracyjnego, jeżeli pojazd był zarejestrowany;
6) dowodu odprawy celnej przywozowej, jeżeli pojazd został
sprowadzony z zagranicy i jest rejestrowany po raz pierwszy;
7) świadectwa oryginalności.
2. Wymagania
ust. 1 nie dotyczą:
1) pojazdu, który był już zarejestrowany na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej - w zakresie ust. 1 pkt 3;
2) pojazdu zakupionego po przepadku na rzecz Skarbu Państwa lub na
rzecz jednostki samorządu terytorialnego - w zakresie ust. 1 pkt 2, 5 i 7;
3) pojazdu zakupionego od Policji, Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej lub Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej - w zakresie ust. 1 pkt 5 i 7;
4) pojazdu sprowadzonego z zagranicy - w zakresie ust. 1 pkt 5; w
tym przypadku zamiast dowodu rejestracyjnego dopuszcza się przedstawienie
innego dokumentu potwierdzającego rejestrację za granicą;
5) pojazdu nowego, rejestrowanego po raz pierwszy, na którego typ
producent lub importer uzyskał świadectwo homologacji lub decyzję zwalniającą z
homologacji - w zakresie ust. 1 pkt 7;
6) pojazdu, którego rejestracja jest dokonywana przed dniem 1
stycznia 2004 r. - w zakresie ust. 1 pkt 7.
3. Dodatkowo
wymaga się dokumentu potwierdzającego spełnienie wymagań, o których mowa w art.
2 pkt 39 - w stosunku do pojazdów zabytkowych.
4. W
przypadku zagubienia dowodu rejestracyjnego lub karty pojazdu, zamiast tych
dokumentów należy przedstawić zaświadczenie wystawione przez organ rejestrujący
właściwy ze względu na miejsce ostatniej rejestracji, potwierdzające dane
zawarte w zagubionym dokumencie, niezbędne do rejestracji.
orzeczenia sądów
Art. 73. 1. Rejestracji pojazdu dokonuje, na
wniosek właściciela, starosta właściwy ze względu na miejsce jego zamieszkania (siedzibę),
wydając dowód rejestracyjny i zalegalizowane tablice (tablicę) rejestracyjne
oraz nalepkę kontrolną, jeżeli jest wymagana, z zastrzeżeniem ust. 2-5.
2. Rejestracji
pojazdu, którego właścicielem jest przedsiębiorstwo wielozakładowe lub inny
podmiot, w skład którego wchodzą wydzielone jednostki organizacyjne, może
dokonać starosta właściwy ze względu na siedzibę zakładu lub jednostki, na
wniosek kierownika zakładu lub wydzielonej jednostki organizacyjnej
upoważnionego przez właściciela.
3. Rejestracji
pojazdów Sił Zbrojnych, Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji
Wywiadu i Straży Granicznej dokonują właściwe organy tych jednostek. Organy te
wydają dowód rejestracyjny i zalegalizowane tablice (tablicę) rejestracyjne
oraz nalepkę kontrolną, chyba że dla danego pojazdu tablice (tablica)
rejestracyjne lub nalepka kontrolna nie są wymagane, a numer rejestracyjny
umieszcza się bezpośrednio na pojeździe.
3a. Starostowie
przekazują odpłatnie wojewodzie mazowieckiemu częściowo wypełnione blankiety
dowodów rejestracyjnych, tablice rejestracyjne oraz nalepki kontrolne niezbędne
do rejestracji, o której mowa w art. 76 ust. 4. Informacje dotyczące
przekazanych blankietów dowodów rejestracyjnych, tablic rejestracyjnych i
nalepek kontrolnych są informacjami niejawnymi stanowiącymi tajemnicę
państwową, podlegającymi ochronie na podstawie przepisów o ochronie informacji
niejawnych.
4. Rejestracji
pojazdu należącego do przedstawicielstwa dyplomatycznego, urzędu konsularnego i
misji specjalnej państw obcych lub organizacji międzynarodowej, a także ich
personelu korzystającego z przywilejów i immunitetów dyplomatycznych lub
konsularnych na mocy ustaw, umów bądź powszechnie uznanych zwyczajów
międzynarodowych lub na zasadzie wzajemności, dokonuje wojewoda mazowiecki na
wniosek ministra właściwego do spraw zagranicznych.
5. W
razie powierzenia pojazdu przez zagraniczną osobę fizyczną lub prawną
podmiotowi polskiemu, pojazd ten jest rejestrowany przez określony w ust. 1
organ właściwy ze względu na miejsce zamieszkania (siedzibę) podmiotu
polskiego.
orzeczenia sądów
Art. 74. 1. Czasowej rejestracji pojazdu
dokonuje, w przypadkach określonych w ust. 2, starosta właściwy ze względu na
miejsce zamieszkania (siedzibę) właściciela pojazdu, wydając pozwolenie czasowe
i zalegalizowane tablice (tablicę) rejestracyjne.
2. Czasowej
rejestracji dokonuje się:
1) z urzędu - po złożeniu wniosku o rejestrację pojazdu;
2) na wniosek właściciela pojazdu - w celu umożliwienia:
a) wywozu pojazdu za granicę,
b) przejazdu pojazdu z miejsca jego zakupu lub odbioru na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej,
c) przejazdu pojazdu związanego z koniecznością dokonania jego
badania technicznego lub naprawy;
3) na wniosek jednostki upoważnionej do przeprowadzania badań homologacyjnych
lub jednostki badawczej producenta pojazdu, jego wyposażenia lub części - w
celu umożliwienia odpowiednich badań.
3. Czasowej
rejestracji dokonuje się na okres nieprzekraczający 30 dni, z zastrzeżeniem
ust. 4. Termin ten może być jednorazowo przedłużony o 14 dni w celu wyjaśnienia
spraw związanych z rejestracją pojazdu.
4. W
przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 3, rejestracji dokonuje się na okres
wynikający z wniosku, nie dłuższy jednak niż 6 miesięcy.
5. Po
upływie terminu czasowej rejestracji pozwolenie czasowe i tablice rejestracyjne
zwraca się do organu, który je wydał, z wyjątkiem przypadku, o którym mowa w
ust. 2 pkt 2 lit. a.
orzeczenia sądów
Art. 75. 1. Jeżeli używanie pojazdu uzależnione
jest od szczególnych warunków określonych przepisami, starosta wpisuje w
dowodzie rejestracyjnym lub pozwoleniu czasowym odpowiednie zastrzeżenie.
2. Dowód
rejestracyjny, pozwolenie czasowe, zalegalizowane tablice (tablica)
rejestracyjne i nalepka kontrolna wydawane są za opłatą. Opłatę pobiera organ
dokonujący rejestracji.
3. Zabrania
się rejestracji pojazdu złożonego poza wytwórnią, z wyjątkiem pojazdu marki
"SAM" oraz pojazdu zabytkowego.
orzeczenia sądów
projekty ustaw
Art. 75a. 1. Tablice rejestracyjne może
produkować, po uzyskaniu zezwolenia wojewody, przedsiębiorca, który spełnia
następujące wymagania:
1) ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terenie Rzeczypospolitej
Polskiej;
2) ma możliwości techniczne gwarantujące wykonywanie tablic
rejestracyjnych lub materiałów służących do ich produkcji zgodnie z warunkami
technicznymi; warunek ten nie dotyczy przedsiębiorców sprowadzających z
zagranicy materiały służące do wyrobu tablic rejestracyjnych;
3) posiada certyfikat na zgodność tablic rejestracyjnych lub
materiałów służących do ich produkcji z warunkami technicznymi;
4) nie jest podmiotem, w stosunku do którego wszczęto postępowanie
upadłościowe lub likwidacyjne;
5) nie zalega z uiszczeniem podatków, opłat lub składek na
ubezpieczenie społeczne;
6) nie był prawomocnie skazany za przestępstwo popełnione w celu
osiągnięcia korzyści majątkowej lub przestępstwo przeciwko dokumentom - dotyczy
osoby fizycznej lub członków organów osoby prawnej.
2. Za
przedsiębiorcę produkującego tablice rejestracyjne, o którym mowa w ust. 1,
uważa się jednostkę:
1) produkującą tablice rejestracyjne z wytłoczonymi numerami
rejestracyjnymi;
2) produkującą tablice rejestracyjne bez wytłoczonych numerów
rejestracyjnych;
3) tłoczącą numery rejestracyjne;
4) produkującą lub sprowadzającą z zagranicy, określone przez
ministra właściwego do spraw transportu, w drodze rozporządzenia, materiały
służące do produkcji tablic rejestracyjnych.
3. Wojewoda
wydaje zezwolenie na produkcję tablic rejestracyjnych na wniosek
przedsiębiorcy, o ile spełnia on wymagania, o których mowa w ust. 1.
4. Do
wniosku o wydanie zezwolenia przedsiębiorca ubiegający się o jego wydanie
załącza:
1) dokument określający status jednostki będącej osobą prawną lub
nieposiadającą osobowości prawnej jednostką organizacyjną albo dokument
stwierdzający tożsamość w przypadku osoby fizycznej;
2) zaświadczenie z Krajowego Rejestru Karnego stwierdzające
niekaralność za przestępstwo popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowych
lub przestępstwo przeciwko dokumentom:
a) przedsiębiorcy, jeżeli jest on osobą fizyczną,
b) osób - członków władz organów osoby prawnej lub nieposiadającej
osobowości prawnej jednostki organizacyjnej;
3) kopię zaświadczenia o nadaniu numeru identyfikacji statystycznej
(REGON);
4) kopię zaświadczenia o nadaniu numeru identyfikacji podatkowej
(NIP).
5. Wojewoda
odmawia wydania zezwolenia w przypadku, gdy przedsiębiorca nie spełnia wymagań
określonych w ust. 1.
6. Tablice
rejestracyjne produkowane są wyłącznie na zamówienie:
1) organu właściwego w sprawach rejestracji pojazdów - z
wytłoczonymi numerami rejestracyjnymi;
2) przedsiębiorcy, o którym mowa w ust. 2 pkt 3 - bez wytłoczonych
numerów rejestracyjnych.
7. Materiały,
o których mowa w ust. 2 pkt 4, są produkowane lub sprowadzane z zagranicy na
zamówienie przedsiębiorcy posiadającego zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, lub
ubiegającego się o jego wydanie.
8. Przedsiębiorca,
o którym mowa w ust. 1, prowadzi ewidencje:
1) materiałów do produkcji tablic rejestracyjnych, o których mowa w
ust. 2 pkt 4;
2) wyprodukowanych tablic rejestracyjnych;
3) sprzedanych tablic rejestracyjnych.
9. Wojewoda
cofa zezwolenie, jeżeli przedsiębiorca przestaje spełniać co najmniej jeden z
warunków, o których mowa w ust. 1, lub narusza przepisy w zakresie produkcji i
dystrybucji tablic rejestracyjnych.
10. W
przypadku cofnięcia zezwolenia do produkcji tablic rejestracyjnych, ponowne
zezwolenie nie może być wydane wcześniej niż po upływie 5 lat od dnia, w którym
decyzja o cofnięciu stała się ostateczna.
Art. 75b. Organ właściwy w sprawach rejestracji
legalizuje tablice rejestracyjne, umieszczając na nich znak legalizacyjny.
Art. 75c. Minister właściwy do spraw transportu,
uwzględniając konieczność prawidłowego zabezpieczenia obrotu tablicami
rejestracyjnymi oraz materiałami związanymi z ich produkcją, określi, w drodze
rozporządzenia:
1) warunki produkcji i szczegółowy sposób dystrybucji tablic
rejestracyjnych i znaków legalizacyjnych oraz prowadzenia ewidencji, o których
mowa w art. 75a ust. 8;
2) tryb legalizacji tablic rejestracyjnych oraz warunki techniczne
oraz wzór znaku legalizacyjnego, o którym mowa w art. 75b.
akty wykonawcze
Art. 75d. Minister właściwy do spraw transportu dokona
wyboru producenta blankietów dowodów rejestracyjnych, pozwoleń czasowych,
znaków legalizacyjnych, nalepek kontrolnych oraz kart pojazdów na zasadach
określonych przepisami o zamówieniach publicznych.
Art. 76. 1. Minister właściwy do spraw transportu
określi, w drodze rozporządzenia:
1) w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych oraz
Ministrem Obrony Narodowej:
a) warunki i tryb rejestracji pojazdów, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3,
oraz wzory dowodu rejestracyjnego, pozwolenia czasowego, nalepki kontrolnej,
tablic rejestracyjnych oraz innych tablic, cech identyfikacyjnych i oznaczeń, w
które zaopatruje się pojazd, a także ich opis,
b) warunki dystrybucji blankietów dowodów rejestracyjnych, pozwoleń
czasowych i nalepek kontrolnych;
2) wysokość opłat za wydanie dowodu rejestracyjnego, pozwolenia
czasowego i tablic (tablicy) rejestracyjnych;
3) szczegółowe czynności organów w sprawach związanych z
dopuszczeniem pojazdu do ruchu oraz wzory dokumentów w tych sprawach.
2. Minister
Obrony Narodowej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw transportu oraz
ministrem właściwym do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia,
warunki i tryb rejestracji oraz wzory dowodu rejestracyjnego i tablic
rejestracyjnych pojazdów Sił Zbrojnych, a także jednostki organizacyjne
właściwe w tych sprawach.
3. Minister
właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
transportu oraz Ministrem Obrony Narodowej oraz po zasięgnięciu opinii Szefa
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Szefa Agencji Wywiadu, określi, w drodze
rozporządzenia, warunki i tryb rejestracji oraz wzory dowodu rejestracyjnego i
tablic rejestracyjnych pojazdów Biura Ochrony Rządu, Policji, Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu i Straży Granicznej, kontroli
skarbowej, Służby Celnej, a także jednostki organizacyjne właściwe w tych
sprawach.
4. Minister
właściwy do spraw wewnętrznych, Minister Obrony Narodowej, minister właściwy do
spraw transportu, Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Szef Agencji
Wywiadu oraz wojewoda mazowiecki ustalą, w drodze porozumienia, szczególny tryb
dystrybucji i wymagania dotyczące blankietów dowodów rejestracyjnych i nalepek
kontrolnych, o których mowa w art. 73 ust. 3a, zasady rozliczeń pomiędzy
stronami porozumienia oraz tryb rejestracji niektórych pojazdów resortu spraw
wewnętrznych, obrony narodowej i Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz
Agencji Wywiadu.
5. W
rozporządzeniach, o których mowa w ust. 1-4, należy uwzględnić w szczególności:
1) konieczność przeciwdziałania dopuszczeniu do ruchu pojazdów
pochodzących z kradzieży;
2) prawidłowe zabezpieczenie dokumentów związanych z rejestracją,
tablicami rejestracyjnymi i innymi oznaczeniami;
3) koszty działania administracji publicznej w sprawach rejestracji
pojazdów;
4) sposób wykorzystania pojazdów, o których mowa w ust. 2 i 3, przy
wykonywaniu zadań określonych w przepisach dotyczących Biura Ochrony Rządu,
Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu i Straży
Granicznej.
akty wykonawcze
Art. 77. 1. Producent lub importer nowych
pojazdów jest obowiązany wydać kartę pojazdu dla każdego pojazdu samochodowego
wprowadzonego do obrotu handlowego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Karta
pojazdu jest przekazywana właścicielowi pojazdu.
3. Kartę
pojazdu dla pojazdu samochodowego, innego niż określony w ust. 1, wydaje, za
opłatą, właściwy w sprawach rejestracji starosta przy pierwszej rejestracji
pojazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
4. Minister
właściwy do spraw transportu:
1) w porozumieniu z ministrami właściwym do spraw wewnętrznych oraz
Obrony Narodowej określi, w drodze rozporządzenia, warunki i tryb wydawania
kart pojazdów oraz wzór karty pojazdu, a także jej opis;
2) określi, w drodze rozporządzenia, wysokość opłat za kartę
pojazdu;
3) określi, w drodze rozporządzenia, dokumenty stanowiące podstawę
wpisu danych do karty pojazdu oraz czynności jednostek zajmujących się
dystrybucją, przechowywaniem i wydawaniem kart pojazdów;
4) określi, w drodze rozporządzenia, warunki dystrybucji kart
pojazdów.
5. W
rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 4, należy uwzględnić znaczenie tych
dokumentów dla rejestracji pojazdu oraz wysokość kosztów związanych z drukiem i
dystrybucją kart pojazdów.
akty wykonawcze
projekty ustaw
Art. 78. 1. W razie przeniesienia na inną osobę
własności pojazdu zarejestrowanego, dotychczasowy właściciel przekazuje nowemu
właścicielowi dowód rejestracyjny i kartę pojazdu, jeżeli była wydana.
2. Właściciel
pojazdu zarejestrowanego jest obowiązany zawiadomić w terminie nieprzekraczającym
30 dni starostę o:
1) nabyciu lub zbyciu pojazdu;
2) zmianie stanu faktycznego wymagającej zmiany danych
zamieszczonych w dowodzie rejestracyjnym.
3. Zdarzenia,
o których mowa w ust. 2, są dokumentowane w karcie pojazdu; odpowiednich wpisów
dokonuje starosta.
4. Właściciel
lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu,
komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że
pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie
mógł zapobiec.
orzeczenia sądów
Art. 79. 1. Pojazd podlega wyrejestrowaniu, na
wniosek jego właściciela, w przypadku:
1) przekazania, w celu jego utylizacji do przedsiębiorstwa
utylizacji pojazdów lub do składnicy złomu wyznaczonej przez wojewodę:
a) pojazdu,
b) zespołów posiadających cechy identyfikacyjne, o których mowa w
art. 66 ust. 3a pkt 1;
2) kradzieży pojazdu, jeżeli jego właściciel złożył stosowne
oświadczenie pod odpowiedzialnością karną za fałszywe zeznania;
3) wywozu pojazdu z kraju, jeżeli pojazd został zarejestrowany za
granicą lub zbyty za granicę;
4) zniszczenia (kasacji) pojazdu za granicą;
5) udokumentowanej trwałej i zupełnej utraty posiadania pojazdu bez
zmiany w zakresie prawa własności.
2. W
przypadku przekazania zespołów pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 lit. b,
pozostałe jego elementy powinny zostać wykorzystane w sposób niesprzeczny z
przepisami ustawy regulującymi postępowanie z odpadami.
3. Przyjmując
do utylizacji pojazd lub jego elementy, składnica złomu wydaje zaświadczenie.
4. Pojazd
wyrejestrowany nie podlega powtórnej rejestracji, z wyjątkiem pojazdu:
1) odzyskanego po kradzieży;
2) zabytkowego;
3) mającego co najmniej 25 lat, którego model nie jest produkowany
od lat 15, uznanego przez rzeczoznawcę samochodowego za unikatowy lub mający
szczególne znaczenie dla udokumentowania historii motoryzacji;
4) ciągnika i przyczepy rolniczej.
5. W
przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, warunkiem wyrejestrowania pojazdu jest
wniesienie przez właściciela pojazdu opłaty na rzecz gminy na realizację zadań
związanych z utrzymaniem czystości i porządku w gminach.
6. Minister
właściwy do spraw administracji publicznej, uwzględniając w szczególności
koszty ponoszone przez gminy związane z usuwaniem negatywnych skutków utraty
pojazdu oraz kosztów związanych z usuwaniem wraków, określi, w drodze
rozporządzenia, wysokość opłaty, o której mowa w ust. 5.
akty wykonawcze
orzeczenia sądów
projekty ustaw
Art. 79a. 1. Rzeczoznawcą samochodowym jest
osoba, która:
1) posiada obywatelstwo polskie;
2) posiada wyższe wykształcenie;
3) posiada 5-letnią wymaganą praktykę zawodową w dziedzinie
związanej z motoryzacją;
4) posiada prawo jazdy kategorii A, B oraz C1 lub C;
5) nie była karana wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne;
6) posiada certyfikat w zakresie rzeczoznawstwa samochodowego
wydany przez jednostkę akredytowaną w polskim systemie akredytacji;
7) została wpisana na listę rzeczoznawców samochodowych.
2. Minister
właściwy do spraw transportu wpisuje na listę rzeczoznawców samochodowych
osobę, która spełnia wymagania określone w ust. 1 pkt 1-6, i potwierdza wpis,
wydając zaświadczenie.
3. Wpis
dokonywany jest za opłatą, na okres wynikający z terminu ważności certyfikatu,
o którym mowa w ust. 1 pkt 6.
4. Na
liście rzeczoznawców samochodowych umieszcza się imię i nazwisko rzeczoznawcy
oraz jego numer identyfikacyjny.
5. Lista
rzeczoznawców jest ogólnie dostępna.
6. Minister
właściwy do spraw transportu prowadzi ewidencję i listę rzeczoznawców
samochodowych.
7. Minister
właściwy do spraw transportu skreśla rzeczoznawcę z listy rzeczoznawców
samochodowych:
1) po upływie terminu, o którym mowa w ust. 3;
2) niespełniającego wymagań, o których mowa w ust. 1 pkt 1-6;
3) w razie śmierci rzeczoznawcy.
8. Minister
właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, wysokość opłaty
za wpis na listę rzeczoznawców samochodowych oraz wzory dokumentów z tym
związanych, w szczególności zaświadczenia potwierdzającego wpis.
akty wykonawcze
Art. 80. Zadania i kompetencje określone w art. 73
ust. 1 i 2, art. 74 ust. 1, art. 75, art. 77 ust. 3 i art. 78 ust. 3 nie mogą
być powierzone w drodze porozumienia gminie. Przepis ten nie dotyczy powiatu
warszawskiego(5).
Rozdział 2a
Centralna
ewidencja pojazdów
Art. 80a. 1. Tworzy się centralną ewidencję
pojazdów, zwaną dalej "ewidencją".
2. W
ewidencji gromadzi się dane i informacje o pojazdach zarejestrowanych oraz o
ich właścicielach lub niektórych posiadaczach.
3. W
ewidencji wyodrębnia się zbiór danych i informacji o pojazdach, o których mowa
w art. 73 ust. 3. Wytwarzanie, przechowywanie, przetwarzanie lub przekazywanie
danych i informacji o tych pojazdach odbywa się z zachowaniem wymogów
określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych.
4. Ewidencję
prowadzi minister właściwy do spraw administracji publicznej w systemie
teleinformatycznym. W rozumieniu niniejszej ustawy minister ten jest
administratorem danych i informacji zgromadzonych w ewidencji.
Art. 80b. 1. W ewidencji gromadzi się:
1) dane o pojeździe:
a) markę, typ i model,
b) rodzaj,
c) numer rejestracyjny,
d) numer identyfikacyjny VIN lub numer nadwozia (podwozia),
e) numer silnika,
f) rok produkcji,
g) datę pierwszej rejestracji,
h) termin badania technicznego,
i) zastrzeżenia, o których mowa w art. 75 ust. 1;
2) serię i numer dowodu rejestracyjnego albo pozwolenia czasowego
oraz datę ich wydania;
3) serię i numer karty pojazdu, jeżeli została wydana;
4) nazwę organu, który dokonał rejestracji pojazdu;
5) dane o właścicielu pojazdu oraz o posiadaczu, o którym mowa w
art. 73 ust. 5:
a) imię i nazwisko (nazwę lub firmę),
b) adres zamieszkania (siedziby),
c) numer ewidencyjny Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji
Ludności (PESEL),
d) numer identyfikacyjny REGON;
6) informacje o:
a) nadaniu i wybiciu numeru nadwozia (podwozia) lub numeru silnika,
b) kradzieży pojazdu oraz jego odnalezieniu,
c) utracie dowodu rejestracyjnego i tablic rejestracyjnych,
pozwolenia czasowego i tablic tymczasowych oraz karty pojazdu, a także ich
odnalezieniu,
d) zatrzymaniu dowodu rejestracyjnego albo pozwolenia czasowego,
e) wydaniu lub odmowie wydania świadectwa oryginalności pojazdu;
7) informacje o zawartej umowie obowiązkowego ubezpieczenia
odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu, określające:
a) imię i nazwisko (nazwę lub firmę) ubezpieczonego i jego adres
zamieszkania (siedziby),
b) nazwę zakładu ubezpieczeń, który zawarł umowę,
c) nazwę, serię i numer dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy,
d) datę zawarcia umowy,
e) okres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń,
f) datę rozwiązania umowy.
2. Dane
lub informacje, o których mowa w ust. 1, przekazują do ewidencji:
1) wymienione w pkt 1-5 - organ właściwy w sprawach rejestracji
pojazdów, niezwłocznie po zarejestrowaniu pojazdu, oraz - w przypadku, o którym
mowa w pkt 1 lit. h - także stacja kontroli pojazdów, która wykonała badanie
techniczne pojazdu, niezwłocznie po jego wykonaniu;
2) wymienione w pkt 6:
a) w lit. a - organ właściwy w sprawach rejestracji pojazdów,
niezwłocznie po dokonaniu zmiany danych w dowodzie rejestracyjnym,
b) w lit. b - właściwa jednostka organizacyjna Policji, niezwłocznie
po wystąpieniu tych zdarzeń,
c) w lit. c - organ właściwy w sprawach rejestracji pojazdów,
niezwłocznie po uzyskaniu informacji o wystąpieniu tych zdarzeń,
d) w lit. d - właściwa jednostka organizacyjna Policji, Inspekcji
Transportu Drogowego lub Żandarmerii Wojskowej albo stacja kontroli pojazdów,
niezwłocznie po dokonaniu tych czynności;
3) wymienione w pkt 7 - zakład ubezpieczeń, z którym została
zawarta umowa ubezpieczenia, niezwłocznie po jej zawarciu lub rozwiązaniu.
3. Z
ewidencji nie usuwa się danych lub informacji o:
1) właścicielu lub posiadaczu pojazdu - w przypadku ich zmiany;
2) pojeździe, który został wyrejestrowany.
4. Administrator
danych przetwarzający dane osobowe na potrzeby ewidencji jest zwolniony z
obowiązku informacyjnego określonego w art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 i Nr
153, poz. 1271).
projekty ustaw
Art. 80c. 1. Dane lub informacje zgromadzone w
ewidencji udostępnia się, o ile są one niezbędne do realizacji ich ustawowych
zadań, następującym podmiotom, z zastrzeżeniem ust. 2:
1) Policji;
1a) Inspekcji Transportu Drogowego;
2) Żandarmerii Wojskowej;
3) Straży Granicznej;
4) Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu;
5) Wojskowym Służbom Informacyjnym;
6) sądom;
7) prokuraturze;
8) organom kontroli skarbowej i organom celnym;
9) Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu;
10) starostom;
11) Szefowi Krajowego Centrum Informacji Kryminalnych;
12) komornikom sądowym.
2. Dane
lub informacje o pojazdach, o których mowa w art. 73 ust. 3, udostępnia się
wyłącznie podmiotom określonym w ust. 1 pkt 1-7.
3. Dane
lub informacje zgromadzone w ewidencji udostępnia się także na wniosek
właściciela lub posiadacza pojazdu wymienionego w art. 73 ust. 5, których one
dotyczą.
4. Minister
właściwy do spraw administracji publicznej może udostępnić dane lub informacje
zgromadzone w ewidencji innym podmiotom niż wymienione w ust. 1-3, w tym osobom
fizycznym, osobom prawnym lub jednostkom organizacyjnym nieposiadającym
osobowości prawnej, jeżeli wykażą swój uzasadniony interes.
5. Dane
lub informacje zgromadzone w ewidencji mogą być udostępnione do celów komercyjnych,
statystycznych lub badawczych w formie uzgodnionej przez strony, w sposób
wykluczający możliwość identyfikacji osób lub pojazdów, z zachowaniem trybu
określonego w ust. 4.
6. Dane
lub informacje zebrane w ewidencji udostępnia się, z zastrzeżeniem ust. 7, na
pisemny, uzasadniony wniosek zainteresowanego podmiotu.
7. Minister
właściwy do spraw administracji publicznej może wyrazić zgodę, w drodze
decyzji, na udostępnienie danych lub informacji zgromadzonych w ewidencji
podmiotom, o których mowa w ust. 1, albo ich jednostkom organizacyjnym, za
pomocą urządzeń teletransmisji danych, bez konieczności składania pisemnego
wniosku, jeżeli spełniają łącznie następujące warunki:
1) posiadają urządzenia umożliwiające odnotowanie w systemie, kto,
kiedy, w jakim celu oraz jakie dane lub informacje uzyskał;
2) posiadają zabezpieczenia techniczne i organizacyjne
uniemożliwiające wykorzystanie danych lub informacji niezgodnie z celem ich
uzyskania;
3) jest to uzasadnione specyfiką lub zakresem wykonywanych zadań
albo prowadzonej działalności.
projekty ustaw
Art. 80d. 1. Udostępnienie danych lub informacji
zgromadzonych w ewidencji następuje:
1) dla podmiotów, o których mowa w art. 80c ust. 1-3 -
nieodpłatnie;
2) dla podmiotów, o których mowa w art. 80c ust. 4 i 5 - odpłatnie.
2. Opłaty
pobrane za udostępnienie danych lub informacji z ewidencji stanowią przychód
środka specjalnego będącego w dyspozycji ministra właściwego do spraw
administracji publicznej i są przeznaczone na inwestycje związane z rozwojem i
eksploatacją bazy technicznej ewidencji.
projekty ustaw
Art. 80e. 1. Minister właściwy do spraw
administracji publicznej w porozumieniu z ministrami właściwymi do spraw
wewnętrznych, transportu oraz finansów publicznych określi, w drodze
rozporządzenia:
1) sposób prowadzenia ewidencji;
2) warunki i sposób współdziałania podmiotów, które przekazują dane
lub informacje do ewidencji;
3) rodzaj danych lub informacji zgromadzonych w ewidencji, które
mogą być udostępnione poszczególnym podmiotom, o których mowa w art. 80c ust. 1
i 3-5;
4) wysokość opłat za udostępnienie danych lub informacji
zgromadzonych w ewidencji oraz warunki i sposób ich wnoszenia.
W rozporządzeniu należy określić
w szczególności:
- organizację systemu teleinformatycznego, w którym prowadzona jest
ewidencja,
- nieprzekraczalne terminy przekazywania danych lub informacji do
ewidencji oraz sposób ich przekazywania,
- zakres danych lub informacji udostępnianych poszczególnym
podmiotom,
- zróżnicowaną wysokość opłat w zależności od zakresu
udostępnianych danych lub informacji oraz konieczności przetwarzania danych lub
informacji, o których mowa w art. 80c ust. 5.
2. Minister
właściwy do spraw administracji publicznej w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw wewnętrznych oraz Ministrem Obrony Narodowej, po zasięgnięciu opinii
Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Szefa Agencji Wywiadu, określi, w
drodze zarządzenia, sposób wyodrębnienia w ewidencji zbioru danych i informacji
o pojazdach, o których mowa w art. 73 ust. 3.
akty wykonawcze
Rozdział 2b
Badania
oryginalności pojazdu
Art. 80f. 1. W celu stwierdzenia oryginalności
pojazdu przeprowadza się specjalistyczne badania techniczne pojazdu.
2. Pojazd
jest uznany za pojazd oryginalnego pochodzenia, jeżeli składa się z części:
1) wytworzonych lub zamontowanych przez producenta;
2) zamontowanych przez właściciela albo posiadacza pojazdu w
rozumieniu art. 73 ust. 5, na które osoby te posiadają dowód ich legalnego
nabycia;
3) którym cechy identyfikacyjne zostały nadane w przypadkach
określonych w art. 66a ust. 2.
3. Badaniom,
o których mowa w ust. 1, podlegają jawne lub ukryte identyfikatory pojazdu, a w
tym następujące jego części składowe:
1) silnika;
2) nadwozia;
3) układu przeniesienia napędu;
4) zawieszenia.
4. Wykonywanie
specjalistycznych badań technicznych pojazdu, o których mowa w ust. 1, wymaga
zezwolenia ministra właściwego do spraw wewnętrznych.
Art. 80g. 1. Zezwolenie wydaje się
przedsiębiorcy, który spełnia następujące wymagania:
1) ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terenie Rzeczypospolitej
Polskiej;
2) posiada możliwości organizacyjne i techniczne gwarantujące
wykonanie specjalistycznych badań technicznych wszystkich typów pojazdów w
zakresie, o jakim mowa w art. 80f ust. 3, a także możliwości organizacyjne i
techniczne przesyłania drogą teleinformatyczną danych, o których mowa w art.
80b ust. 1 pkt 6 lit. e;
3) nie jest podmiotem, w stosunku do którego wszczęto postępowanie
upadłościowe lub likwidacyjne;
4) nie zalega z uiszczeniem podatków, opłat lub składek na
ubezpieczenie społeczne;
5) nie był prawomocnie skazany za przestępstwo popełnione w celu
osiągnięcia korzyści majątkowej lub przeciw dokumentom;
6) nie figuruje w rejestrze dłużników niewypłacalnych w Krajowym
Rejestrze Sądowym;
7) jest ubezpieczony w ramach odpowiedzialności cywilnej za szkody
wyrządzone w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej.
2. Do
wniosku o wydanie zezwolenia przedsiębiorca ubiegający się o jego wydanie
załącza:
1) dokument określający status jednostki, będącej osobą prawną lub
nieposiadającą osobowości prawnej jednostką organizacyjną, albo dokument
stwierdzający tożsamość w przypadku osoby fizycznej;
2) zaświadczenie z Krajowego Rejestru Karnego stwierdzające
niekaralność za przestępstwo popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej
lub przeciw dokumentom:
a) przedsiębiorcy, jeżeli jest on osobą fizyczną,
b) osób - członków władz osoby prawnej lub nieposiadającej osobowości
prawnej jednostki organizacyjnej;
3) kopię zaświadczenia o nadaniu numeru identyfikacji statystycznej
(REGON);
4) kopię zaświadczenia o nadaniu numeru identyfikacji podatkowej
(NIP).
3. Minister
właściwy do spraw wewnętrznych, mając na uwadze konieczność zapewnienia
należytego wykonywania specjalistycznych badań technicznych pojazdu, określi, w
drodze rozporządzenia, rodzaje dokumentów, o których mowa w ust. 2.
Art. 80h. 1. Minister właściwy do spraw
wewnętrznych odmawia wydania zezwolenia na prowadzenie specjalistycznych badań
technicznych pojazdu, przedsiębiorcy, który nie spełnia wymagań określonych w
art. 80g ust. 1.
2. Minister
właściwy do spraw wewnętrznych cofa wydane zezwolenie przedsiębiorcy, gdy:
2) zostało wydane prawomocne orzeczenie zakazujące przedsiębiorcy
wykonywania działalności gospodarczej;
3) przedsiębiorca nie dopełnił obowiązku określonego w art. 80i;
4) przedsiębiorca uniemożliwia przeprowadzenie, przez organ
wydający zezwolenie, kontroli wykonywania działalności w zakresie
specjalistycznych badań technicznych pojazdu.
Art. 80i. 1. Przedsiębiorca, który otrzymał
zezwolenie na prowadzenie specjalistycznych badań technicznych pojazdu, jest
obowiązany:
1) podjąć działalność w zakresie prowadzenia specjalistycznych badań
pojazdu w terminie 3 miesięcy od daty uzyskania zezwolenia;
2) powiadomić, w terminie 14 dni, ministra właściwego do spraw
wewnętrznych o podjęciu lub zaprzestaniu działalności;
3) powiadomić ministra właściwego do spraw wewnętrznych, w terminie
7 dni, o zmianach stanu faktycznego lub prawnego w zakresie danych, o których
mowa w art. 80g ust. 1, powstałych po dacie uzyskania zezwolenia;
4) prowadzić ewidencję wydanych świadectw oryginalności pojazdu;
5) do przekazywania drogą teleinformatyczną, do centralnej
ewidencji pojazdu, o której mowa w art. 80a, na bieżąco, danych zawartych w
ewidencji wydanych świadectw oryginalności pojazdu.
2. Przedsiębiorca
jest obowiązany udostępnić dane, zawarte w ewidencji wydanych świadectw
oryginalności pojazdu, podmiotom, o których mowa w art. 80c ust. 1, a także
właścicielowi lub posiadaczowi pojazdu w rozumieniu art. 73 ust. 5.
3. Przepis
ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 2 stosuje się odpowiednio w przypadku odmowy wydania
świadectwa oryginalności pojazdu.
Art. 80j. 1. Po przeprowadzeniu specjalistycznych
badań technicznych pojazdu przedsiębiorca wydaje osobom, o których mowa w art.
80f ust. 2, świadectwo oryginalności pojazdu.
2. Świadectwo
oryginalności pojazdu jest wydawane na okres jednego roku.
3. Przedsiębiorca
odmawia wydania świadectwa oryginalności pojazdu w przypadku, jeżeli w wyniku
przeprowadzonych badań specjalistycznych pojazdu stwierdzono, że części
pojazdu, o których mowa w art. 80f ust. 3, nie spełniają wymogów określonych w
art. 80f ust. 2. O fakcie odmowy wydania świadectwa oryginalności pojazdu
przedsiębiorca natychmiast powiadamia właściwą miejscowo jednostkę Policji.
4. Minister
właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
transportu, kierując się potrzebą zagwarantowania prawa własności i
koniecznością przeciwdziałania dopuszczeniu do ruchu pojazdów pochodzących z
przestępstwa lub posiadających części pochodzące z przestępstwa, określi, w
drodze rozporządzenia:
1) warunki i tryb wydawania oraz wzór świadectwa oryginalności
pojazdu;
2) zakres i sposób przeprowadzania specjalistycznych badań
technicznych pojazdu;
3) rodzaje dokumentów stanowiących podstawę dokonania wpisu danych
do świadectwa oryginalności pojazdu;
4) maksymalną wysokość opłat za wydanie świadectwa oryginalności
pojazdu, w zależności od jego typu i rodzaju.
Rozdział 3
Badania
techniczne pojazdów
Art. 81. 1. Właściciel pojazdu samochodowego,
ciągnika rolniczego, motoroweru lub przyczepy jest obowiązany przedstawiać go
do badania technicznego.
2. Pierwsze
badanie techniczne jest przeprowadzane przed pierwszą rejestracją. Badaniu temu
nie podlega nowy pojazd, na którego typ zostało wydane świadectwo homologacji
lub decyzja zwalniająca z obowiązku homologacji, z wyjątkiem taksówki osobowej,
pojazdu uprzywilejowanego lub pojazdu odpowiednio przystosowanego lub
wyposażonego zgodnie z przepisami o przewozie drogowym towarów niebezpiecznych.
3. Okresowe
badanie techniczne pojazdu jest przeprowadzane corocznie, z zastrzeżeniem ust.
4-7.
4. Okresowe
badanie techniczne samochodu osobowego, samochodu ciężarowego o dopuszczalnej
masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t, motocykla lub przyczepy o
dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t przeprowadza się przed
upływem 3 lat od dnia pierwszej rejestracji, następnie przed upływem 2 lat od
dnia przeprowadzenia badania, a potem corocznie. Nie dotyczy to pojazdu
przewożącego towary niebezpieczne, taksówki osobowej, pojazdu samochodowego
konstrukcyjnie przeznaczonego do przewozu osób w liczbie od 5 do 9,
wykorzystywanego do zarobkowego transportu drogowego osób, pojazdu marki
"SAM", pojazdu zasilanego gazem lub pojazdu uprzywilejowanego, które
podlegają corocznym badaniom technicznym.
4a. Okresowe
badanie techniczne ciągnika rolniczego przeprowadza się przed upływem 3 lat od
dnia pierwszej rejestracji, a następnie przed upływem każdych kolejnych 2 lat
od dnia przeprowadzenia badania.
5. Przepisy
ust. 4 i 4a dotyczą również samochodu osobowego, samochodu ciężarowego o
dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t, ciągnika rolniczego,
motocykla lub przyczepy, zarejestrowanych po raz pierwszy za granicą. W tym
przypadku za dzień pierwszej rejestracji, o której mowa w ust. 4, przyjmuje się
dzień pierwszej rejestracji za granicą.
6. Okresowe
badanie techniczne autobusu o liczbie miejsc powyżej 15 łącznie z miejscem
kierowcy oraz pojazdu używanego do nauki jazdy lub egzaminu państwowego
przeprowadza się przed upływem 1 roku od dnia pierwszej rejestracji i następnie
co 6 miesięcy.
7. Motorower,
przyczepa lekka i pojazd zabytkowy nie podlegają okresowym badaniom
technicznym.
8. Niezależnie
od badań, o których mowa w ust. 2 i 3, dodatkowemu badaniu technicznemu podlega
również pojazd:
1) skierowany przez organ kontroli ruchu drogowego lub starostę w
razie uzasadnionego przypuszczenia, że zagraża bezpieczeństwu ruchu lub narusza
wymagania ochrony środowiska;
2) w którym dokonano zmian konstrukcyjnych lub wymiany elementów
powodujących zmianę danych w dowodzie rejestracyjnym, z zastrzeżeniem art. 66
ust. 4 pkt 5 i 6, oraz z wyłączeniem montażu instalacji do zasilania gazem;
3) który ma być używany jako taksówka osobowa lub bagażowa, pojazd
uprzywilejowany, pojazd do nauki jazdy, pojazd do przeprowadzania egzaminu
państwowego lub pojazd odpowiednio przystosowany lub wyposażony zgodnie z
przepisami o przewozie drogowym towarów niebezpiecznych.
9. Badanie
techniczne pojazdu z zamontowanym urządzeniem technicznym podlegającym dozorowi
technicznemu może być przeprowadzone po przedstawieniu dokumentu wydanego przez
organ dozoru technicznego, stwierdzającego sprawność urządzenia technicznego.
9a. W
razie powstania trudności w ustaleniu podstawowych parametrów pojazdu, badanie
techniczne może być przeprowadzone po przedstawieniu opinii rzeczoznawcy
samochodowego, o którym mowa w art. 79a.
10. Minister
właściwy do spraw transportu, uwzględniając w szczególności zakres warunków
technicznych pojazdów podlegających badaniu, określi, w drodze rozporządzenia,
zakres i sposób przeprowadzenia badań technicznych oraz wzory dokumentów
stosowanych przy tych badaniach.
akty wykonawcze
projekty ustaw
Art. 82. 1. Organ dokonujący rejestracji pojazdu
wpisuje do dowodu rejestracyjnego termin badania technicznego pojazdu.
2. Jeżeli
pojazd jest zarejestrowany, kolejny termin badania technicznego wpisuje do
dowodu rejestracyjnego uprawniony diagnosta po stwierdzeniu pozytywnego wyniku
badania.
orzeczenia sądów
projekty ustaw
Art. 83. 1. Badanie techniczne przeprowadzane
jest, na koszt właściciela pojazdu, w stacji kontroli pojazdów posiadającej
zezwolenie starosty.
2. Starosta
wydaje zezwolenie na przeprowadzanie badań technicznych pojazdów
przedsiębiorcy, który złożył wniosek o jego wydanie i który spełnia następujące
warunki:
1) ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terenie Rzeczypospolitej
Polskiej;
2) posiada wyposażenie kontrolno-pomiarowe oraz warunki lokalowe
gwarantujące wykonywanie odpowiedniego zakresu badań technicznych pojazdów
zgodnie ze szczegółowymi warunkami przeprowadzania tych badań;
3) posiada certyfikat wydany przez jednostkę naukowo-badawczą na
zgodność wyposażenia i warunków lokalowych stacji z warunkami technicznymi;
4) zatrudnia uprawnionych diagnostów;
5) nie jest podmiotem, w stosunku do którego wszczęto postępowanie
upadłościowe lub likwidacyjne;
6) nie zalega z uiszczeniem podatków, opłat lub składek na
ubezpieczenie społeczne;
7) nie był prawomocnie skazany za przestępstwo popełnione w celu
osiągnięcia korzyści majątkowej lub za przestępstwo przeciwko dokumentom -
dotyczy osoby fizycznej lub członków organów osoby prawnej.
3. We
wniosku o wydanie zezwolenia przedsiębiorca określa rodzaj stacji, który ma
obejmować zezwolenie, oraz załącza:
1) dokument określający status jednostki, będącej osobą prawną lub
nieposiadającą osobowości prawnej jednostką organizacyjną, albo dokument
stwierdzający tożsamość w przypadku osoby fizycznej;
2) zaświadczenie z Krajowego Rejestru Karnego stwierdzające
niekaralność, za przestępstwa, o których mowa w ust. 2 pkt 7;
3) dokumenty potwierdzające spełnienie pozostałych wymogów
określonych w ust. 2.
4. Zezwolenie
określa rodzaj stacji i zakres wykonywanych przez nią badań technicznych.
Wyróżnia się następujące rodzaje stacji:
1) stacje kontroli pojazdów - przeprowadzające badania obejmujące
sprawdzenie oraz ocenę prawidłowości działania poszczególnych zespołów i
układów pojazdu, zwłaszcza pod względem bezpieczeństwa jazdy i ochrony
środowiska;
2) okręgowe stacje kontroli pojazdów - przeprowadzające badania co
do zgodności z warunkami technicznymi autobusu, którego dopuszczalna prędkość
na autostradzie i drodze ekspresowej wynosi 100 km/h, pojazdu odpowiednio
przystosowanego lub wyposażonego zgodnie z przepisami o przewozie drogowym
towarów niebezpiecznych, pojazdu przystosowanego do zasilania gazem, pojazdu
zarejestrowanego po raz pierwszy za granicą (przed rejestracją w kraju),
pojazdu zabytkowego, pojazdu marki "SAM" oraz pojazdu skierowanego na
badania techniczne przez organ kontroli ruchu drogowego lub starostę.
5. Starosta
może w wydanym zezwoleniu upoważnić stacje przeprowadzające badania, w
zakresie, o którym mowa w ust. 4 pkt 1, do wykonywania niektórych badań z
zakresu, o którym mowa w ust. 4 pkt 2.
6. Starosta
przeprowadza, co najmniej raz w roku, kontrolę stacji kontroli pojazdów w
zakresie zgodności z wymaganiami, o których mowa w ust. 2, prawidłowości
wykonywania badań technicznych pojazdów oraz prowadzenia wymaganej
dokumentacji.
7. Starosta
cofa zezwolenie, jeżeli przedsiębiorca:
1) przestał spełniać wymagania, o których mowa w ust. 2;
2) odmówił poddania się kontroli, o której mowa w ust. 6;
3) wykonywał badanie techniczne pojazdów niezgodnie z przepisami.
8. W
przypadku cofnięcia zezwolenia na przeprowadzanie badań technicznych, z
przyczyn określonych w ust. 7 pkt 2 i 3, ponowne zezwolenie nie może być wydane
wcześniej niż po upływie 5 lat od dnia, w którym decyzja o cofnięciu stała się
ostateczna.
projekty ustaw
Art. 84. 1. Badanie techniczne pojazdów wykonuje
zatrudniony w stacji kontroli pojazdów uprawniony diagnosta.
2. Starosta
wydaje uprawnienie do wykonywania badań technicznych, jeżeli osoba ubiegająca
się o jego wydanie posiada wymagane wykształcenie techniczne i praktykę oraz
odbyła szkolenie zakończone egzaminem z wynikiem pozytywnym, w jednostce
wyznaczonej przez ministra właściwego do spraw transportu.
3. Starosta
cofa diagnoście uprawnienie do wykonywania badań technicznych, jeżeli w wyniku
przeprowadzonej kontroli, o której mowa w art. 83 ust. 6, stwierdzono:
1) przeprowadzenie przez diagnostę badania technicznego niezgodnie
z określonym zakresem i sposobem wykonania;
2) wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do
dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami.
4. W
przypadku cofnięcia diagnoście uprawnienia do wykonywania badań technicznych,
ponowne uprawnienie nie może być wydane wcześniej niż po upływie 5 lat od dnia,
w którym decyzja o cofnięciu stała się ostateczna.
akty wykonawcze
orzeczenia sądów
Art. 84a. 1. Minister właściwy do spraw
transportu określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe wymagania w stosunku do stacji, o których mowa w
art. 83 ust. 4, przeprowadzających badania techniczne w określonym zakresie,
wzór zezwolenia oraz innych dokumentów związanych z jego wydaniem;
2) szczegółowe wymagania w stosunku do diagnostów, programu
szkolenia i dokumentów związanych z uzyskaniem uprawnień do wykonywania badań
technicznych;
3) wysokość opłat za przeprowadzenie badań technicznych.
2. Wydając
rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw transportu
uwzględni w szczególności warunki techniczne pojazdów podlegających badaniu,
konieczność zapewnienia odpowiednich kwalifikacji diagnostów wykonujących
badanie oraz koszty wykonywania badań.
akty wykonawcze
Art. 85. 1. Tramwaj i trolejbus podlegają
odrębnym badaniom technicznym.
2. Minister
właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, zakres, warunki,
terminy i sposób przeprowadzania badań technicznych tramwajów i trolejbusów
oraz jednostki wykonujące te badania, uwzględniając w szczególności:
1) warunki techniczne pojazdów podlegających badaniu;
2) proces zużywania podstawowych części i elementów wyposażenia
tych pojazdów mających bezpośredni wpływ na bezpieczeństwo ruchu;
3) odpowiednie wyposażenie jednostek wykonujących te badania.
akty wykonawcze
Art. 86. 1. Do pojazdów Sił Zbrojnych, Policji,
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu i Straży Granicznej,
których dotyczą warunki i tryb rejestracji określone w art. 73 ust. 3, a także
do pojazdów Państwowej Straży Pożarnej, mają zastosowanie przepisy art. 83 ust.
4, z zastrzeżeniem ust. 2.
2. Minister
właściwy do spraw wewnętrznych oraz Minister Obrony Narodowej, w porozumieniu z
ministrem właściwym do spraw transportu oraz po zasięgnięciu opinii Szefa
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Szefa Agencji Wywiadu, uwzględniając
specyfikę wynikającą z przeznaczenia pojazdów Sił Zbrojnych, Policji i innych
pojazdów użytkowanych w sposób szczególny, określą, w drodze rozporządzenia:
1) jednostki organizacyjne sprawujące nadzór nad stacjami kontroli
pojazdów oraz wydające upoważnienia do przeprowadzania badań technicznych,
wzory dokumentów związanych z uzyskaniem upoważnień do wykonywania badań oraz
wzór upoważnienia do ich przeprowadzania;
2) wymagania w stosunku do stacji kontroli pojazdów upoważnionych
do przeprowadzania badań technicznych pojazdów;
3) wzory dokumentów stosowanych przy badaniach technicznych
pojazdów;
4) warunki i terminy przeprowadzania badań technicznych pojazdów
specjalnych Sił Zbrojnych, Policji i innych pojazdów użytkowanych w sposób
szczególny;
5) warunki przeprowadzania badań technicznych niektórych pojazdów w
stacjach kontroli pojazdów wymienionych w art. 83 ust. 4;
6) jednostki organizacyjne prowadzące szkolenie diagnostów;
7) warunki współdziałania jednostek organizacyjnych sprawujących
nadzór nad stacjami kontroli pojazdów ze starostami.
akty wykonawcze
DZIAŁ IV
Kierujący
Rozdział 1
Uprawnienia
do kierowania
Art. 87. 1. Kierującym może być osoba, która
osiągnęła wymagany wiek i jest sprawna pod względem fizycznym i psychicznym
oraz spełnia jeden z warunków określonych w pkt 1-3:
1) posiada wymagane umiejętności do kierowania w sposób niezagrażający
bezpieczeństwu ruchu drogowego i nienarażający kogokolwiek na szkodę oraz
wymagany dokument stwierdzający uprawnienie do kierowania pojazdem;
2) odbywa, w ramach szkolenia, naukę jazdy odpowiednio
przystosowanym pojazdem pod nadzorem instruktora;
3) zdaje egzamin państwowy odpowiednio przystosowanym pojazdem pod
nadzorem egzaminatora.
2. Osoba
niepełnosprawna pod względem fizycznym może być kierującym, jeżeli w wyniku
badania lekarskiego nie stwierdzono przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania
pojazdem.
3. Nie
wymaga się uprawnienia do:
1) kierowania rowerem, motorowerem lub pojazdem zaprzęgowym od
osoby, która ukończyła 18 lat;
2) prowadzenia kolumny pieszych, jazdy wierzchem lub pędzenia
zwierząt.
Art. 88. 1. Dokumentem stwierdzającym uprawnienie
do kierowania pojazdem silnikowym jest prawo jazdy określonej kategorii.
2. Prawo
jazdy uprawnia do kierowania:
1) kategorii A - motocyklem;
2) kategorii A1 - motocyklem o pojemności skokowej silnika
nieprzekraczającej 125 cm3 i mocy nieprzekraczającej 11 kW;
3) kategorii B:
a) pojazdem samochodowym o dopuszczalnej masie całkowitej
nieprzekraczającej 3,5 t, z wyjątkiem autobusu lub motocykla,
b) pojazdem, o którym mowa w lit. a, z przyczepą o dopuszczalnej
masie całkowitej nieprzekraczającej masy własnej pojazdu ciągnącego, o ile
łączna dopuszczalna masa całkowita zespołu tych pojazdów nie przekracza 3,5 t,
c) ciągnikiem rolniczym lub pojazdem wolnobieżnym;
4) kategorii B1 - trójkołowym lub czterokołowym pojazdem
samochodowym o masie własnej nieprzekraczającej 550 kg, z wyjątkiem motocykla;
5) kategorii C - pojazdem samochodowym o dopuszczalnej masie
całkowitej przekraczającej 3,5 t, z wyjątkiem autobusu, a także ciągnikiem
rolniczym lub pojazdem wolnobieżnym;
6) kategorii C1 - pojazdem samochodowym o dopuszczalnej masie
całkowitej przekraczającej 3,5 t i nieprzekraczającej 7,5 t, z wyjątkiem
autobusu, a także ciągnikiem rolniczym lub pojazdem wolnobieżnym;
7) kategorii D - autobusem, ciągnikiem rolniczym lub pojazdem
wolnobieżnym;
8) kategorii D1 - autobusem przeznaczonym konstrukcyjnie do
przewozu nie więcej niż 17 osób łącznie z kierowcą, a także ciągnikiem
rolniczym lub pojazdem wolnobieżnym;
9) kategorii T - ciągnikiem rolniczym z przyczepą (przyczepami) lub
pojazdem wolnobieżnym;
10) kategorii B+E, C+E lub D+E - pojazdem określonym odpowiednio w
kategorii B, C lub D, łącznie z przyczepą;
11) kategorii C1+E - zespołem pojazdów o dopuszczalnej masie
całkowitej nieprzekraczającej 12 t, składającym się z pojazdu ciągnącego
określonego w kategorii C1 i przyczepy o dopuszczalnej masie całkowitej
nieprzekraczającej masy własnej pojazdu ciągnącego;
12) kategorii D1+E - zespołem pojazdów o dopuszczalnej masie
całkowitej nieprzekraczającej 12 t, składającym się z pojazdu ciągnącego
określonego w kategorii D1 i przyczepy o dopuszczalnej masie całkowitej
nieprzekraczającej masy własnej pojazdu ciągnącego.
3. Prawo
jazdy:
1) kategorii B i C+E lub B i D+E - uprawnia do kierowania zespołem
pojazdów określonych w kategorii B+E;
2) kategorii C+E i D - uprawnia do kierowania zespołem pojazdów
określonych w kategorii D+E;
3) kategorii A, B, B1, C, C1, D lub D1 - uprawnia do kierowania
pojazdem w nich wymienionym z przyczepą lekką;
4) kategorii B+E, C+E, C1+E, D+E lub D1+E - uprawnia do kierowania
ciągnikiem rolniczym z przyczepą (przyczepami).
4. (skreślony).
5. (skreślony).
6. Minister
Obrony Narodowej oraz minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z
ministrem właściwym do spraw transportu, uwzględniając konieczność posiadania
szczególnych kwalifikacji przez osoby wykonujące zadania związane z obronnością
oraz utrzymaniem porządku publicznego, określą, w drodze rozporządzenia, w
sposób odmienny od przepisów ust. 2 i 3, wymagane uprawnienia do kierowania
przez żołnierzy zasadniczej służby wojskowej pojazdami specjalnymi Sił
Zbrojnych.
akty wykonawcze
projekty ustaw
Art. 89. (skreślony).
akty wykonawcze
orzeczenia sądów
Art. 90. 1. Prawo jazdy otrzymuje osoba, jeżeli:
1) osiągnęła wymagany dla danej kategorii wiek;
2) uzyskała orzeczenie lekarskie o braku przeciwwskazań zdrowotnych
do kierowania pojazdem i orzeczenie psychologiczne o braku przeciwwskazań
psychologicznych do kierowania pojazdem, o ile jest ono wymagane;
3) odbyła wymagane dla danej kategorii szkolenie;
4) zdała z wynikiem pozytywnym egzamin państwowy wymagany dla danej
kategorii.
2. Wymagany
dla danej kategorii wiek wynosi:
1) 16 lat - dla kategorii A1, B1 lub T;
2) (skreślony);
3) 18 lat - dla kategorii A, B, B+E, C, C+E, C1 lub C1+E;
4) 21 lat - dla kategorii D, D+E, D1 lub D1+E, z zastrzeżeniem ust.
4.
3. Osoba,
która nie ukończyła 18 lat, może uzyskać prawo jazdy kategorii A1, B1 lub T za
pisemną zgodą rodziców lub opiekunów.
4. Wymagany
wiek do uzyskania prawa jazdy kategorii D lub D1 przez żołnierza zasadniczej
służby wojskowej posiadającego prawo jazdy kategorii B wynosi 19 lat.
5. Dodatkowym
warunkiem uzyskania prawa jazdy:
1) dla kategorii C, C1, D lub D1 - jest spełnienie wymagań, o
których mowa w ust. 1 pkt 3 i 4, określonych dla prawa jazdy kategorii B;
2) dla kategorii B+E, C+E, C1+E, D+E lub D1+E - jest spełnienie
wymagań, o których mowa w ust. 1 pkt 3 i 4, określonych odpowiednio dla praw
jazdy kategorii B, C, C1, D lub D1.
Art. 91. Prawo jazdy nie może być wydane osobie:
1) u której w wyniku badania lekarskiego stwierdzono aktywną formę
uzależnienia od alkoholu lub środka działającego podobnie do alkoholu;
2) w stosunku do której orzeczony został - prawomocnym wyrokiem
sądu, orzeczeniem kolegium do spraw wykroczeń lub orzeczeniem innego organu
uprawnionego do orzekania w sprawach o wykroczenia w trybie dyscyplinarnym(6)- zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych - w okresie obowiązywania tego
zakazu.
Art. 92. Prawo jazdy może zawierać ograniczenie
wynikające ze stanu zdrowia kierowcy lub możliwości prowadzenia określonego
pojazdu.
Art. 93. 1. Prawo jazdy, z wyjątkiem prawa jazdy
kategorii T, uprawnia do kierowania określonym w nim pojazdem w ruchu
międzynarodowym, chyba że władze danego państwa wymagają, aby kierowca posiadał
międzynarodowe prawo jazdy.
2. Międzynarodowe
prawo jazdy jest wydawane za opłatą przez każdego starostę. Międzynarodowe
prawo jazdy jest wydawane na podstawie krajowego prawa jazdy na okres 3 lat.
Okres jego ważności nie może jednak przekraczać terminu ważności krajowego
prawa jazdy.
orzeczenia sądów
Art. 94. 1. Osoba posiadająca krajowe prawo jazdy
wydane za granicą, określone w konwencjach o ruchu drogowym, może kierować
odpowiednim pojazdem silnikowym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w
okresie 6 miesięcy od daty rozpoczęcia stałego lub czasowego pobytu.
2. Osoba
posiadająca krajowe prawo jazdy wydane za granicą może otrzymać prawo jazdy
odpowiedniej kategorii po oddaniu zagranicznego dokumentu organowi wydającemu
prawo jazdy, z zastrzeżeniem ust. 4. Jeżeli prawo jazdy wydane za granicą nie
jest określone w konwencjach o ruchu drogowym, dodatkowym warunkiem otrzymania
polskiego prawa jazdy jest zdanie części teoretycznej egzaminu państwowego i
przedstawienie uwierzytelnionego tłumaczenia zagranicznego dokumentu.
3. Jeżeli
prawo jazdy wydane za granicą zawiera ograniczenie terminu ważności,
ograniczenie ze względu na stan zdrowia lub inne, należy to ograniczenie
uwzględnić w wydanym prawie jazdy.
4. Minister
właściwy do spraw transportu może określić, w drodze rozporządzenia, w stosunku
do obywateli niektórych państw, ze względu na zasadę wzajemności, warunki
wydawania praw jazdy odmienne niż te, które przewiduje ust. 2.
Art. 95. 1. Dokumentem stwierdzającym uprawnienie
do kierowania tramwajem jest pozwolenie.
2. Pozwolenie
może uzyskać osoba, która ukończyła 20 lat, u której w wyniku badania
lekarskiego nie stwierdzono przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem,
odbyła wymagane szkolenie i zdała egzamin państwowy z wynikiem pozytywnym.
3. Przepis
art. 91 stosuje się odpowiednio do osoby ubiegającej się o pozwolenie.
projekty ustaw
Art. 96. 1. Dokumentem stwierdzającym uprawnienie
do kierowania przez osobę, która nie ukończyła 18 lat:
1) rowerem - jest karta rowerowa, motorowerowa lub prawo jazdy;
2) motorowerem - jest karta motorowerowa lub prawo jazdy;
3) pojazdem zaprzęgowym - jest prawo jazdy, karta motorowerowa lub
rowerowa, jeżeli osoba uprawniona ukończyła 15 lat.
2. Kartę
rowerową lub motorowerową może uzyskać osoba, która wykazała się niezbędnymi
kwalifikacjami i osiągnęła wymagany wiek: 10 lat w przypadku karty rowerowej i
13 lat w przypadku karty motorowerowej.
3. Kierować
rowerem wieloosobowym oraz przewozić na rowerze inną osobę może osoba, która
ukończyła 17 lat, a kierować po jezdni wózkiem inwalidzkim poruszanym siłą
mięśni kierującego - osoba, która ukończyła 13 lat.
Art. 97. 1. Dokument stwierdzający uprawnienie do
kierowania pojazdem wydaje, za opłatą, starosta właściwy ze względu na miejsce
zamieszkania osoby ubiegającej się, a w uzasadnionych przypadkach - właściwy ze
względu na miejsce czasowego pobytu, z zastrzeżeniem ust. 2.
2. Kartę
rowerową wydaje nieodpłatnie dyrektor szkoły podstawowej, gimnazjum, szkoły
ponadgimnazjalnej oraz szkoły ponadpodstawowej.
2a. Kartę
motorowerową wydaje nieodpłatnie dyrektor gimnazjum, szkoły ponadgimnazjalnej
lub szkoły ponadpodstawowej.
3. Szefom
i cudzoziemskiemu personelowi przedstawicielstw dyplomatycznych, urzędów
konsularnych i misji specjalnych państw obcych oraz organizacji
międzynarodowych, korzystających z przywilejów i immunitetów dyplomatycznych
lub konsularnych na mocy ustaw, umów bądź powszechnie uznanych zwyczajów
międzynarodowych lub na zasadzie wzajemności, oraz innym osobom korzystającym z
tych przywilejów i immunitetów uprawnienie do kierowania pojazdem wydaje, za
opłatą, wojewoda mazowiecki, na wniosek ministra właściwego do spraw
zagranicznych.
3a. Żołnierzom
zasadniczej służby wojskowej dokument stwierdzający uprawnienie do kierowania
pojazdem wydaje na czas nie dłuższy niż jeden rok dowódca jednostki wojskowej.
3b. Po
zakończeniu zasadniczej służby wojskowej wydany przez dowódcę jednostki
dokument stwierdzający uprawnienie do kierowania pojazdem podlega wymianie na
dokument, o którym mowa w ust. 1.
4. Kierujący
może posiadać tylko jedno ważne krajowe prawo jazdy lub pozwolenie do
kierowania tramwajem.
projekty ustaw
Art. 98. 1. Osoba, posiadająca uprawnienie do
kierowania pojazdem, jest obowiązana zawiadomić starostę w terminie
nieprzekraczającym 30 dni o utracie prawa jazdy, pozwolenia do kierowania
tramwajem lub świadectwa kwalifikacji, o zniszczeniu tych dokumentów w stopniu
powodującym ich nieczytelność, a także o zmianie stanu faktycznego wymagającego
zmiany danych w nich zawartych.
2. W
sytuacji, o której mowa w ust. 1, starosta, na wniosek osoby uprawnionej,
wydaje za opłatą wtórnik dokumentu pod warunkiem:
1) złożenia, pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe
zeznania, oświadczenia o utracie dokumentu;
2) zwrotu zniszczonego dokumentu albo
3) zwrotu dokumentu wymagającego zmiany danych.
3. W
razie odzyskania utraconego dokumentu, o którym mowa w ust. 1, dokument ten
należy zwrócić do starosty.
4. W
razie utraty lub zniszczenia karty rowerowej lub motorowerowej wtórniki tych
dokumentów wydaje organ, który je wydał.
5. W
stosunku do osób, o których mowa w art. 97 ust. 3, organem właściwym w sprawach
określonych w ust. 1-2a jest wojewoda mazowiecki.
orzeczenia sądów
Art. 99. Zadania i kompetencje określone w art. 89
ust. 2 i 3(7), art. 93 ust. 2 i art. 97 ust. 1 nie mogą być
powierzone w drodze porozumienia gminie. Przepis ten nie dotyczy powiatu
warszawskiego(8).
Art. 99a. Minister właściwy do spraw transportu dokona
wyboru producenta blankietów praw jazdy, pozwoleń do kierowania tramwajem i
świadectw kwalifikacji w trybie określonym przepisami o zamówieniach
publicznych.
Art. 100. 1. Minister właściwy do spraw
transportu w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych,
uwzględniając konieczność prawidłowego zabezpieczenia praw jazdy przed
podrobieniem, przerobieniem lub kradzieżą, określi, w drodze rozporządzenia:
1) wzory dokumentów stwierdzających uprawnienia do kierowania
pojazdami oraz ich opis;
2) szczegółowe czynności organów w sprawach związanych z wydawaniem
dokumentów, cofaniem i przywracaniem uprawnień do kierowania, z wydawaniem
świadectw kwalifikacji oraz wzory dokumentów stosowanych w tych sprawach.
2. Minister
Obrony Narodowej, kierując się koniecznością zapewnienia zgodności tego
dokumentu z obowiązującym podziałem uprawnień oraz mając na uwadze skrócenie
okresu niezbędnego do uzyskania prawa jazdy, określi, w drodze rozporządzenia,
wzór i opis dokumentu stwierdzającego uprawnienie do kierowania pojazdem przez
żołnierza zasadniczej służby wojskowej.
akty wykonawcze
projekty ustaw
Rozdział 1a
Centralna
ewidencja kierowców
Art. 100a. 1. Tworzy się centralną ewidencję
kierowców, zwaną dalej "ewidencją".
2. W
ewidencji gromadzi się dane o osobach posiadających lub którym cofnięto
uprawnienia do kierowania pojazdami silnikowymi lub tramwajami, zwane dalej
"uprawnieniami".
3. W
ewidencji gromadzi się także dane o osobach nieposiadających uprawnień, w
stosunku do których orzeczono środek karny w postaci zakazu prowadzenia
pojazdów.
4. Ewidencję
prowadzi minister właściwy do spraw administracji publicznej w systemie
teleinformatycznym. W rozumieniu niniejszej ustawy minister ten jest
administratorem danych zgromadzonych w ewidencji.
Art. 100b. 1. W ewidencji gromadzi się dane o
osobach nią objętych:
1) imię i nazwisko;
1a) datę i miejsce urodzenia;
2) numer ewidencyjny Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji
Ludności (PESEL);
3) adres zamieszkania;
4) rodzaj oraz zakres uzyskanego uprawnienia;
5) datę uzyskania pierwszego uprawnienia, a w przypadku jego
cofnięcia - także datę ponownego uzyskania uprawnienia;
6) datę ważności uprawnienia;
7) numer dokumentu stwierdzającego uprawnienie;
8) ograniczenia dotyczące uprawnienia;
9) nazwę organu, który wydał dokument stwierdzający uprawnienie;
10) dotyczące:
a) zatrzymania dokumentu stwierdzającego uprawnienie oraz jego
zwrócenia,
b) cofnięcia uprawnienia oraz jego przywrócenia,
c) utraty dokumentu stwierdzającego uprawnienie oraz jego
odnalezienia,
d) zastosowania środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów;
11) zakres i numer zaświadczenia ADR, o którym mowa w przepisach o
przewozie drogowym towarów niebezpiecznych, a także okres, na jaki zostało ono
wydane.
2. Dane,
o których mowa w ust. 1, przekazują do ewidencji:
1) wymienione w pkt 1-9 - organ właściwy w sprawach wydawania
dokumentów stwierdzających uprawnienia do kierowania pojazdami, niezwłocznie po
wydaniu dokumentu stwierdzającego uprawnienie;
2) wymienione w pkt 10:
a) w lit. a - odpowiednio do swoich kompetencji: właściwa jednostka
organizacyjna Policji, Inspekcji Transportu Drogowego lub Żandarmerii
Wojskowej, organ właściwy w sprawach wydawania dokumentów stwierdzających
uprawnienia do kierowania pojazdami, prokurator, sąd, kolegium do spraw
wykroczeń lub inny organ uprawniony do orzekania w sprawach o wykroczenia w
trybie dyscyplinarnym(9), niezwłocznie po dokonaniu tych
czynności,
b) w lit. b - organ właściwy w sprawach wydawania dokumentów
stwierdzających uprawnienia do kierowania pojazdami, niezwłocznie po podjęciu
decyzji o dokonaniu tych czynności,
c) w lit. c - organ właściwy w sprawach wydawania dokumentów
stwierdzających uprawnienia do kierowania pojazdami, niezwłocznie po uzyskaniu
informacji o wystąpieniu tych zdarzeń,
d) w lit. d - sąd, kolegium do spraw wykroczeń lub inny organ
uprawniony do orzekania w sprawach o wykroczenia w trybie dyscyplinarnym(10),
niezwłocznie po uprawomocnieniu się orzeczenia;
3) wymienione w pkt 11 - podmiot prowadzący kursy dokształcające
dla kierowców przewożących towary niebezpieczne, o których mowa w przepisach o
przewozie drogowym towarów niebezpiecznych.
3. Dane,
o których mowa w ust. 1 pkt 10 lit. d, zgromadzone w ewidencji, podlegają
usunięciu z tej ewidencji, jeżeli skazanie, na podstawie którego orzeczono
środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów, uległo zatarciu. Informacje
o zatarciu przekazuje do ewidencji Biuro Informacyjne Krajowego Rejestru
Karnego.
4. Administrator
danych przetwarzający dane osobowe na potrzeby ewidencji jest zwolniony z
obowiązku informacyjnego określonego w art. 25 ust. 1 ustawy, o której mowa w
art. 80b ust. 4.
Art. 100c. 1. Dane zgromadzone w ewidencji
udostępnia się, o ile są one niezbędne do realizacji ich ustawowych zadań,
następującym podmiotom:
1) Policji;
1a) Inspekcji Transportu Drogowego;
2) Żandarmerii Wojskowej;
3) Straży Granicznej;
4) Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu;
5) Wojskowym Służbom Informacyjnym;
6) sądom;
7) prokuraturze;
8) starostom;
9) Szefowi Krajowego Centrum Informacji Kryminalnych;
10) organom celnym.
2. Dane
zgromadzone w ewidencji udostępnia się także na wniosek osoby, której one
dotyczą.
3. Minister
właściwy do spraw administracji publicznej może udostępnić, w formie
zaświadczenia, dane zgromadzone w ewidencji innym podmiotom niż wymienione w
ust. 1 i 2, w tym osobom fizycznym, osobom prawnym lub jednostkom
organizacyjnym nieposiadającym osobowości prawnej, jeżeli wykażą swój
uzasadniony interes.
4. Dane
zgromadzone w ewidencji udostępnia się, z zastrzeżeniem ust. 5, na pisemny,
umotywowany wniosek zainteresowanego podmiotu.
5. Minister
właściwy do spraw administracji publicznej może wyrazić zgodę, w drodze
decyzji, na udostępnienie danych zgromadzonych w ewidencji podmiotom, o których
mowa w ust. 1, albo ich jednostkom organizacyjnym, za pomocą urządzeń
teletransmisji danych, bez konieczności składania pisemnego wniosku, jeżeli
spełniają łącznie następujące warunki:
1) posiadają urządzenia umożliwiające odnotowanie w systemie, kto,
kiedy, w jakim celu oraz jakie dane uzyskał;
2) posiadają zabezpieczenia techniczne i organizacyjne
uniemożliwiające wykorzystanie danych niezgodnie z celem ich uzyskania;
3) jest to uzasadnione specyfiką lub zakresem wykonywanych zadań
albo prowadzonej działalności.
projekty ustaw
Art. 100d. 1. Udostępnienie danych zgromadzonych
w ewidencji następuje:
1) dla podmiotów, o których mowa w art. 100c ust. 1 i 2 -
nieodpłatnie;
2) dla podmiotów, o których mowa w art. 100c ust. 3 - odpłatnie.
2. Opłaty
pobrane za udostępnienie danych z ewidencji stanowią przychód środka
specjalnego będącego w dyspozycji ministra właściwego do spraw administracji
publicznej i są przeznaczone na inwestycje związane z rozwojem i eksploatacją
bazy technicznej ewidencji.
projekty ustaw
Art. 100e. 1. Minister właściwy do spraw administracji
publicznej, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych,
transportu oraz finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób prowadzenia ewidencji;
2) warunki i sposób współdziałania podmiotów, które przekazują dane
do ewidencji;
3) rodzaj danych zgromadzonych w ewidencji, które mogą być
udostępnione poszczególnym podmiotom, o których mowa w art. 100c ust. 1-3;
4) wysokość opłat za udostępnienie danych zgromadzonych w ewidencji
oraz warunki i sposób ich wnoszenia.
2. W
rozporządzeniu należy uwzględnić w szczególności:
1) organizację systemu teleinformatycznego, w którym prowadzona
jest ewidencja;
2) nieprzekraczalne terminy przekazywania danych do ewidencji oraz
sposób ich przekazywania;
3) zakres danych udostępnianych poszczególnym podmiotom;
4) zróżnicowaną wysokość opłat w zależności od zakresu
udostępnianych danych.
akty wykonawcze
Rozdział 2
Szkolenie
i egzaminowanie
Art. 101. Osoba ubiegająca się o uprawnienie do
kierowania pojazdem silnikowym albo tramwajem może rozpocząć szkolenie
najwcześniej 3 miesiące przed osiągnięciem wieku wymaganego do uzyskania prawa
jazdy albo pozwolenia, a jeżeli osobą tą jest uczeń szkoły, której program
nauczania obejmuje szkolenie osób ubiegających się o prawo jazdy, okres ten
wynosi 12 miesięcy.
Art. 102. 1. Szkolenie osoby ubiegającej się o
wydanie uprawnienia do kierowania pojazdem silnikowym albo tramwajem prowadzone
jest w ośrodku szkolenia kierowców.
2. Ośrodek
szkolenia kierowców może być prowadzony na podstawie zezwolenia przez
przedsiębiorcę, szkołę lub jednostkę resortu obrony narodowej.
Art. 103. 1. Starosta wydaje zezwolenie na
prowadzenie szkolenia przedsiębiorcy, który złożył wniosek o jego wydanie i
który spełnia następujące wymagania:
1) ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terenie Rzeczypospolitej
Polskiej;
2) posiada warunki lokalowe, wyposażenie dydaktyczne, plac do
wykonywania manewrów, gwarantujące przeprowadzenie szkolenia zgodnie z jego
szczegółowymi warunkami, oraz co najmniej jeden pojazd przystosowany do nauki
jazdy;
3) zatrudnia co najmniej jednego instruktora lub sam jest
instruktorem;
4) nie jest podmiotem, w stosunku do którego wszczęto postępowanie
likwidacyjne lub upadłościowe;
5) nie zalega z uiszczaniem podatków, opłat lub składek na
ubezpieczenie społeczne;
6) nie był prawomocnie skazany za przestępstwo popełnione w celu
osiągnięcia korzyści majątkowej lub przestępstwo przeciwko dokumentom.
2. Wymagania
określone w ust. 1 pkt 6 dotyczą osoby fizycznej lub członków organów osoby
prawnej lub nieposiadającej osobowości prawnej jednostki organizacyjnej.
3. Do
wniosku o wydanie zezwolenia przedsiębiorca załącza:
1) dokument określający status jednostki, będącej osobą prawną lub
nieposiadającą osobowości prawnej jednostką organizacyjną, albo dokument
stwierdzający tożsamość osoby w przypadku osoby fizycznej;
2) zaświadczenie z Krajowego Rejestru Karnego stwierdzające
niekaralność za przestępstwo popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej
lub przestępstwo przeciwko dokumentom;
3) dokumenty potwierdzające spełnienie pozostałych wymogów
określonych w ust. 1.
4. Starosta
wydaje zezwolenie na prowadzenie szkolenia szkole, która złożyła wniosek o jego
wydanie i która spełnia następujące wymagania:
1) w programie nauczania szkoły przewidziane jest uzyskanie przez
uczniów umiejętności kierowania pojazdem silnikowym;
2) posiada warunki lokalowe, wyposażenie dydaktyczne, plac do
wykonywania manewrów, gwarantujące przeprowadzenie szkolenia zgodnie z jego
szczegółowymi warunkami, oraz co najmniej jeden pojazd przystosowany do nauki
jazdy;
3) zatrudnia co najmniej jednego nauczyciela będącego instruktorem.
5. Do
wniosku o wydanie zezwolenia szkoła załącza:
1) dokument określający status szkoły;
2) dokumenty potwierdzające spełnienie pozostałych wymogów
określonych w ust. 4.
6. Przepisy
ust. 4 i ust. 5 stosuje się odpowiednio do jednostek resortu obrony narodowej.
Art. 103a. Starosta odmawia wydania zezwolenia, o
którym mowa w art. 102 ust. 2, przedsiębiorcy, szkole lub jednostce resortu
obrony narodowej w przypadku niespełnienia wymagań określonych w art. 103.
Art. 104. 1. Starosta cofa zezwolenie, jeżeli
przedsiębiorca, szkoła lub jednostka resortu obrony narodowej:
1) prowadzi szkolenie niezgodnie z przepisami;
2) wydaje niezgodne ze stanem faktycznym zaświadczenie o ukończeniu
szkolenia;
3) uniemożliwia przeprowadzenie kontroli, o której mowa w art. 108
ust. 2 pkt 1.
2. Ponowne
zezwolenie nie może być wydane wcześniej niż po upływie 2 lat od dnia, w którym
decyzja o cofnięciu zezwolenia stała się ostateczna.
Art. 105. 1. Szkolenie osoby ubiegającej się o
uprawnienie do kierowania pojazdem silnikowym albo tramwajem jest prowadzone
przez instruktora, z zastrzeżeniem ust. 3.
2. Instruktorem
jest osoba, która:
1) ma co najmniej wykształcenie średnie;
2) posiada, przez okres co najmniej 3 lat, uprawnienie do
kierowania pojazdami rodzaju objętego szkoleniem;
3) przedstawiła orzeczenie lekarskie o braku przeciwwskazań
zdrowotnych do kierowania pojazdem oraz orzeczenie psychologiczne o braku
przeciwwskazań psychologicznych do kierowania pojazdem;
4) ukończyła kurs kwalifikacyjny w jednostce upoważnionej przez
starostę;
5) zdała egzamin przed komisją powołaną przez wojewodę;
6) nie była karana wyrokiem sądu lub orzeczeniem kolegium do
spraw wykroczeń(11) za przestępstwo lub wykroczenie przeciwko
bezpieczeństwu w ruchu drogowym;
7) została wpisana do ewidencji instruktorów.
3. Szkolenie
w zakresie udzielania pomocy przedlekarskiej jest prowadzone przez osobę, która
spełnia co najmniej jeden z warunków określonych w pkt 1-3:
1) wykonuje zawód lekarza lub pielęgniarki;
2) posiada kwalifikacje instruktora Polskiego Czerwonego Krzyża;
3) posiada kwalifikacje ratownika medycznego.
orzeczenia sądów
Art. 106. 1. Starosta dokonuje wpisu osoby do
ewidencji instruktorów, jeżeli spełnia ona warunki określone w art. 105 ust. 2
pkt 1-6, i wydaje jej legitymację instruktora na okres wynikający z terminów
badań, o których mowa w art. 115a ust. 2.
2. Instruktor
podlega kontrolnym badaniom lekarskim i badaniom psychologicznym, o których
mowa w art. 115a ust. 2.
3. Instruktor
jest obowiązany posiadać w czasie szkolenia legitymację instruktora i okazywać
ją na żądanie.
projekty ustaw
Art. 107. 1. Starosta skreśla instruktora z
ewidencji, jeżeli instruktor:
1) nie spełnia warunków określonych w art. 105 ust. 2 pkt 1-6;
2) nie przedstawił orzeczenia lekarskiego o braku przeciwwskazań
zdrowotnych do kierowania pojazdem lub orzeczenia psychologicznego o braku
przeciwwskazań psychologicznych do kierowania pojazdem;
3) nie zdał egzaminu, o którym mowa w art. 108 ust. 2 pkt 2, w
wyznaczonym terminie;
4) dopuścił się rażącego naruszenia przepisów w zakresie szkolenia.
2. W
przypadku skreślenia instruktora z ewidencji z przyczyny określonej w ust. 1
pkt 4, ponowny wpis do ewidencji nie może być dokonany wcześniej niż po upływie
2 lat od dnia, w którym decyzja o skreśleniu stała się ostateczna.
Art. 108. 1. Starosta sprawuje nadzór nad
szkoleniem.
2. Organ
sprawujący nadzór może w szczególności:
1) kontrolować dokumentację i działalność związaną ze szkoleniem;
2) w uzasadnionych przypadkach skierować instruktora na egzamin, o
którym mowa w art. 105 ust. 2 pkt 5.
Art. 109. 1. Egzamin państwowy sprawdzający
kwalifikacje osoby ubiegającej się o uprawnienie do kierowania pojazdem oraz
osoby, o której mowa w art. 114, przeprowadza egzaminator zatrudniony przez
dyrektora wojewódzkiego ośrodka ruchu drogowego:
1) na podstawie umowy o pracę - w zakresie wszystkich kategorii
prawa jazdy;
2) na podstawie umowy zlecenia - w zakresie pozwolenia do
kierowania tramwajem.
2. Egzamin
państwowy jest organizowany w:
1) wojewódzkim ośrodku ruchu drogowego - w zakresie wszystkich
kategorii prawa jazdy;
2) przedsiębiorstwie komunikacji publicznej, upoważnionym przez
starostę - w zakresie pozwolenia do kierowania tramwajem.
3. Egzamin
państwowy w zakresie wszystkich kategorii prawa jazdy jest przeprowadzany w
mieście wojewódzkim lub w zależności od potrzeb w mieście na prawach powiatu,
albo w mieście, w którym do dnia 31 grudnia 1998 r. funkcjonował wojewódzki
ośrodek ruchu drogowego.
4. Sprawdzenia
kwalifikacji osoby ubiegającej się o kartę rowerową lub motorowerową dokonują:
1) nauczyciel wychowania komunikacyjnego uprawniony przez dyrektora
szkoły;
2) policjant posiadający specjalistyczne przeszkolenie z zakresu
ruchu drogowego;
3) egzaminator.
Art. 110. 1. Egzaminatorem może być osoba, która:
1) jest obywatelem polskim;
2) posiada wykształcenie wyższe;
3) posiada prawo jazdy kategorii B przez okres co najmniej 6 lat
oraz uprawnienie do kierowania pojazdami rodzaju objętego egzaminowaniem przez
okres co najmniej 1 roku;
4) przedstawiła orzeczenie lekarskie o braku przeciwwskazań
zdrowotnych do kierowania pojazdem oraz orzeczenie psychologiczne o braku
przeciwwskazań psychologicznych do kierowania pojazdem;
5) nie była karana wyrokiem sądu lub orzeczeniem kolegium do
spraw wykroczeń(12) za przestępstwo lub wykroczenie przeciwko
bezpieczeństwu w ruchu drogowym;
6) ukończyła kurs kwalifikacyjny w jednostce upoważnionej przez
ministra właściwego do spraw transportu;
7) uczestniczyła w 7 egzaminach państwowych w charakterze
obserwatora oraz przeprowadziła co najmniej 3 takie egzaminy pod kierunkiem
egzaminatora wyznaczonego przez dyrektora wojewódzkiego ośrodka ruchu drogowego
i uzyskała pozytywną opinię;
8) zdała egzamin przed komisją weryfikacyjną powołaną przez:
a) ministra właściwego do spraw transportu - w zakresie sprawdzania
kwalifikacji na wszystkie kategorie prawa jazdy, z wyjątkiem kategorii T,
b) starostę - w zakresie sprawdzania kwalifikacji na prawo jazdy
kategorii T lub pozwolenie do kierowania tramwajem;
9) daje rękojmię należytego wykonywania swoich obowiązków;
10) została wpisana do ewidencji egzaminatorów prowadzonej przez
wojewodę.
2. Wymagań,
o których mowa w ust. 1 pkt 2, 6 i 7, nie stosuje się do egzaminatora osoby
ubiegającej się o prawo jazdy kategorii T lub o pozwolenie do kierowania
tramwajem.
Art. 110a. 1. Egzaminator zobowiązany jest do:
1) rzetelnego i bezstronnego wykonywania powierzonych zadań;
2) rozwijania wiedzy zawodowej i podnoszenia kwalifikacji;
3) godnego zachowania w czasie wykonywania obowiązków.
2. Egzaminator
zatrudniony w wojewódzkim ośrodku ruchu drogowego nie może jednocześnie
prowadzić szkoleń dla kandydatów na kierowców, szkoły nauki jazdy ani być jej
właścicielem lub współwłaścicielem.
3. Egzaminator
w czasie wykonywania obowiązków zawodowych podlega ochronie przysługującej
funkcjonariuszowi publicznemu.
Art. 111. 1. Wojewoda dokonuje wpisu osoby do
ewidencji egzaminatorów, jeżeli spełnia ona warunki określone w art. 110 ust. 1
pkt 1-9.
2. Dyrektor
wojewódzkiego ośrodka ruchu drogowego wydaje na okres wynikający z terminów
badań, o których mowa w art. 115a ust. 2, legitymację egzaminatora osobie, o
której mowa w ust. 1, zatrudnionej w wojewódzkim ośrodku ruchu drogowego.
3. Egzaminator
podlega kontrolnym badaniom lekarskim i psychologicznym w terminach, o których
mowa w art. 115a ust. 2.
4. Egzaminator
zatrudniony w wojewódzkim ośrodku ruchu drogowego podlega corocznie szkoleniu
organizowanemu przez dyrektora wojewódzkiego ośrodka ruchu drogowego.
5. Egzaminator
jest obowiązany posiadać w czasie prowadzenia egzaminów legitymację
egzaminatora oraz okazywać ją na żądanie.
projekty ustaw
Art. 112. 1. Nadzór nad przeprowadzaniem
egzaminów państwowych sprawuje wojewoda.
2. Organ
sprawujący nadzór może w szczególności:
1) kontrolować dokumentację i działalność związaną z
egzaminowaniem;
2) przerwać lub unieważnić egzamin państwowy prowadzony niezgodnie
z przepisami;
3) w razie stwierdzenia rażących uchybień zawiesić działalność
odpowiedniej jednostki w zakresie prowadzenia egzaminów państwowych - do czasu
usunięcia uchybień;
4) w uzasadnionych przypadkach skierować egzaminatora na egzamin, o
którym mowa w art. 110 ust. 1 pkt 8.
Art. 113. 1. Wojewoda skreśla egzaminatora z
ewidencji, jeżeli:
1) nie spełnia warunków określonych w art. 110 ust. 1 pkt 1-9;
2) nie odbył okresowego szkolenia;
3) nie przedstawił orzeczenia lekarskiego o braku przeciwwskazań
zdrowotnych do kierowania pojazdem lub orzeczenia psychologicznego o braku
przeciwwskazań psychologicznych do kierowania pojazdem;
4) nie zdał egzaminu, o którym mowa w art. 110 ust. 1 pkt 8, w
wyznaczonym terminie;
5) naruszył zasady egzaminowania.
2. W
przypadku skreślenia egzaminatora z ewidencji z przyczyny określonej w ust. 1
pkt 5, ponowny wpis do ewidencji nie może być dokonany wcześniej niż po upływie
2 lat od dnia, w którym decyzja o skreśleniu stała się ostateczna.
1) osoba posiadająca uprawnienie do kierowania pojazdem, skierowana
decyzją starosty:
a) w razie uzasadnionych zastrzeżeń co do jej kwalifikacji,
b) na wniosek komendanta wojewódzkiego Policji, w razie przekroczenia
24 punktów otrzymanych na podstawie art. 130 ust. 1;
2) osoba ubiegająca się o:
a) przywrócenie uprawnienia do kierowania pojazdem cofniętego na
okres przekraczający 1 rok lub w związku z utratą kwalifikacji,
b) zwrot zatrzymanego prawa jazdy lub pozwolenia do kierowania
tramwajem, którego była pozbawiona na okres przekraczający 1 rok.
2. Zadanie
i kompetencja określone w ust. 1 pkt 1 nie mogą być powierzone w drodze
porozumienia gminie. Przepis ten nie dotyczy powiatu warszawskiego(13).
3. W
stosunku do osób, o których mowa w art. 97 ust. 3, decyzję o skierowaniu na
kontrolne sprawdzenie kwalifikacji, w przypadkach określonych w ust. 1 pkt 1,
wydaje wojewoda mazowiecki.
4. W
przypadkach określonych w ust. 1 pkt 2 dokument stwierdzający uprawnienie do
kierowania pojazdem wydaje się po zdaniu, przez osobę ubiegającą się o jego
wydanie, odpowiedniego do rodzaju uprawnienia egzaminu państwowego
sprawdzającego kwalifikacje.
orzeczenia sądów
Art. 115. 1. Minister właściwy do spraw transportu
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych oraz Ministrem
Obrony Narodowej, uwzględniając konieczność właściwego przygotowania osób
ubiegających się o wydanie uprawnień do kierowania pojazdami oraz zapewnienie
obiektywnego sprawdzenia ich kwalifikacji, określi, w drodze rozporządzenia:
1) wymagania w stosunku do podmiotów prowadzących szkolenie w
zakresie wyposażenia dydaktycznego, warunków lokalowych, placu manewrowego,
pojazdów przeznaczonych do szkolenia;
2) wymagania w stosunku do podmiotów prowadzących egzaminy
państwowe w zakresie wyposażenia, warunków lokalowych, placu manewrowego i
pojazdów przeznaczonych do egzaminowania;
3) program szkolenia osób ubiegających się o uprawnienia do
kierowania pojazdami silnikowymi, tramwajami oraz kandydatów na instruktorów i
egzaminatorów;
4) warunki i tryb:
a) uzyskiwania uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi i
tramwajami, szkolenia i egzaminowania osób ubiegających się o te uprawnienia
lub podlegających sprawdzeniu kwalifikacji oraz wzory dokumentów z tym
związanych,
b) szkolenia i egzaminowania kandydatów na instruktorów i
egzaminatorów, pracy komisji egzaminacyjnych oraz wzory dokumentów z tym
związanych.
2. Minister
właściwy do spraw transportu, uwzględniając koszty związane z prowadzeniem
egzaminów sprawdzających kwalifikacje oraz koszty związane z wydawaniem
dokumentów, określi, w drodze rozporządzenia:
1) wysokość opłat za sprawdzenie kwalifikacji kandydatów na
instruktorów i instruktorów oraz wysokość wynagrodzenia członków komisji
sprawdzających ich kwalifikacje;
2) wysokość opłat za sprawdzenie kwalifikacji osób ubiegających się
o wydanie uprawnienia do kierowania pojazdami lub podlegających sprawdzeniu
kwalifikacji;
3) wysokość stawek wynagrodzenia egzaminatorów zatrudnionych na
podstawie umowy zlecenia;
4) wysokość opłat za wydanie prawa jazdy, pozwolenia do kierowania
tramwajem, świadectwa kwalifikacji, legitymacji instruktora i egzaminatora.
akty wykonawcze
projekty ustaw
Rozdział 2a
Wymagania
w stosunku do kierowców wykonujących transport drogowy
Art. 115a. 1. Kierowca pojazdu samochodowego
przeznaczonego konstrukcyjnie do przewozu osób oraz kierowca pojazdu
samochodowego lub zespołu pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej
przekraczającej 7,5 t jest zobowiązany uzyskać świadectwo kwalifikacji, o ile
pojazdem wykonywana jest działalność gospodarcza w zakresie przewozu osób lub
rzeczy.
2. Kierowca,
o którym mowa w ust. 1, podlega:
1) kontrolnym badaniom lekarskim przeprowadzanym w celu stwierdzenia
istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem. Badanie
jest przeprowadzane przed wydaniem pierwszego świadectwa kwalifikacji,
następnie w wieku do 55 lat - co 5 lat i w wieku powyżej 55 lat corocznie;
2) badaniom psychologicznym przeprowadzanym w celu stwierdzenia
istnienia lub braku przeciwwskazań psychologicznych do kierowania pojazdem
przed wydaniem pierwszego świadectwa kwalifikacji i następnie w ciągu roku od
ukończenia 55 lat.
3. Badania,
o których mowa, wykonywane są na koszt:
1) przedsiębiorcy wykonującego działalność gospodarczą w zakresie
przewozu osób lub rzeczy - w przypadku osoby przez niego zatrudnionej lub
osobiście wykonującej tę działalność;
2) przedstawiła zaświadczenie o ukończeniu odpowiedniego kursu
dokształcającego:
a) kierowców przewożących rzeczy - kierowca samochodu ciężarowego
lub zespołu pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 7,5 t,
b) kierowców przewożących osoby - kierowca pojazdu samochodowego
przeznaczonego konstrukcyjnie do przewozu powyżej 5 osób łącznie z kierowcą;
3) przedstawiła orzeczenie lekarskie o braku przeciwwskazań
zdrowotnych do kierowania pojazdem;
4) przedstawiła orzeczenie psychologiczne o braku przeciwwskazań
psychologicznych do kierowania pojazdem.
2. Świadectwo
kwalifikacji wydaje starosta:
1) na okres wynikający z terminów badań, o których mowa w art. 115a
ust. 2;
2) za opłatą, której koszt ponosi:
a) przedsiębiorca wykonujący działalność gospodarczą w zakresie
przewozu osób lub rzeczy - w przypadku osoby przez niego zatrudnionej lub
osobiście wykonujący tę działalność,
b) osoba zainteresowana - w innych przypadkach.
projekty ustaw
Art. 115c. 1. Kursy dokształcające, o których
mowa w art. 115b ust. 1 pkt 2, prowadzone są w wojewódzkim ośrodku ruchu
drogowego.
2. Nadzór
nad prowadzeniem kursów sprawuje wojewoda. W ramach nadzoru wojewoda może:
1) kontrolować sposób prowadzenia kursu oraz dokumentację z nim
związaną;
2) zawiesić prowadzenie kursu do czasu usunięcia nieprawidłowości.
3. Minister
właściwy do spraw transportu, mając na względzie podniesienie kwalifikacji
zawodowych kierowców wykonujących transport drogowy, określi, w drodze
rozporządzenia:
1) program kursów dokształcających;
2) wzór zaświadczenia o ukończeniu kursu dokształcającego;
3) szczegółowe zasady przeprowadzania kontroli, o której mowa w
ust. 2 pkt 1.
akty wykonawcze
projekty ustaw
Art. 115d. 1. Kierujący pojazdem przewożącym
towary niebezpieczne, w stosunku do którego jest wymagane ukończenie kursu
dokształcającego na podstawie przepisów o przewozie drogowym towarów
niebezpiecznych, kierujący pojazdem uprzywilejowanym oraz kierujący tramwajem podlegają
badaniom, o których mowa w art. 115a ust. 2.
2. Kierujący,
o których mowa w ust. 1, są obowiązani posiadać świadectwo kwalifikacji
wydawane na podstawie przedstawionych orzeczeń, o których mowa w art. 115b ust.
1 pkt 3 i 4. Przepisy art. 115b ust. 2 stosuje się odpowiednio.
3. Przepisów
ust. 1 i 2 nie stosuje się wobec kierującego, o którym mowa w ust. 1,
spełniającego jednocześnie warunki określone w art. 115a ust. 1. W stosunku do
tej osoby stosuje się przepisy art. 115a i 115b.
projekty ustaw
Art. 115e. (skreślony).
projekty ustaw
Rozdział 3
Wojewódzki
ośrodek ruchu drogowego
Art. 116. 1. Zarząd województwa tworzy, po
uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw transportu, wojewódzkie ośrodki
ruchu drogowego na obszarze województwa.
2. Ośrodek
jest samorządową wojewódzką osobą prawną.
3. Zarząd
województwa sprawuje nadzór nad ośrodkiem.
Art. 117. 1. Do zadań ośrodka należy
organizowanie egzaminów państwowych sprawdzających kwalifikacje osób
ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami oraz kierujących
pojazdami.
2. Ośrodek
może wykonywać inne zadania z zakresu bezpieczeństwa ruchu drogowego.
3. Ośrodek
może wykonywać działalność gospodarczą, której wyniki będą przeznaczane na
działalność, o której mowa w ust. 1 i 2.
2. Dyrektor
jest powoływany i odwoływany przez zarząd województwa.
3. Zarząd
województwa ustala wynagrodzenie dyrektora.
Art. 119. 1. Ośrodek prowadzi samodzielną
gospodarkę finansową na zasadach określonych w niniejszej ustawie.
2. Przychodami
ośrodka są:
1) wpływy z opłat za przeprowadzanie egzaminów osób ubiegających
się o uprawnienia do kierowania pojazdami;
2) wpływy za wykonanie innych zadań z zakresu bezpieczeństwa ruchu
drogowego;
3) wpływy z działalności, o której mowa w art. 117 ust. 3.
3. Rozchodami
ośrodka są wydatki na:
1) bieżące utrzymanie ośrodka;
2) prowadzenie egzaminów państwowych w zakresie prawa jazdy
poszczególnych kategorii i pozwolenia do kierowania tramwajem;
3) inwestycje związane z działalnością ośrodka, o której mowa w
art. 117;
4) poprawę bezpieczeństwa ruchu drogowego na obszarze województwa,
w szczególności na popularyzację przepisów o ruchu drogowym i podnoszenie
kultury jazdy kierowców, na które ośrodek może przeznaczyć pozostałe wolne
środki, niewykorzystane na wydatki, o których mowa w pkt 1-3.
4. (skreślony).
5. Ośrodek
może zaciągać kredyty, za zgodą zarządu województwa, na zasadach ogólnych.
6. Składniki
majątkowe nabyte w ramach pierwszego wyposażenia ośrodka tworzą jego fundusz założycielski.
7. Ośrodek
prowadzi odrębnie ewidencję przychodów i kosztów związanych z prowadzeniem
szkolenia lub egzaminowaniem jako działalnością oświatową i odrębnie dla każdej
innej działalności.
Art. 120. 1. Zarząd województwa nadaje ośrodkowi
statut.
2. Statut
ośrodka określa w szczególności jego organizację i warunki tworzenia oddziałów
terenowych.
Art. 121. Minister właściwy do spraw transportu
określi, w drodze rozporządzenia:
1) w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw budżetu, spraw
instytucji finansowych oraz spraw finansów publicznych - szczegółowe warunki
gospodarki finansowej ośrodka oraz szczegółowe warunki ewidencji przychodów i
kosztów, o których mowa w art. 119 ust. 7;
2) w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw pracy - warunki
wynagradzania egzaminatorów.
akty wykonawcze
Rozdział 4
Sprawdzanie
stanu zdrowia i predyspozycji psychicznych do kierowania pojazdami
Art. 122. 1. Badaniu lekarskiemu przeprowadzanemu
w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania
pojazdem podlegają:
1) osoba ubiegająca się o wydanie prawa jazdy lub świadectwa
kwalifikacji;
2) osoba ubiegająca się o przywrócenie uprawnienia do kierowania
pojazdem cofniętego ze względu na stan zdrowia;
3) kierujący pojazdem skierowany przez organ kontroli ruchu
drogowego, jeżeli:
a) uczestniczy w wypadku drogowym, w którym jest zabity lub ranny,
b) kierował pojazdem w stanie nietrzeźwości lub po użyciu środka
działającego podobnie do alkoholu;
4) kierujący pojazdem skierowany decyzją starosty w przypadkach
nasuwających zastrzeżenia co do stanu zdrowia;
5) osoba niepełnosprawna posiadająca prawo jazdy lub pozwolenie do
kierowania tramwajem, skierowana decyzją starosty na podstawie zawiadomienia
powiatowego lub wojewódzkiego zespołu do spraw orzekania o stopniu
niepełnosprawności;
6) kandydat na instruktora lub egzaminatora osób ubiegających się o
uprawnienia do kierowania pojazdami.
2. Zadanie
i kompetencja określone w ust. 1 pkt 4 nie mogą być powierzone w drodze
porozumienia gminie. Przepis ten nie dotyczy powiatu warszawskiego(14).
3. W
stosunku do osób, o których mowa w art. 97 ust. 3, decyzję o skierowaniu na
badanie lekarskie, w trybie określonym w ust. 1 pkt 4, wydaje wojewoda
mazowiecki.
4. Badanie
lekarskie, o którym mowa w ust. 1 oraz w art. 115a ust. 2, przeprowadza i
wykonuje uprawniony lekarz.
5. Przepisy
ust. 1 pkt 1-4 stosuje się odpowiednio do kierującego tramwajem.
6. Badanie
lekarskie wykonywane jest na koszt osoby badanej, chyba że przepisy odrębne
stanowią inaczej.
7. Wykonywanie
badań lekarskich i wydawanie orzeczeń podlega kontroli wojewody.
projekty ustaw
Art. 123. Minister właściwy do spraw zdrowia w
porozumieniu z ministrem właściwym do spraw transportu, ministrem właściwym do
spraw wewnętrznych oraz Ministrem Obrony Narodowej, uwzględniając zróżnicowane
wymagania zdrowotne oraz konieczność przyjęcia obiektywnych i niezbędnych
kryteriów oceny stanu zdrowia, określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe warunki i tryb:
a) kierowania na badania lekarskie i ich przeprowadzania w celu
stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania
pojazdami silnikowymi oraz kierowania tramwajami,
b) wydawania orzeczeń lekarskich stwierdzających istnienie lub brak
przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami,
c) odwoływania się od orzeczeń lekarskich,
d) uzyskiwania uprawnień przez lekarzy przeprowadzających badania
lekarskie;
2) zakres badań lekarskich;
3) dodatkowe kwalifikacje lekarzy przeprowadzających badania
lekarskie;
4) sposób postępowania z dokumentacją związaną z badaniami
lekarskimi oraz wzory stosowanych dokumentów;
5) maksymalne stawki opłat za badania lekarskie.
akty wykonawcze
Art. 124. 1. Badaniu psychologicznemu
przeprowadzanemu w celu orzeczenia istnienia lub braku przeciwwskazań
psychologicznych do kierowania pojazdem podlega:
1) osoba ubiegająca się o świadectwo kwalifikacji;
2) kandydat na instruktora lub egzaminatora osób ubiegających się o
uprawnienia do kierowania pojazdami;
3) kierujący pojazdem silnikowym skierowany, w drodze decyzji,
przez organ kontroli ruchu drogowego, jeżeli:
a) kierował pojazdem w stanie nietrzeźwości lub po użyciu środka
działającego podobnie do alkoholu,
b) przekroczył liczbę 24 punktów otrzymanych na podstawie art. 130
ust. 1;
4) kierujący będący sprawcą wypadku drogowego, w którym jest zabity
lub ranny;
5) kierujący skierowany przez lekarza, jeżeli w wyniku badania
lekarskiego stwierdzona zostanie konieczność przeprowadzenia badania
psychologicznego;
6) osoba skierowana przez kierownika właściwej jednostki
organizacyjnej Sił Zbrojnych, jeżeli jest ona przewidziana do szkolenia na
kierowcę na potrzeby wojska;
7) osoba ubiegająca się o przywrócenie uprawnienia do kierowania
pojazdem silnikowym, cofniętego ze względu na istnienie przeciwwskazań psychologicznych
do kierowania pojazdami.
2. Przepisy
ust. 1 stosuje się odpowiednio do kierującego tramwajem.
3. Badania,
o których mowa w ust. 1 i 2, przeprowadzane są przez uprawnionego do orzekania
psychologa w pracowni psychologicznej posiadającej upoważnienie wojewody.
4. Badanie
psychologiczne wykonywane jest na koszt osoby badanej, chyba że przepisy
odrębne stanowią inaczej.
orzeczenia sądów
projekty ustaw
Art. 124a. 1. Wojewoda wydaje zezwolenie na
przeprowadzanie badań psychologicznych przedsiębiorcy, który złożył wniosek o
jego wydanie i który spełnia następujące wymagania:
1) ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terenie Rzeczypospolitej
Polskiej;
2) posiada zestaw metod badawczych określonych metodyką oraz
warunki lokalowe gwarantujące wykonywanie badań psychologicznych, zgodnie ze
standardami określonymi w metodyce;
3) (15) posiada świadectwo wydane przez Regionalną Izbę
Psychologów potwierdzające zgodność posiadanych metod badawczych oraz warunków
lokalowych ze szczegółowymi warunkami przeprowadzania badań psychologicznych;
4) zatrudnia psychologa uprawnionego do orzekania lub sam jest
uprawnionym psychologiem;
5) nie jest podmiotem, w stosunku do którego wszczęto postępowanie
upadłościowe lub likwidacyjne;
6) nie zalega z uiszczeniem podatków, opłat lub składek na
ubezpieczenie społeczne.
2. Psychologiem
uprawnionym do przeprowadzania badań psychologicznych i orzekania w zakresie
zdolności do prowadzenia pojazdów mechanicznych jest osoba, która:
1) (16) spełnia wymagania określone w art. 7 i 8 oraz
art. 15 ustawy z dnia 8 czerwca 2001 r. o zawodzie psychologa i samorządzie
zawodowym psychologów (Dz. U. Nr 73, poz. 763 i Nr 154, poz. 1798);
2) została wpisana przez wojewodę do ewidencji psychologów
uprawnionych do przeprowadzania badań psychologicznych i orzekania w zakresie
zdolności do prowadzenia pojazdów mechanicznych.
3. Do
wniosku o wydanie zezwolenia przedsiębiorca ubiegający się o jego wydanie
załącza:
1) dokument określający status jednostki, będącej osobą prawną lub
nieposiadającą osobowości prawnej jednostką organizacyjną, albo dokument
stwierdzający tożsamość w przypadku osoby fizycznej;
2) (17) świadectwo, o którym mowa w ust. 1 pkt 3;
3) dokument potwierdzający posiadanie odpowiedniego lokalu wraz z
wykazem pomieszczeń;
4. Zezwolenie
określa zakres wykonywanych badań psychologicznych.
Art. 124b. 1. Wojewoda sprawuje nadzór nad
wykonywaniem badań psychologicznych.
2. W
ramach sprawowanego nadzoru wojewoda prowadzi kontrolę w zakresie:
1) zasad i metodyki przeprowadzanych badań;
2) prowadzonej dokumentacji;
3) wydawanych orzeczeń;
4) warunków lokalowych.
3. Wojewoda
cofa zezwolenie na przeprowadzanie badań psychologicznych, jeżeli:
1) przedsiębiorca nie spełnia wymagań, o których mowa w art. 124a
ust. 1;
2) przedsiębiorca odmówił poddania się kontroli, o której mowa w
ust. 2;
3) zostały stwierdzone naruszenia przepisów w zakresie
przeprowadzania badań psychologicznych.
4. W
przypadku, o którym mowa w ust. 3 pkt 2 i 3, ponowne zezwolenie może być wydane
po upływie roku od dnia, w którym decyzja o cofnięciu zezwolenia stała się
ostateczna.
Art. 125. Minister właściwy do spraw transportu w
porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia, ministrem właściwym do
spraw wewnętrznych oraz Ministrem Obrony Narodowej, uwzględniając konieczność
przyjęcia obiektywnych i niezbędnych kryteriów oceny istnienia lub braku
przeciwwskazań psychologicznych do kierowania pojazdem, określi, w drodze
rozporządzenia:
1) szczegółowe warunki i tryb:
a) kierowania osób na badania psychologiczne,
b) uzyskiwania i cofania uprawnień w zakresie przeprowadzania badań
psychologicznych i orzekania oraz uzyskiwania i cofania zezwoleń
przedsiębiorcom przeprowadzającym te badania,
c) odwoływania się od orzeczeń psychologicznych,
d) kontroli przeprowadzania badań psychologicznych oraz wydawanych
orzeczeń psychologicznych;
2) warunki, zakres i sposób przeprowadzania badań psychologicznych;
3) sposób postępowania z dokumentacją związaną z przeprowadzanymi
badaniami psychologicznymi oraz wzory stosowanych dokumentów;
4) szczegółowe warunki wymagane od pracowni psychologicznych;
5) maksymalne stawki opłat za badania psychologiczne.
akty wykonawcze
projekty ustaw
Art. 126. 1. Badanie w celu ustalenia zawartości
w organizmie alkoholu przeprowadza się przy użyciu urządzeń elektronicznych
dokonujących pomiaru stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu.
2. Przepisu
ust. 1 nie stosuje się, jeżeli stan osoby podlegającej badaniu uniemożliwia jego
przeprowadzenie urządzeniem elektronicznym. W takim przypadku ustalenie
zawartości w organizmie alkoholu następuje na podstawie badania krwi lub moczu.
3. Badanie
w celu ustalenia zawartości w organizmie alkoholu może być przeprowadzone
również w razie braku zgody kierującego, o czym należy go uprzedzić.
4. Warunki
oraz sposób przeprowadzania badań, o których mowa w ust. 1 i 2, określają
odrębne przepisy.
Art. 127. 1. Badanie w celu ustalenia w
organizmie obecności środka działającego podobnie do alkoholu przeprowadza się
przy użyciu metod niewymagających badania laboratoryjnego.
2. Przepisu
ust. 1 nie stosuje się, jeżeli stan osoby podlegającej badaniu uniemożliwia
jego przeprowadzenie metodą niewymagającą badania laboratoryjnego. W takim
przypadku ustalenie w organizmie obecności środka działającego podobnie do
alkoholu następuje na podstawie badania krwi lub moczu.
3. Badanie
w celu ustalenia obecności w organizmie środka działającego podobnie do
alkoholu może być przeprowadzone również w razie braku zgody kierującego, o
czym należy go uprzedzić.
4. Minister
właściwy do spraw zdrowia, kierując się skutkami oddziaływania na organizm
kierowcy środków działających podobnie do alkoholu, określi, w drodze
rozporządzenia:
1) wykaz tych środków;
2) warunki i sposób przeprowadzania badań na ich obecność w
organizmie.
Art. 128. 1. W razie uczestniczenia w wypadku
drogowym, w którym jest zabity lub ranny, kierujący pojazdem jest poddawany
badaniu na zawartość w organizmie alkoholu lub środka działającego podobnie do
alkoholu.
2. Badaniu,
o którym mowa w ust. 1, można poddać także inną osobę, jeżeli zachodzi
uzasadnione podejrzenie, że mogła kierować pojazdem uczestniczącym w wypadku
drogowym, w którym jest zabity lub ranny.
3. Osoby,
o których mowa w ust. 1 i 2, mają prawo żądać od organu kontroli ruchu
drogowego przeprowadzenia badania krwi lub moczu w celu ustalenia zawartości w
organizmie alkoholu lub środka działającego podobnie do alkoholu.
DZIAŁ V
Kontrola
ruchu drogowego
Rozdział 1
Uprawnienia
Policji
Art. 129. 1. Czuwanie nad bezpieczeństwem i
porządkiem ruchu na drogach, kierowanie ruchem i jego kontrolowanie należą do
zadań Policji.
2. Policjant,
w związku z wykonywaniem czynności określonych w ust. 1, jest uprawniony do:
1) legitymowania uczestnika ruchu i wydawania mu wiążących poleceń
co do sposobu korzystania z drogi lub używania pojazdu;
2) sprawdzania dokumentów wymaganych w związku z kierowaniem
pojazdem i jego używaniem, świadectwa kwalifikacji, a także dokumentu
stwierdzającego zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności
cywilnej posiadacza pojazdu lub stwierdzającego opłacenie składki tego
ubezpieczenia;
3) żądania poddania się przez kierującego pojazdem lub przez inną
osobę, w stosunku do której zachodzi uzasadnione podejrzenie, że mogła kierować
pojazdem, badaniu w celu ustalenia zawartości w organizmie alkoholu lub środka
działającego podobnie do alkoholu;
4) sprawdzania stanu technicznego, wyposażenia, ładunku, wymiarów,
masy lub nacisku osi pojazdu znajdującego się na drodze;
5) sprawdzania zapisów urządzenia rejestrującego samoczynnie
prędkość jazdy, czas jazdy oraz postoju;
6) zatrzymania, w przypadkach przewidzianych w ustawie, dokumentów
stwierdzających uprawnienie do kierowania pojazdem lub jego używania;
7) wydawania poleceń:
a) osobie, która spowodowała przeszkodę utrudniającą ruch drogowy
lub zagrażającą jego bezpieczeństwu, albo osobie odpowiedzialnej za utrzymanie
drogi,
b) kontrolowanemu uczestnikowi ruchu - co do sposobu jego zachowania;
8) uniemożliwienia:
a) kierowania pojazdem osobie znajdującej się w stanie nietrzeźwości
lub w stanie po użyciu alkoholu albo środka działającego podobnie do alkoholu,
b) korzystania z pojazdu, którego stan techniczny, ładunek, masa lub
nacisk osi zagrażają bezpieczeństwu lub porządkowi ruchu, powodują uszkodzenie
drogi albo naruszają wymagania ochrony środowiska,
c) korzystania z pojazdu, jeżeli kierujący nim nie okazał dokumentu
stwierdzającego zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności
cywilnej posiadacza pojazdu lub stwierdzającego opłacenie składki tego
ubezpieczenia,
d) kierowania pojazdem przez osobę nieposiadającą wymaganych
dokumentów uprawniających do kierowania lub używania pojazdu;
9) używania przyrządów kontrolno-pomiarowych, a w szczególności do badania
pojazdu, określania jego masy, nacisku osi lub prędkości, stwierdzania
naruszenia wymagań ochrony środowiska oraz do stwierdzania stanu trzeźwości
kierującego;
10) usuwania lub przemieszczania pojazdu w przypadkach, o których
mowa w art. 130a ust. 1-3;
11) kontroli przewozu drogowego towarów niebezpiecznych oraz wymagań
związanych z tym przewozem;
12) używania urządzeń nagłaśniających, sygnalizacyjnych lub
świetlnych, służących do wydawania wiążących poleceń uczestnikowi ruchu;
13) występowania w uzasadnionym przypadku z wnioskiem o ocenę stanu
zdrowia kierującego pojazdem;
14) pilotowania pojazdów, których wymiary, masa lub naciski osi
przekraczają określone wielkości; pilotowanie wykonywane jest za opłatą
ponoszoną przez właściciela lub posiadacza pojazdu.
3. Przepisów
ust. 2 pkt 3, 4 i 6 nie stosuje się do szefów i cudzoziemskiego personelu
przedstawicielstw dyplomatycznych, urzędów konsularnych i misji specjalnych
państw obcych oraz organizacji międzynarodowych, korzystających z przywilejów i
immunitetów dyplomatycznych lub konsularnych na mocy ustaw, umów bądź
powszechnie uznanych zwyczajów międzynarodowych lub na zasadzie wzajemności,
oraz do innych osób korzystających z tych przywilejów i immunitetów.
4. Kontrola
ruchu drogowego w stosunku do kierujących pojazdami Sił Zbrojnych oraz w
stosunku do żołnierzy pełniących czynną służbę wojskową kierujących innymi
pojazdami, a także kierowanie ruchem drogowym w związku z pilotowaniem kolumn
wojskowych należy również do Żandarmerii Wojskowej i wojskowych organów
porządkowych. W tym zakresie Żandarmerii Wojskowej i wojskowym organom
porządkowym przysługują uprawnienia policjantów określone w ust. 2.
4a. Kontrolę
ruchu drogowego w stosunku do pojazdów przekraczających granicę
Rzeczypospolitej Polskiej oraz w strefie nadgranicznej mogą przeprowadzać
funkcjonariusze Straży Granicznej lub organów celnych, którym przysługują
uprawnienia, o których mowa w ust. 2 pkt 1-4 i 7-12 oraz w art. 130a ust. 4 pkt
1.
4b. Dodatkowo
funkcjonariusze ci mogą odmówić prawa przekroczenia granicy pojazdem, jeżeli:
1) pojazd kierowany jest przez osobę znajdującą się w stanie
nietrzeźwości lub stanie po użyciu alkoholu albo środka działającego podobnie
do alkoholu, jeżeli nie ma możliwości zabezpieczenia pojazdu w inny sposób;
2) pojazd kierowany jest przez osobę nieposiadającą przy sobie
wymaganych dokumentów uprawniających do kierowania pojazdem lub używania
pojazdu, dokumentu stwierdzającego zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia
odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub stwierdzającego opłacenie
składki tego ubezpieczenia;
3) stan techniczny pojazdu zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego,
powoduje uszkodzenie drogi albo narusza wymagania ochrony środowiska;
4) pojazd przekracza dopuszczalną masę całkowitą lub naciski osi
określone w przepisach ruchu drogowego.
5. Minister
właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
transportu, kierując się w szczególności możliwością zapewnienia bezpieczeństwa
ruchu drogowego oraz rzeczywistymi kosztami ponoszonymi przez Policję w związku
z pilotowaniem pojazdów, określi, w drodze rozporządzenia, warunki i sposób
pilotowania pojazdów, których wymiary, masa lub naciski osi przekraczają
dopuszczalne wielkości, oraz określi wysokość opłat uiszczanych przez ich
właścicieli lub posiadaczy.
akty wykonawcze
projekty ustaw
Art. 129a. Kontrola ruchu drogowego w stosunku do
kierujących pojazdami, którzy wykonują transport drogowy lub przewóz na
potrzeby własne, należy również do inspektorów Inspekcji Transportu Drogowego.
W tym zakresie inspektorom przysługują uprawnienia określone w art. 129 ust. 2.
Art. 130. 1. Policja prowadzi ewidencję kierowców
naruszających przepisy ruchu drogowego. Określonemu naruszeniu przypisuje się
odpowiednią liczbę punktów w skali od 0 do 10 i wpisuje się do tej ewidencji.
1a. W
ewidencji policja wpisuje także naruszenia przepisów ruchu drogowego, którym
nie przypisano wartości punktowej.
2. Punkty
za naruszenie przepisów ruchu drogowego wpisane do ewidencji usuwa się po
upływie 1 roku od dnia naruszenia, chyba że przed upływem tego okresu kierowca
dopuścił się naruszeń, za które na podstawie prawomocnych rozstrzygnięć
przypisana liczba punktów przekroczyłaby 24 punkty lub w przypadku kierowców, o
których mowa w art. 140 ust. 1 pkt 3 - 20 punktów.
3. Kierowca
wpisany do ewidencji, o której mowa w ust. 1, może na własny koszt uczestniczyć
w szkoleniu, którego odbycie spowoduje zmniejszenie liczby punktów za
naruszenie przepisów ruchu drogowego. Nie dotyczy to kierowcy w okresie 1 roku
od dnia wydania po raz pierwszy prawa jazdy.
3a. Przepisy
ust. 1-3 stosuje się do osób posiadających pozwolenie do kierowania tramwajem.
4. Minister
właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
transportu oraz Ministrem Sprawiedliwości, mając na uwadze dyscyplinowanie i
wdrażanie kierujących pojazdami do przestrzegania przepisów ustawy oraz
zapobieganie wielokrotnemu naruszaniu przepisów ruchu drogowego, określi, w
drodze rozporządzenia:
1) sposób punktowania i liczbę punktów odpowiadających naruszeniu
przepisów ruchu drogowego;
2) warunki i sposób prowadzenia ewidencji, o której mowa w ust. 1,
oraz tryb występowania z wnioskami o kontrolne sprawdzenie kwalifikacji;
3) program szkolenia i jednostki upoważnione do prowadzenia
szkolenia, o którym mowa w ust. 3;
4) liczbę punktów odejmowanych z tytułu odbytego szkolenia;
5) podmioty uprawnione do uzyskiwania informacji zawartych w
ewidencji, o której mowa w ust. 1.
akty wykonawcze
Art. 130a. 1. Pojazd jest usuwany z drogi na
koszt właściciela w przypadku:
1) pozostawienia pojazdu w miejscu, gdzie jest to zabronione i
utrudnia ruch lub w inny sposób zagraża bezpieczeństwu;
2) nieokazania przez kierującego dokumentu stwierdzającego zawarcie
umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu
lub stwierdzającego opłacenie składki tego ubezpieczenia;
3) przekroczenia wymiarów, dopuszczalnej masy całkowitej lub
nacisku osi określonych w przepisach ruchu drogowego.
2. Pojazd
może być usunięty z drogi na koszt właściciela, jeżeli nie ma możliwości
zabezpieczenia go w inny sposób, w przypadku gdy:
1) kierowała nim osoba:
a) znajdująca się w stanie nietrzeźwości lub w stanie po użyciu
alkoholu albo środka działającego podobnie do alkoholu,
b) nieposiadająca przy sobie dokumentów uprawniających do kierowania
lub używania pojazdu;
2) jego stan techniczny zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego,
powoduje uszkodzenie drogi albo narusza wymagania ochrony środowiska.
3. Pojazd
może być przemieszczony lub usunięty z drogi, jeżeli utrudnia prowadzenie akcji
ratowniczej.
4. Decyzję
o przemieszczeniu lub usunięciu pojazdu z drogi podejmuje:
1) policjant - w sytuacjach, o których mowa w ust. 1-3;
2) osoba dowodząca akcją ratowniczą - w sytuacji, o której mowa w
ust. 3.
5. W
przypadkach określonych w ust. 1 i 2 pojazd jest usuwany z drogi przez
jednostkę wyznaczoną przez starostę.
6. Usunięty
pojazd umieszcza się na wyznaczonym przez starostę parkingu strzeżonym do czasu
uiszczenia opłaty za jego usunięcie i parkowanie. Wysokość opłat ustala rada
powiatu.
7. Wydanie
pojazdu następuje po okazaniu dowodu uiszczenia opłaty, o której mowa w ust. 6.
8. Pojazd
może być unieruchomiony przez zastosowanie urządzenia do blokowania kół w
przypadku pozostawienia go w miejscu, gdzie jest to zabronione, lecz
nieutrudniającego ruchu lub niezagrażającego bezpieczeństwu.
9. Pojazd
unieruchamia Policja lub straż gminna (miejska).
10. Pojazd
usunięty w trybie określonym w ust. 1 lub 2 i nieodebrany przez uprawnioną
osobę w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia uznaje się za porzucony z
zamiarem wyzbycia się. Pojazd ten przechodzi na rzecz Skarbu Państwa z mocy
ustawy.
11. Minister
właściwy do spraw wewnętrznych, kierując się zasadą zagwarantowania ochrony
prawa własności oraz potrzebą zapewnienia porządku na drogach publicznych i
bezpieczeństwa ruchu drogowego, określi, w drodze rozporządzenia:
1) tryb oraz warunki współdziałania z Policją i innymi podmiotami
uprawnionymi do podejmowania decyzji o usunięciu pojazdu jednostek usuwających
pojazdy lub prowadzących strzeżone parkingi, o których mowa w ust. 6;
2) tryb i warunki wydawania pojazdu z parkingu;
3) tryb postępowania w zakresie przejęcia pojazdu na rzecz Skarbu
Państwa.
akty wykonawcze
projekty ustaw
Art. 131. 1. Minister właściwy do spraw
wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw transportu i
Ministrem Obrony Narodowej, uwzględniając potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa i
porządku w czasie wykonywania kontroli drogowej oraz sprawne wykonywanie czynności
w tym zakresie, określi, w drodze rozporządzenia:
1) organizację, warunki i sposób wykonywania kontroli ruchu
drogowego;
2) warunki i tryb udzielania upoważnień do zatrzymywania pojazdów
lub wykonywania niektórych czynności z zakresu kontroli ruchu drogowego przez
funkcjonariuszy innych organów oraz strażników straży gminnych (miejskich);
3) wymagany sposób zachowania się kontrolowanego uczestnika ruchu.
2. Minister
Obrony Narodowej, uwzględniając potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa i porządku
w czasie wykonywania kontroli drogowej oraz sprawne wykonywanie czynności w tym
zakresie, w porozumieniu z ministrami właściwymi do spraw transportu oraz spraw
wewnętrznych, określi, w drodze rozporządzenia:
1) organizację, warunki i sposób wykonywania czynności, o których
mowa w art. 129 ust. 4;
2) warunki i tryb współdziałania Żandarmerii Wojskowej z Policją w
sprawach, o których mowa w art. 130 ust. 1.
1) stwierdzenia lub uzasadnionego przypuszczenia, że pojazd:
a) zagraża bezpieczeństwu,
b) zagraża porządkowi ruchu,
c) narusza wymagania ochrony środowiska;
2) stwierdzenia, że pojazd nie został poddany badaniu technicznemu
w wyznaczonym terminie lub termin badania nie został wyznaczony prawidłowo;
3) stwierdzenia zniszczenia dowodu rejestracyjnego (pozwolenia
czasowego) w stopniu powodującym jego nieczytelność;
4) uzasadnionego podejrzenia podrobienia lub przerobienia dowodu
rejestracyjnego (pozwolenia czasowego);
5) stwierdzenia, że badanie techniczne zostało dokonane przez
jednostkę do tego nieupoważnioną;
6) nieokazania przez kierującego dokumentu stwierdzającego zawarcie
umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu
lub nieokazania dokumentu stwierdzającego opłacenie składki tego ubezpieczenia;
7) uzasadnionego przypuszczenia, że dane w nim zawarte nie
odpowiadają stanowi faktycznemu.
2. W
razie zatrzymania dowodu rejestracyjnego (pozwolenia czasowego), policjant
wydaje kierowcy pokwitowanie. Może on zezwolić na używanie pojazdu przez czas
nieprzekraczający 7 dni, określając warunki tego używania w pokwitowaniu.
Zezwolenie nie może być wydane w przypadkach, o których mowa w ust. 1 pkt 1
lit. a i c oraz w pkt 6.
3. Zatrzymany
dokument, z wyjątkiem przypadków określonych w ust. 1 pkt 4, 6 i 7, odpowiedni
organ Policji przesyła niezwłocznie organowi, który go wydał, z zastrzeżeniem
ust. 5.
4. W
przypadkach określonych w ust. 1 pkt 1, 3 i 4 dowód rejestracyjny (pozwolenie
czasowe) zatrzyma również jednostka upoważniona do przeprowadzania badań
technicznych. Przepisy ust. 2 i 3 stosuje się odpowiednio.
5. Zatrzymany
dokument pojazdu zarejestrowanego za granicą, z wyjątkiem przypadków
określonych w ust. 1 pkt 4 i 6, pozostawia się w jednostce Policji przez okres
7 dni. Po upływie tego terminu dokument przekazywany jest przedstawicielstwu
państwa, w którym pojazd jest zarejestrowany.
6. Zwrot
zatrzymanego dokumentu następuje niezwłocznie po ustaniu przyczyny
uzasadniającej jego zatrzymanie, z zastrzeżeniem art. 133.
Art. 133. 1. W przypadku określonym w art. 132
ust. 1 pkt 6 odpowiedni organ Policji zwraca zatrzymany dokument po
przedstawieniu dokumentu stwierdzającego zawarcie umowy obowiązkowego
ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub stwierdzającego
opłacenie składki tego ubezpieczenia.
2. W
przypadku pojazdu zarejestrowanego za granicą, jeżeli z przedstawionego
dokumentu stwierdzającego zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia
odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu wynika, że przed zatrzymaniem
dowodu rejestracyjnego umowa ta nie była zawarta, warunkiem zwrotu zatrzymanego
dokumentu jest dodatkowo wniesienie opłaty za niespełnienie obowiązku zawarcia
umowy ubezpieczenia określonej w odrębnych przepisach.
Art. 134. W stosunku do pojazdów Sił Zbrojnych oraz
innych pojazdów kierowanych przez żołnierzy pełniących czynną służbę wojskową
uprawnienia i obowiązki policjantów określone w art. 132 ust. 1-3 i art. 133
ust. 1 wykonują również żołnierze Żandarmerii Wojskowej.
Art. 134a. W stosunku do pojazdów wykonujących
transport drogowy lub przewóz na potrzeby własne, uprawnienia i obowiązki
policjantów oraz organów Policji określone w art. 132 ust. 1-3, 5 i 6 oraz w
art. 133 wykonują również odpowiednio inspektorzy Inspekcji Transportu
Drogowego oraz organy tej inspekcji.
Rozdział 3
Zatrzymywanie
praw jazdy i pozwoleń oraz cofanie i przywracanie uprawnień do kierowania
pojazdami
Art. 135. 1. Policjant:
1) zatrzyma prawo jazdy za pokwitowaniem w razie:
a) stwierdzenia, że kierujący pojazdem znajduje się w stanie
nietrzeźwości lub w stanie po użyciu alkoholu albo środka działającego podobnie
do alkoholu,
b) stwierdzenia zniszczenia prawa jazdy w stopniu powodującym jego
nieczytelność,
c) podejrzenia podrobienia lub przerobienia prawa jazdy,
d) gdy upłynął termin ważności prawa jazdy,
e) gdy wobec kierującego pojazdem wydane zostało postanowienie lub
decyzja o zatrzymaniu prawa jazdy,
f) gdy wobec kierującego pojazdem orzeczono zakaz prowadzenia
pojazdów lub wydano decyzję o cofnięciu prawa jazdy,
g) przekroczenia przez kierującego pojazdem liczby 24 punktów za
naruszenie przepisów ruchu drogowego,
h) przekroczenia przez kierującego pojazdem, w okresie 1 roku od
dnia wydania po raz pierwszy prawa jazdy, liczby 20 punktów za naruszenie
przepisów ruchu drogowego;
2) może zatrzymać prawo jazdy za pokwitowaniem w razie
uzasadnionego podejrzenia, że kierowca popełnił przestępstwo lub wykroczenie,
za które może być orzeczony zakaz prowadzenia pojazdów.
2. Pokwitowanie
zatrzymania prawa jazdy z przyczyn, o których mowa w ust. 1 pkt 1 lit. b-d oraz
w pkt 2, uprawnia do kierowania pojazdem w ciągu 7 dni.
Art. 136. 1. Zatrzymane prawo jazdy, z wyjątkiem
przypadku określonego w art. 135 ust. 1 pkt 1 lit. c, Policja przekazuje
niezwłocznie, nie później niż w ciągu 7 dni, według właściwości, sądowi
uprawnionemu do rozpoznania sprawy o wykroczenie, prokuratorowi lub staroście.
2. W
razie przeprowadzenia badania krwi lub moczu dla oceny trzeźwości lub
zawartości środka działającego podobnie do alkoholu, prawo jazdy przekazuje się
wraz z wynikiem tego badania. Jeżeli jednak wynik tego badania nie został
uzyskany w ciągu 30 dni od dnia zatrzymania prawa jazdy, należy niezwłocznie
zwrócić je właścicielowi.
Art. 137. 1. Postanowienie o zatrzymaniu prawa
jazdy, w przypadkach określonych w art. 135 ust. 1 pkt 1 lit. a oraz pkt 2,
wydaje w terminie 14 dni od dnia otrzymania prawa jazdy:
1) prokurator - w toku postępowania przygotowawczego, a sąd - po
przekazaniu sprawy do sądu;
2) w sprawie o wykroczenie - sąd właściwy do rozpoznania sprawy.
2. O
wydaniu postanowienia o zatrzymaniu prawa jazdy zawiadamia się właściwego
starostę.
3. Na
postanowienie o zatrzymaniu prawa jazdy służy zażalenie.
Art. 138. 1. Decyzję o zatrzymaniu prawa jazdy, w
przypadkach określonych w art. 135 ust. 1 pkt 1 lit. d i g, wydaje starosta.
2. Zwrot
zatrzymanego prawa jazdy następuje po ustaniu przyczyny zatrzymania, z
zastrzeżeniem art. 114 ust. 4.
Art. 139. 1. Przepisy art. 135-138 stosuje się
odpowiednio do pozwolenia do kierowania tramwajem.
2. Przepisu
art. 135 nie stosuje się do szefów i cudzoziemskiego personelu przedstawicielstw
dyplomatycznych, urzędów konsularnych państw obcych oraz misji specjalnych i
organizacji międzynarodowych korzystających z przywilejów i immunitetów
dyplomatycznych lub konsularnych na mocy ustaw, umów bądź powszechnie uznanych
zwyczajów międzynarodowych lub na zasadzie wzajemności, a także do innych osób
korzystających z tych przywilejów i immunitetów.
3. W
stosunku do żołnierzy pełniących czynną służbę wojskową oraz innych osób
kierujących pojazdami Sił Zbrojnych uprawnienia i obowiązki policjantów określone
w art. 135 ust. 1 i art. 136 ust. 1 wykonują również żołnierze Żandarmerii
Wojskowej.
4. W
stosunku do kierujących pojazdami, którzy wykonują transport drogowy lub
przewóz na potrzeby własne, uprawnienia i obowiązki policjantów określone w
art. 135 ust. 1 i art. 136 ust. 1 wykonują również inspektorzy Inspekcji
Transportu Drogowego.
Art. 140. 1. Decyzję o cofnięciu uprawnienia do
kierowania pojazdem silnikowym wydaje starosta w razie:
1) stwierdzenia na podstawie orzeczenia lekarskiego istnienia przeciwwskazań
zdrowotnych do kierowania pojazdem;
1a) stwierdzenia na podstawie orzeczenia psychologicznego, wydanego
po przeprowadzeniu badania psychologicznego w trybie określonym w art. 124 ust.
1 pkt 3 i 4, istnienia przeciwwskazań psychologicznych do kierowania pojazdem;
2) utraty przez kierowcę kwalifikacji, co stwierdza się na
podstawie wyniku egzaminu państwowego;
3) przekroczenia, w okresie 1 roku od dnia wydania po raz pierwszy
prawa jazdy, liczby 20 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego; decyzja
o cofnięciu uprawnienia wydawana jest na wniosek komendanta wojewódzkiego
Policji;
4) niepoddania się:
a)sprawdzeniu kwalifikacji w trybie określonym w art.
114 ust. 1 pkt 1,
b) badaniu lekarskiemu w trybie określonym w art. 122 ust. 1 pkt 3-5,
c) badaniu psychologicznemu w trybie określonym w art. 124 ust. 1
pkt 3 lub 4.
2. Decyzję
o przywróceniu kierowcy uprawnienia do kierowania pojazdem silnikowym, z
wyjątkiem przypadku określonego w ust. 1 pkt 3, wydaje starosta po ustaniu
przyczyn, które spowodowały jego cofnięcie.
3. Przepisy
ust. 1-2 stosuje się odpowiednio do pozwolenia do kierowania tramwajem.
4. Decyzję
o cofnięciu lub przywróceniu uprawnienia do kierowania pojazdem silnikowym
szefom i cudzoziemskiemu personelowi przedstawicielstw dyplomatycznych, urzędów
konsularnych i misji specjalnych państw obcych oraz organizacji
międzynarodowych korzystających z przywilejów i immunitetów dyplomatycznych lub
konsularnych na mocy ustaw, umów bądź powszechnie uznanych zwyczajów
międzynarodowych lub na zasadzie wzajemności oraz innym osobom korzystającym z
tych przywilejów i immunitetów wydaje wojewoda mazowiecki.
5. Minister
właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
transportu, kierując się koniecznością zapobieżenia uczestnictwu w ruchu
drogowym sprawców wielokrotnych naruszeń przepisów ruchu drogowego, określi, w
drodze rozporządzenia, warunki i tryb wnioskowania o cofnięcie uprawnień do
kierowania pojazdami silnikowymi osobom, o których mowa w ust. 1 pkt 3.
akty wykonawcze
orzeczenia sądów
Art. 140a. Zadania i kompetencje określone w art. 138
ust. 1 i art. 140 ust. 1-3 nie mogą być powierzone w drodze porozumienia
gminie. Przepis ten nie dotyczy powiatu warszawskiego(18).
DZIAŁ Va
Działania
na rzecz bezpieczeństwa ruchu drogowego
Art. 140b. 1. Tworzy się Krajową Radę
Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego, zwaną dalej "Krajową Radą".
2. Krajowa
Rada działa przy ministrze właściwym do spraw transportu jako międzyresortowy
organ pomocniczy Rady Ministrów w sprawach bezpieczeństwa ruchu drogowego.
Art. 140c. 1. Krajowa Rada określa kierunki i
koordynuje działania administracji rządowej w sprawach bezpieczeństwa ruchu
drogowego.
2. Do
zadań Krajowej Rady w zakresie poprawy bezpieczeństwa ruchu drogowego należy w
szczególności:
1) proponowanie kierunków polityki państwa;
2) opracowywanie programów poprawy bezpieczeństwa ruchu drogowego w
oparciu o propozycje przedstawiane przez właściwych ministrów i ocena ich
realizacji;
3) inicjowanie badań naukowych;
4) inicjowanie i opiniowanie projektów aktów prawnych oraz umów
międzynarodowych;
5) inicjowanie kształcenia kadr administracji publicznej;
6) inicjowanie współpracy zagranicznej;
7) współpraca z właściwymi organizacjami społecznymi i instytucjami
pozarządowymi;
8) inicjowanie działalności edukacyjno-informacyjnej;
9) analizowanie i ocena podejmowanych działań.
Art. 140d. W skład Krajowej Rady wchodzą:
1) Przewodniczący - minister właściwy do spraw transportu;
2) zastępcy Przewodniczącego:
a) sekretarz lub podsekretarz stanu w ministerstwie właściwym do
spraw wewnętrznych,
b) sekretarz lub podsekretarz stanu w ministerstwie właściwym do
spraw transportu;
3) sekretarz Krajowej Rady wskazany przez ministra właściwego do
spraw transportu;
4) członkowie Krajowej Rady wskazani przez: Prezesa Rady Ministrów
spośród wojewodów, Ministra Obrony Narodowej, Ministra Sprawiedliwości oraz
ministrów właściwych do spraw: administracji publicznej, budżetu, finansów
publicznych, gospodarki, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej(19),
oświaty i wychowania, środowiska, transportu, wewnętrznych, pracy oraz
Komendanta Głównego Policji, Komendanta Głównego Straży Pożarnej, Generalnego
Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad.
Art. 140e. 1. Przewodniczący Krajowej Rady
kieruje jej pracami i reprezentuje ją na zewnątrz.
2. Przewodniczący
Krajowej Rady otrzymuje od ministrów i innych organów, których przedstawiciele
są członkami Krajowej Rady:
1) sprawozdania i informacje dotyczące realizacji zadań określonych
w programach bezpieczeństwa ruchu drogowego;
2) informacje dotyczące stanu bezpieczeństwa ruchu drogowego.
3. Przewodniczący
Krajowej Rady składa Radzie Ministrów corocznie, do końca marca, sprawozdanie
dotyczące stanu bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz działań realizowanych w tym
zakresie.
4. Prezes
Rady Ministrów składa Sejmowi, Senatowi i Prezydentowi corocznie, do końca
kwietnia, sprawozdanie dotyczące stanu bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz
działań realizowanych w tym zakresie.
Art. 140f. 1. Krajowa Rada wykonuje swoje zadania
przy pomocy Sekretariatu Krajowej Rady.
2. Sekretariat
Krajowej Rady działa jako wewnętrzna jednostka organizacyjna ministra
właściwego do spraw transportu.
3. Szczegółową
organizację i tryb prac Krajowej Rady określa regulamin przyjęty w drodze
uchwały na pierwszym posiedzeniu Krajowej Rady.
Art. 140g. 1. Tworzy się Wojewódzką Radę
Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego, zwaną dalej "Wojewódzką Radą".
2. Wojewódzka
Rada działa przy wojewodzie jako wojewódzki zespół koordynacyjny w sprawach
bezpieczeństwa ruchu drogowego.
Art. 140h. 1. Wojewódzka Rada koordynuje i
określa kierunki działań administracji publicznej w sprawach bezpieczeństwa
ruchu drogowego.
2. Do
zadań Wojewódzkiej Rady w zakresie, o którym mowa w ust. 1, należy w szczególności:
1) opracowywanie regionalnych programów poprawy bezpieczeństwa
ruchu drogowego;
2) opiniowanie projektów aktów prawa miejscowego w zakresie
bezpieczeństwa ruchu drogowego;
3) zatwierdzanie planu wydatków wojewódzkich ośrodków ruchu drogowego
w części przeznaczonej na poprawę bezpieczeństwa ruchu drogowego;
4) inicjowanie kształcenia kadr administracji publicznej i
szkolenie w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego;
5) inicjowanie współpracy międzywojewódzkiej;
6) współpraca z właściwymi organizacjami społecznymi i instytucjami
pozarządowymi;
7) inicjowanie działalności edukacyjno-informacyjnej;
8) analizowanie i ocena podejmowanych działań.
Art. 140i. W skład Wojewódzkiej Rady wchodzą:
1) przewodniczący - wojewoda;
2) zastępcy przewodniczącego:
a) marszałek województwa,
b) wojewódzki komendant Policji;
3) sekretarz - wskazany przez wojewodę;
4) członkowie Wojewódzkiej Rady wskazani przez wojewodę, zarząd
województwa, zarządy powiatów, wójtów (burmistrzów, prezydentów miast), komendanta
wojewódzkiego Policji, Komendanta Państwowej Straży Pożarnej, dyrektora
właściwego oddziału terenowego Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad,
zarząd dróg wojewódzkich, zarządy dróg powiatowych, wojewódzkiego kuratora
oświaty.
Art. 140j. 1. Przewodniczący Wojewódzkiej Rady
kieruje jej pracami i reprezentuje ją na zewnątrz.
2. Przewodniczący
Wojewódzkiej Rady otrzymuje od organów, których przedstawiciele są członkami
wojewódzkiej rady:
1) sprawozdania i informacje dotyczące realizacji zadań określonych
w programach bezpieczeństwa ruchu drogowego;
2) informacje dotyczące stanu bezpieczeństwa ruchu drogowego.
3. Przewodniczący
Wojewódzkiej Rady składa Przewodniczącemu Krajowej Rady corocznie, do końca
stycznia, sprawozdanie dotyczące stanu bezpieczeństwa ruchu drogowego na
terenie województwa oraz działań realizowanych w tym zakresie.
Art. 140k. Obsługę Wojewódzkiej Rady zapewnia
wyznaczony przez wojewodę wojewódzki ośrodek ruchu drogowego.
Art. 140l. W pracach Krajowej Rady i Wojewódzkiej Rady
mogą brać udział z głosem doradczym:
1) przedstawiciele organizacji pozarządowych, których statutowy
zakres działalności obejmuje zagadnienia bezpieczeństwa ruchu drogowego;
2) pracownicy naukowi wyższych uczelni lub jednostek
badawczo-rozwojowych;
3) niezależni eksperci.
DZIAŁ VI
Zmiany
w przepisach obowiązujących oraz przepisy przejściowe i końcowe
Art. 141. W ustawie z dnia 20 maja 1971 r. - Kodeks
wykroczeń (Dz. U. Nr 12, poz. 114, z 1981 r. Nr 24, poz. 124, z 1982 r. Nr 16,
poz. 125, z 1983 r. Nr 6, poz. 35 i Nr 44, poz. 203, z 1984 r. Nr 54, poz. 275,
z 1985 r. Nr 14, poz. 60 i Nr 23, poz. 100, z 1986 r. Nr 39, poz. 193, z 1988
r. Nr 20, poz. 135 i Nr 41, poz. 324, z 1989 r. Nr 34, poz. 180, z 1990 r. Nr
51, poz. 297, Nr 72, poz. 422 i Nr 86, poz. 504, z 1991 r. Nr 75, poz. 332 i Nr
91, poz. 408, z 1992 r. Nr 24, poz. 101, z 1994 r. Nr 123, poz. 600, z 1995 r.
Nr 6, poz. 29 i Nr 60, poz. 310 oraz z 1997 r. Nr 54, poz. 349, Nr 60, poz. 369
i Nr 85, poz. 539) dodaje się art. 96a w brzmieniu: (zmiany pominięto).
Art. 142. W ustawie z dnia 20 maja 1971 r. - Przepisy
wprowadzające Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. Nr 12, poz.
117, z 1985 r. Nr 23, poz. 100 i z 1991 r. Nr 73, poz. 321) skreśla się art.
XIV.
Art. 143. W ustawie z dnia 23 grudnia 1988 r. o
działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 41, poz. 324, z 1990 r. Nr 26, poz. 149,
Nr 34, poz. 198 i Nr 86, poz. 504, z 1991 r. Nr 31, poz. 128, Nr 41, poz. 179,
Nr 73, poz. 321, Nr 105, poz. 452, Nr 106, poz. 457 i Nr 107, poz. 460, z 1993
r. Nr 28, poz. 127, Nr 47, poz. 213 i Nr 134, poz. 646, z 1994 r. Nr 27, poz.
96 i Nr 127, poz. 627, z 1995 r. Nr 60, poz. 310, Nr 85, poz. 426, Nr 90, poz.
446, Nr 141, poz. 700 i Nr 147, poz. 713, z 1996 r. Nr 41, poz. 177 i Nr 45,
poz. 199 oraz z 1997 r. Nr 9, poz. 44, Nr 23, poz. 117, Nr 43, poz. 272, Nr 54,
poz. 348, Nr 60, poz. 369, Nr 79, poz. 471 i Nr 88, poz. 554) w art. 11:
(zmiany pominięto).
Art. 144. (skreślony).
Art. 145. 1. Ośrodki szkolenia lub szkoły
prowadzące szkolenie osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania
pojazdami w dniu wejścia w życie ustawy na podstawie dotychczasowych przepisów
uważa się za spełniające wymagania określone w ustawie przez okres 1 roku od
dnia wejścia jej w życie.
2. (20)Osoby wykonujące czynności instruktora lub wykładowcy w ośrodkach szkolenia
lub w szkołach w dniu wejścia w życie ustawy na podstawie dotychczasowych
przepisów mogą prowadzić szkolenie osób ubiegających się o uprawnienia do
kierowania pojazdami w zakresie dotychczas posiadanym, jeżeli spełnią wymagania,
o których mowa w art. 105 ust. 2 pkt 1, 2, 6 i 7, oraz pod warunkiem zdania w
okresie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy egzaminu, o którym mowa w
art. 105 ust. 2 pkt 5.
3. Ośrodki
egzaminowania, w których odbywa się sprawdzanie kwalifikacji osób ubiegających
się o uprawnienia do kierowania pojazdami i kierujących pojazdami w dniu
wejścia w życie ustawy na podstawie dotychczasowych przepisów, uważa się za
spełniające wymagania określone ustawą przez okres 6 miesięcy od dnia wejścia w
życie ustawy.
4. Osoby
wykonujące czynności egzaminatora w dniu wejścia w życie ustawy na podstawie
dotychczasowych przepisów uważa się za spełniające wymagania określone ustawą.
Osoby te mogą wykonywać swoje czynności przez okres 10 miesięcy od dnia wejścia
w życie ustawy na podstawie umowy zlecenia.
5. Stacje
kontroli pojazdów działające w dniu wejścia w życie ustawy na podstawie
dotychczasowych przepisów uważa się za spełniające wymagania określone ustawą w
terminach określonych w wydanych im upoważnieniach.
6. Osoby
wykonujące czynności diagnosty w dniu wejścia w życie ustawy na podstawie
dotychczasowych przepisów uważa się za spełniające wymagania określone ustawą.
orzeczenia sądów
Art. 146. 1. Wojewoda utworzy wojewódzki ośrodek
ruchu drogowego w okresie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.
2. Z
chwilą utworzenia ośrodka, o którym mowa w ust. 1, opłaty za egzaminy państwowe
na prawo jazdy i pozwolenia do kierowania tramwajem wpływają na jego rachunek.
3. Do
czasu rozpoczęcia przez ośrodek samodzielnego przeprowadzania egzaminów
państwowych sprawdzających kwalifikacje osób ubiegających się o uprawnienie do
kierowania pojazdami oraz kierujących pojazdami, z wpływów z opłat, o których
mowa w ust. 2, są finansowane koszty przeprowadzania egzaminów w ośrodkach, o
których mowa w art. 145 ust. 3.
4. Upoważnia
się wojewodę do udzielenia wojewódzkiemu ośrodkowi ruchu drogowego jednorazowej
pożyczki na cele inwestycyjne na okres nieprzekraczający 2 lat.
Art. 147. 1. Osoby w wieku od 17 do 18 lat,
ubiegające się o prawo jazdy kategorii B+E, które ukończyły wymagane szkolenie
lub w nim uczestniczą w dniu 1 lipca 1999 r., uważa się za spełniające
wymagania określone w art. 90 ust. 2 pkt 3.
2. Osoby
ubiegające się o prawo jazdy kategorii C lub D, które ukończyły wymagane
szkolenie lub uczestniczą w nim w dniu 1 lipca 1999 r., uważa się za
spełniające wymagania, o których mowa w art. 88 ust. 4.
Art. 148. 1. Zezwolenia na wykorzystanie pojazdów
jako uprzywilejowanych, wydane przed dniem wejścia w życie ustawy, zachowują
ważność do dnia 15 stycznia 1998 r.
2. Zezwolenia
na wykonanie badań instalacji przystosowującej pojazdy do zasilania gazem i
sposób jej montażu, wydane przed dniem wejścia w życie ustawy, zachowują
ważność do dnia 31 marca 1998 r.
3. Zezwolenia
na odstępstwo od stosowania się do niektórych znaków drogowych, wydane przed
dniem wejścia w życie ustawy, zachowują ważność do dnia 31 marca 1998 r.
Art. 149. Minister właściwy do spraw transportu w
porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej, ministrem właściwym do spraw
wewnętrznych oraz Ministrem Sprawiedliwości, kierując się potrzebą zapewnienia
stabilnego obrotu pojazdami samochodowymi, może określić, w drodze
rozporządzenia:
1) obowiązek uzyskania karty pojazdu przez właścicieli pojazdów
zarejestrowanych przed dniem, o którym mowa w art. 152 pkt 3;
2) warunki, terminy i tryb uzyskiwania karty pojazdu przez osoby, o
których mowa w pkt 1, organy właściwe do ich wydania, dokumenty stosowane w
tych sprawach oraz wysokość opłaty za wydanie karty pojazdu.
Art. 150. 1. Prawa jazdy i inne dokumenty
uprawniające do kierowania pojazdami lub potwierdzające dodatkowe kwalifikacje
i wymagania w stosunku do kierujących pojazdami, wydane na podstawie
dotychczasowych przepisów, zachowują ważność do czasu ich wymiany dokonywanej
na koszt osoby uprawnionej w zakresie, na jaki zostały wydane.
2. Minister
właściwy do spraw transportu, uwzględniając wszystkie wydawane przed dniem
wejścia w życie ustawy dokumenty uprawniające do kierowania pojazdem oraz
koszty związane z ich wymianą, określi, w drodze rozporządzenia, warunki i
terminy wymiany praw jazdy i innych dokumentów uprawniających do kierowania
pojazdami lub potwierdzających dodatkowe kwalifikacje kierujących pojazdami
oraz wysokość opłat za ich wymianę.
akty wykonawcze
projekty ustaw
Art. 151. 1. Traci moc ustawa z dnia 1 lutego
1983 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 1992 r. Nr 11, poz. 41 i Nr 26, poz.
114 oraz z 1995 r. Nr 104, poz. 515), z wyjątkiem art. 60, 69-70 i 72-82, które
tracą moc z dniem 30 czerwca 1999 r.
2. Do
czasu wydania przepisów wykonawczych przewidzianych w ustawie, nie dłużej
jednak niż przez okres 18 miesięcy od dnia wejścia jej w życie, zachowują moc
przepisy wydane na podstawie ustawy, o której mowa w ust. 1, jeżeli nie są
sprzeczne z niniejszą ustawą.
Art. 152. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia
1998 r., z wyjątkiem:
1) art. 49 ust. 2 pkt 5, art. 80, 99 i 109 ust. 4, które wchodzą w
życie z dniem 1 lipca 1998 r.;
2) art. 39 ust. 3 i art. 85, które wchodzą w życie z dniem 1
stycznia 1999 r.;
3) art. 74 ust. 2 pkt 2 lit. a, art. 77, 87, 88, 90-98 i 100-108,
które wchodzą w życie z dniem 1 lipca 1999 r.